De Week (van 31-05-05)

*Tom Mc Rae - All The Maps (correctie: All Maps Welcome)
Arme Tom, Ik kan de titel van zijn plaat niet eens onthouden: Burn the Maps? Nee, dat waren the Frames.. All The Maps! Het is dan ook een slaapverwekkend werkje. Bovendien sneeuwde zijn cd deze week onder tussen het grof geweld van de nieuwe Sufjan (gisteren binnengekomen) en Okkervil River (zie hieronder) Om terug te keren op McRae, het is eigenlijk pure middle of the road muziek. Volgesmeerde arrangmenten, een beetje zoals Bruce Springsteen die maakt, twang met die zeikerige synths weet u wel. Andere vergelijking: Josh Rouse die met het verkeerde been uit bed is gestapt. Ik was trouwens een paar weken terug wat al te onaardig over de nieuwe Rouse. Aan het eind van deze plaat van McRae zit je echt te smeken om wat rauwe emotie.

*Four Tet - Everything Ecstatic
Elke artiest werkt toe naar het maken van zijn perfecte album. Hij slijpt aan zijn vaardigheden tot DE plaat die deze artiest in huis heeft, is gemaakt. Om het einde der ideeën te maskeren keert de artiest zich op de volgende plaat naar de hardere kant van zijn muziek. Powerplay. Niet alleen hardere muziek gaan maken is een slimme move, ook alles nog een tikkeltje experimenteler doen is een goed idee, zodat je in elk geval de schrijvende "kenners" meekrijgt.
Dit is precies wat Four Tet op zijn nieuwe plaat doet en of het te generaliseren valt, weet ik niet. Wie weet.. Als je een kopje boven mijn Everything Ecstatic recensie zou willen hebben zijn er 2 mogelijkheden: Spelplezier of Broddelwerk. Het is maar hoe je het bekijkt. Want ja, de plaat straalt wel lol uit, maar melodisch stelt het niet veel voor.

*Okkervil River - Black Sheep Boy
Okkervil River moet na de vorige klapper net als Dybdahl de schade zien te beperken. (Verwachtingspatronen zijn hun grootste vijand) Dat lukt ze aardig. Het openingssalvo is indrukwekkend. Het begint met een mooie cover van Black Sheep Boy van Tim Hardin, over deze figuur draait de hele plaat, zonder dat ik voorlopig nog echt een lijn in de teksten heb gevonden. Daarna volgt de "single" Get Right, waarvoor een mooie tekenfilmclip is gemaakt, alleen ik weet even niet meer waar ik die vandaan heb. Get Right is een wat hysterisch rocknummer met hele grote dynamiekverschillen. Eigenlijk wel een exemplarisch nummer voor de hele plaat. Okkervil River rockt wat harder en raakt me daardoor wat minder. Het is allemaal wat meer geschreeuw, wat meer emo. Dat geldt niet voor In A Radio Song, want dat is een ietwat lange ballad, met verkeersgeluiden op de achtergrond. Ik word altijd melancholisch van field recordings, maf eigenlijk. De echte wereld bevalt beter op een cd, ofzo. Black is een geweldig wraakzuchtig nummer met goed toetsenwerk en teksten als Though I tell you, like before, that you should wreck his life the way that he wrecked yours, you want no part of his life anymore. Ik moest denken aan dat meisje uit Eibergen. (I can still see where you loved yourself before he tore it all down. April 12th, with nobody else around; you were outside the house (where’s your mother?), when he put you in the car, when he took you down the road.) Na dit nummer volgt het eerste dipje, met de wat saaie ballad Get Big. Zelfs back-up vocalen van een zangeres kunnen het nummer niet redden. Eigenlijk hebben we na die eerste 4 nummers nog maar 2 echt goede nummers te gaan: A King and a Queen en The Latest Toughs. Vooral die laatste behoort tot het beste wat Okkervil River ooit op cd heeft gezet. Het nummer heeft een soort van postmodernistisch tintje als de zanger schreeuwt: can't think what lines you'd like me to sing or say, and I'm not sure what subjects you want mentioned. So pause and add your own intentions: ----------------------------------------: (Best komisch, zo staat het echt in het tekstboekje) Het is een bijzonder enthousiast up-tempo nummer met tamboerijntjes en een koortje. Het probleem met deze plaat zit 'm in het klapstuk, het 8 minuten durende So Come Back, I am Waiting. Dat nummer is gewoon saai en het heeft een irritante modulatie. Jammer. Al met al een half uur aardige tot goede muziek. Geen teleurstelling, maar ook geen superplaat. Tekenend is dat ik bij de vorige plaat onbedwingbaar steeds vaker ging luisteren en we nu de omgekeerde weg afleggen.