De Week (van 16-08-05)
*Caitlin Cary & Thad Cockrell - Begonias
Met Ryan Adams heb ik het helemaal gehad, maar als iemand anders zijn soort muziek uitvoert kan ik er kennelijk toch nog van genieten, blijkt als ik deze release beluister. Misschien raakte ik goed gestemd door het mooie handgetekende pastel & bloemetjes-artwork. Ik bedacht deze week een vergelijking in de trant die de mensen van Oor (of File Under) graag maken, die mooi op deze release van toepassing is. Ik eet graag boterhammen met stroop. Nu hebben we 2 soorten stroop in de kast staan. Eentje is gewoon een goedkoop b-merk in een kartonnen doosje, wel lekker om goed door te eten. De ander zit in een dure glazen pot, is niet altijd te verkrijgen en er zitten HELE rozijnen doorheen. Wat een luxe. Welnu, deze cd is meer van de gewone appelstroop. Zoet en zacht, maar zonder uitschieters.
Toch blijft dit soort country een fijne lulligheid houden, waar ik erg van houd. Jammer dat de cd anderhalf nummer te lang doorgaat. Waiting On June kent een prachtige "doededoe" passage, maar kent daarna nog een vreselijke modulatie. Het volgende nummer Big House kent precies dezelfde modulatie en lijkt sowieso al teveel op dingen die we eerder op deze plaat hebben gehoord. Een teleurstellend einde.
*Maher Shalal Hash Baz - From A Summer To Another Summer (An Egypt To Another Egypt)
*Maher Shalal Hash Baz - Blues Du Jour
En toen bleek de Soulseek-user van wie ik altijd mijn Jandek platen betrek geen verknipte Arabier te zijn die Maher Shalal heet. Neen, de mens gaat door het leven als Leo. Misschien kent u hem van noiseband The Julie Mittens, geliefd tot op de burelen van de Wire. Aangezien ik nog een van die Jandek-compilaties had liggen bedachten we al snel een mooie ruil.
Daardoor ben ik nu in het bezit van 2 cd's van de mij compleet onbekende Japanse groep Maher Shalal Hash Baz. Supernaam natuurlijk. Ik verwachtte eigenlijk extreme noise, maar het is heel lief en gemoedelijk. Het doet sterk aan de soundtrack van Lost In Translation denken, of het zou daar kunnen oppassen. Die uitspraak geldt met name voor de compilatie From A Summer.. Hierop wordt in heel wat nummers in het Japans gezongen en ook valt er die typische shoegaze-melancholie te bespeuren. Het is echt zeldzaam goed. Misschien komt het door die ruil maar ik meende zelfs wat overeenkomsten met Jandek te horen. Zo begint de plaat met 2 bijna identieke nummers, wat eigenlijk typisch Jandek is. Bovendien is de zang behoorlijk onvast, of beter het lijkt eigenlijk constant of de zanger op het punt staat te breken. Heel fragiel. Het bijzondere aan deze band, een feit wat ik dus al veel eerder had moeten vermelden, is het gebruik van de eufonium, een soort tuba. Veel nummers bestaan uit een sentimentele melodie, op dit instrument gespeeld. Ik weet niet of het inherent is aan een eufonium, misschien is de muzikant gewoon te slecht, maar het klinkt als een dronken carnavalsorkest, treurig gestemd. (Het is aswoensdag)
De eerste 8 nummers van de compilatie klinken het beste, daarna gaan ze freejazzen, piepknorren en komen er live-opnames. Die overigens de charmante rommeligheid van deze muziek nog maar eens benadrukken. Met name de live-versie van Summer is bijzonder.
