Jandekdag: #0756

Een warme dag en een warme plaat. Laatste plaat in de jaren '80. ('89, maar dat is vanzelfsprekend) Het is de blues: zwaar, log, heet en zuidelijk. Zoiets. Erg lo-fi ook, het kraakt en het piept af en toe. Loom en een tikkeltje verveeld mogen ook nog bij dat rijtje adjectieven. Wel aangenaam loom, op een of andere manier geeft het niks dat na opener Niagra Blues(!) dezelfde riff gewoon weer wordt ingezet. We hebben hier weer te maken met een groepsplaat met een band die de min of meer gebruikelijke set-up van drums, gitaarakkoorden (obligate bluesjes) en eindeloos gesoleer heeft. Jandek zingt op deze plaat voor het eerst in tijden weer eens in de hogere regionen van zijn stem. Op Slinky Parade lijkt het wel of de groep in een bedompt cafeetje staat te spelen. In de intro klinkt zelfs het ketsen van wat biljartballen. Maar het zal mijn verbeelding wel zijn. Maffe tekst weer, onnavolgbaar:

Jesus Christ, Randolph Scott Bob Dylan and his mother, Dusty Springfield
Came on the road one day
Marched a slinky parade into my eye
Faster picture lit a match
You’re mine forever

Er is niet veel opvallends te melden. Een hoop van de nummers worden bruut afgekapt. Soms denk ik dat dit een plaat is die geconstrueerd is uit eerdere jams. Zo klinkt Start the Band ineens als iets wat met gemak op Blue Corpse had kunnen staan en doet Nancy mee op aan het einde van de plaat. Een andere reden voor mijn theorietje is dat na de 2 vorige platen, die beiden uit 1988 stamden, dit de enige plaat is die verschenen is in 1989. Alleen in '79 en '84 gebeurde het eerder dat Jandek slechts 1 plaat uitbracht en dat het rond '79 bij 1 bleef was niet zo gek, want toen had hij de belangstelling voor zijn muziek overschat. (Luister daarvoor het interview met Trubee op die befaamde dvd) Het zal overigens tot '94 duren tot Jandek zijn oude onwezenlijke release-tempo weer oppakt. We zullen zien wat de komende platen dan brengen, ik verwacht toch iets anders dan groepsjams. Nadat de plaat al snel een beetje inkakte is er een opleving in License to Kill. Dit nummer groovet behoorlijk. Het daaropvolgende Talk That Talk is vooral keihard opgenomen. Het nummer is vooral memorabel doordat uit het niets een waanzinnige riff opduikt. Ik heb het gevoel dat ik die riff al eerder heb gehoord, maar kan niet plaatsen waar. (een vergelijkbare riff buiten het oeuvre van Jandek) In elk geval is het goed voor een korte grijns. De rest van de track is daarvoor en daarna trouwens een hoop chaos.

When you talk that talk: ha!
When you say we’re through
I know all I gotta do
Is not listen to you

Nu nog iets zeggen over het slotdrieluik, waarop een zuchtende Nancy terugkeert. De 1e luisterbeurt merkte ik het niet ineens, ik was denk ik een beetje in slaap gevallen. Als excuus mag gelden dat de vocalen behoorlijk ver naar achter zijn gemixt. Matig smoesje hoor. Erg bijzonder zijn de 3 tracks niet. In zijn geheel is dit gewoon niet zo'n sterke plaat. Het blijft als opgewarmde kliekjes voelen. Alhoewel ik blijf vinden dat die Eddy heerlijk speelt.

Come on downstairs
I’m fallin’ nowhere
Please help me through
There are circles of mystery fallin’ all around me
Fallin’ all around me
I can feel them, I can touch them,
I can see I can see the mystery