Jandekdag: #0767

Ze hingen al een tijdje als donkere wolken boven de Jandekdagen te wachten op hun beurt. Ik heb het over de 3 "a capella" platen die Jandek meende te moeten maken. De ultieme abstrahering van zijn sound. Pijnlijk.
Eerst het goede nieuws: ik zie Put My Dream On This Planet zeker als een kanshebber voor mijn top 3 "mooiste Jandek-artwork". Een extreem vage foto, sterk bewogen, waar we Jandek rustig op een divan zien zitten. Alles in goudbruine warme tinten die me aan oude vervlogen in Schotland doen denken. Of anders wel aan een oud café.
3 "nummers" krijgt de luisteraar voor zijn kiezen. 2 extreem lange nummers van dik twintig minuten en een klein epiloogje. Zoals altijd is het begin nog wel aangenaam. Dan heb ik er nog wel zin an. Maar aangezien deze plaat zo extreem, zeg maar rustig extremer dan ooit is, is die zin ook sneller dan ooit om.

I been through your nursery rhyme
I been through your nursery rhyme
I took all your nickels and dimes
But you left me cold
You wouldn’t let me hold
On longer than it took to go
I don’t care if I die
I don’t even care if I’m in a wheelchair
Or in a bed
Unable to move
For all I know
It’s better than what I did today

Tijdens deze regels, de eerste gedachtenspinsels van de plaat, denk ik nog: dit lijkt wel een soort Tom Waits, die veel te lang dronken in je antwoordapparaat mompelt. Misschien moet ik het eens remixen? Maar al snel begint het geweeklaag van Jandek op mijn zenuwen te werken. In het eerste nummer blijft hij maar doorgaan in de trant van:

I’m standing
I’m trying to stand
Somehow you push me down
You let me up and have me on a shoulder
Tell me go on go ahead on
And then you push me down
Down

Het 2e nummer is eigenlijk gefundeerd op de "grap" dat Jandek terugkeert naar het thema van zijn eerste plaat Ready For The House.

Let me build my house
For you to come in
Take away this thing
Let me build my house
I’m ready for the house
I’m ready for the house

Helaas begint zijn zangstijl inmiddels verdacht veel te lijken op die van de enige en vrij recente plaat die ik als daadwerkelijk tastbaar exemplaar in mijn bezit heb: A Kingdom He Likes. Dat is niet echt de bedoeling want het aardigste wat ik erover kan zeggen is: cartoonesk. Eigenlijk te lachwekkend voor woorden.
Het slotnummertje neemt slechts 1 minuutje in beslag en de tekst heeft wel iets. (zie hieronder) Dat in tegenstelling tot de wat simpele teksten op het grootste gedeelte van de rest van de plaat. Hij schijnt een groot gedeelte van de teksten al opnnemend, dus "on the fly" te bedenken en dat is dit keer te merken. Hetzelfde geldt natuurlijk voor de melodieën. Als Jandek een oude indiaan met 3 wasbeertjes als huisdieren was, die met zijn allen door Alan Lomax in een verrotte tipi waren gevonden, dan had dit misschien wel een interessant werkje geweest.

Cold dark and lonely I look round for my shoes
I put them on
I went for a walk
In the snow and ice
So cold