Blues Du Jour is een recent werk van de groep, het is net als de compilatie uitgekomen op Geographic, wat dan weer een imprint is van Domino is. Blues Du Jour brengt ons 41(!) nummers in 48(!) minuten. Grindcore-tactieken. De productie is vooruit gegaan, maar de muziek niet. Ze gaan gewoon op dezelfde voet verder. Wel is er een typisch Japans zangeresje bij de groep gehaald. Misschien komt het door al die korte nummers of doordat de plaat af en toe wat meer rockt, in elk geval gingen mijn gedachten af en toe uit naar Guided By Voices' Alien Lanes. Op een gegeven moment heb ik het echt wel gehad met tuba-oefeningen van een half minuutje. Daarvoor nog staan niettemin 2 nummers, die mogelijk nog beter zijn dan alles op de eerdergenoemde compilatie. What's Your Business Here Elijah en Peter Says zijn bijna schattige nummers, in klungelig Engels gezongen. "When I became afraid, I rose up and went for my soul and went into the wilderness."
*The Station Agent
Geslaagde feel good movie, die precies in de categorie valt van de soort films waar ik van houd. Dus niet al te Hollywood, wel mooi geschoten, een goede soundtrack en een hoop treurige vrolijkheid. De dwerg Finn erft, van zijn enige vriend, een huisje naast het spoor. Dat komt hem goed uit want hij had het toch helemaal gehad met de stad. Hij heeft tijd nodig om alleen te zijn, om rustig zijn enige hobby uit te kunnen voeren: naar treinen kijken. Alleen blijkt dat ook in het midden van nergens niet zo makkelijk te zijn. Al snel heeft hij een Cubaanse hotdogverkoper annex babbelkous en een depressieve schilderes op zijn pad. De boot afhouden heeft geen zin en al snel ontstaat er een vriendschap, waarbij de Cubaanse hotdogverkoper als katalysator dient voor 2 mensen die misschien liever alleen zouden worden gelaten en diep van binnen ook weer niet.
Een mooi detail in de film is de harde eerlijkheid die erin zit. Finn is door een meisje in de buurt overgehaald om op school wat te komen vertellen. (Ik stel me voor dat iedere leerling in de klas iemand moest vinden die hun kennis over een onderwerp willen delen) Dus Finn gaat en.. Het mislukt. Natuurlijk grinniken de kinderen en terwijl Finn saaie kaartjes over treinen voorleest vraagt de brutaalste: hoe lang ben je eigenlijk? De juf kwaad etc. In een andere film was deze spreekbeurt waarschijnlijk gegarandeerd een groot succes geworden, maar in deze film is het enige meer subtiele succes dat Finn er zelf ook nog een beetje om kan lachen als iemand zegt: "Zeppelins zijn veel cooler dan treinen!" "Yep", zegt Finn. "They're both cool.. Blimps and trains." Aanrader.
*El Perro Del Mar - Look! It's El Perro Del Mar
Via Stereo's nieuwste DIY mp3 cd. Op ElPerroDelMar.com zijn 2 nummers te downloaden. Dog en It's All Good. Die laatste stond dus ook op die Stereo cd. Het zijn vrolijke handklapliedjes, een beetje Belle & Sebastian en een beetje Jens Lekman. It's All Good is het meest up-tempo, lijkt daarom ook inderdaad de hit, maar Dog nestelde zich langzaam maar zeker als betere in mijn hersenpan. De 2 op El Perro's homepage aangeboden mp3's blijken later de beste nummers van het album te zijn. De zangeres, Sarah heet ze geloof ik, heeft namelijk wel een beetje een zeurderig klagende manier van zingen, die zich waarschijnlijk beter leent voor een 7"-singletje. Dat lichtelijk depressieve brengt wel een erg tof contrast mee met de Shalala & Diebabeloela-koortjes.
*Stars - Set Yourself On Fire
Deze had ik dus als Pitchfork-lezer vorig jaar al moeten horen. Op een of andere manier door de mazen van het net geglipt. Kan misschien door het artwork komen. Het Amerikaanse artwork was niet bepaald uitdagend, deed me aan Explosions in the Sky denken. Voor de Europese release hebben ze een nieuw voorkantje geknutseld, maar dat is misschien wel nog afstotelijker. En dat terwijl het een fijne release is. Te lang, dat wel. Maar de eerste paar nummers zijn zeer ok.
Met Ryan Adams heb ik het helemaal gehad, maar als iemand anders zijn soort muziek uitvoert kan ik er kennelijk toch nog van genieten, blijkt als ik deze release beluister. Misschien raakte ik goed gestemd door het mooie handgetekende pastel & bloemetjes-artwork. Ik bedacht deze week een vergelijking in de trant die de mensen van Oor (of File Under) graag maken, die mooi op deze release van toepassing is. Ik eet graag boterhammen met stroop. Nu hebben we 2 soorten stroop in de kast staan. Eentje is gewoon een goedkoop b-merk in een kartonnen doosje, wel lekker om goed door te eten. De ander zit in een dure glazen pot, is niet altijd te verkrijgen en er zitten HELE rozijnen doorheen. Wat een luxe. Welnu, deze cd is meer van de gewone appelstroop. Zoet en zacht, maar zonder uitschieters.
Toch blijft dit soort country een fijne lulligheid houden, waar ik erg van houd. Jammer dat de cd anderhalf nummer te lang doorgaat. Waiting On June kent een prachtige "doededoe" passage, maar kent daarna nog een vreselijke modulatie. Het volgende nummer Big House kent precies dezelfde modulatie en lijkt sowieso al teveel op dingen die we eerder op deze plaat hebben gehoord. Een teleurstellend einde.
*Maher Shalal Hash Baz - From A Summer To Another Summer (An Egypt To Another Egypt)
*Maher Shalal Hash Baz - Blues Du Jour
En toen bleek de Soulseek-user van wie ik altijd mijn Jandek platen betrek geen verknipte Arabier te zijn die Maher Shalal heet. Neen, de mens gaat door het leven als Leo. Misschien kent u hem van noiseband The Julie Mittens, geliefd tot op de burelen van de Wire. Aangezien ik nog een van die Jandek-compilaties had liggen bedachten we al snel een mooie ruil.
Daardoor ben ik nu in het bezit van 2 cd's van de mij compleet onbekende Japanse groep Maher Shalal Hash Baz. Supernaam natuurlijk. Ik verwachtte eigenlijk extreme noise, maar het is heel lief en gemoedelijk. Het doet sterk aan de soundtrack van Lost In Translation denken, of het zou daar kunnen oppassen. Die uitspraak geldt met name voor de compilatie From A Summer.. Hierop wordt in heel wat nummers in het Japans gezongen en ook valt er die typische shoegaze-melancholie te bespeuren. Het is echt zeldzaam goed. Misschien komt het door die ruil maar ik meende zelfs wat overeenkomsten met Jandek te horen. Zo begint de plaat met 2 bijna identieke nummers, wat eigenlijk typisch Jandek is. Bovendien is de zang behoorlijk onvast, of beter het lijkt eigenlijk constant of de zanger op het punt staat te breken. Heel fragiel. Het bijzondere aan deze band, een feit wat ik dus al veel eerder had moeten vermelden, is het gebruik van de eufonium, een soort tuba. Veel nummers bestaan uit een sentimentele melodie, op dit instrument gespeeld. Ik weet niet of het inherent is aan een eufonium, misschien is de muzikant gewoon te slecht, maar het klinkt als een dronken carnavalsorkest, treurig gestemd. (Het is aswoensdag)
De eerste 8 nummers van de compilatie klinken het beste, daarna gaan ze freejazzen, piepknorren en komen er live-opnames. Die overigens de charmante rommeligheid van deze muziek nog maar eens benadrukken. Met name de live-versie van Summer is bijzonder.
Blues Du Jour is een recent werk van de groep, het is net als de compilatie uitgekomen op Geographic, wat dan weer een imprint is van Domino is. Blues Du Jour brengt ons 41(!) nummers in 48(!) minuten. Grindcore-tactieken. De productie is vooruit gegaan, maar de muziek niet. Ze gaan gewoon op dezelfde voet verder. Wel is er een typisch Japans zangeresje bij de groep gehaald. Misschien komt het door al die korte nummers of doordat de plaat af en toe wat meer rockt, in elk geval gingen mijn gedachten af en toe uit naar Guided By Voices' Alien Lanes. Op een gegeven moment heb ik het echt wel gehad met tuba-oefeningen van een half minuutje. Daarvoor nog staan niettemin 2 nummers, die mogelijk nog beter zijn dan alles op de eerdergenoemde compilatie. What's Your Business Here Elijah en Peter Says zijn bijna schattige nummers, in klungelig Engels gezongen. "When I became afraid, I rose up and went for my soul and went into the wilderness."
*The Station Agent
Geslaagde feel good movie, die precies in de categorie valt van de soort films waar ik van houd. Dus niet al te Hollywood, wel mooi geschoten, een goede soundtrack en een hoop treurige vrolijkheid. De dwerg Finn erft, van zijn enige vriend, een huisje naast het spoor. Dat komt hem goed uit want hij had het toch helemaal gehad met de stad. Hij heeft tijd nodig om alleen te zijn, om rustig zijn enige hobby uit te kunnen voeren: naar treinen kijken. Alleen blijkt dat ook in het midden van nergens niet zo makkelijk te zijn. Al snel heeft hij een Cubaanse hotdogverkoper annex babbelkous en een depressieve schilderes op zijn pad. De boot afhouden heeft geen zin en al snel ontstaat er een vriendschap, waarbij de Cubaanse hotdogverkoper als katalysator dient voor 2 mensen die misschien liever alleen zouden worden gelaten en diep van binnen ook weer niet.
Een mooi detail in de film is de harde eerlijkheid die erin zit. Finn is door een meisje in de buurt overgehaald om op school wat te komen vertellen. (Ik stel me voor dat iedere leerling in de klas iemand moest vinden die hun kennis over een onderwerp willen delen) Dus Finn gaat en.. Het mislukt. Natuurlijk grinniken de kinderen en terwijl Finn saaie kaartjes over treinen voorleest vraagt de brutaalste: hoe lang ben je eigenlijk? De juf kwaad etc. In een andere film was deze spreekbeurt waarschijnlijk gegarandeerd een groot succes geworden, maar in deze film is het enige meer subtiele succes dat Finn er zelf ook nog een beetje om kan lachen als iemand zegt: "Zeppelins zijn veel cooler dan treinen!" "Yep", zegt Finn. "They're both cool.. Blimps and trains." Aanrader.
*El Perro Del Mar - Look! It's El Perro Del Mar
Via Stereo's nieuwste DIY mp3 cd. Op ElPerroDelMar.com zijn 2 nummers te downloaden. Dog en It's All Good. Die laatste stond dus ook op die Stereo cd. Het zijn vrolijke handklapliedjes, een beetje Belle & Sebastian en een beetje Jens Lekman. It's All Good is het meest up-tempo, lijkt daarom ook inderdaad de hit, maar Dog nestelde zich langzaam maar zeker als betere in mijn hersenpan. De 2 op El Perro's homepage aangeboden mp3's blijken later de beste nummers van het album te zijn. De zangeres, Sarah heet ze geloof ik, heeft namelijk wel een beetje een zeurderig klagende manier van zingen, die zich waarschijnlijk beter leent voor een 7"-singletje. Dat lichtelijk depressieve brengt wel een erg tof contrast mee met de Shalala & Diebabeloela-koortjes.
*Stars - Set Yourself On Fire
Deze had ik dus als Pitchfork-lezer vorig jaar al moeten horen. Op een of andere manier door de mazen van het net geglipt. Kan misschien door het artwork komen. Het Amerikaanse artwork was niet bepaald uitdagend, deed me aan Explosions in the Sky denken. Voor de Europese release hebben ze een nieuw voorkantje geknutseld, maar dat is misschien wel nog afstotelijker. En dat terwijl het een fijne release is. Te lang, dat wel. Maar de eerste paar nummers zijn zeer ok.
posted by Ludo at 8/16/2005
4 Comments:
Maher Shalal Hash Baz
**kuch**
*diepe zucht.
:D
Als je The Station Agent leuk vindt, is Love Liza (2002) ook zeker een aanrader. Zelfde sfeer, maar deze maal met Philip Seymour Hoffman en geregisseerd door de acteur die de verlegen platenverkoper speelde in High Fidelity.
Love Liza
*staat vanaf nu genoteerd op de "to see list".
merci.
Een reactie posten
<< Home