Jandekdag: #0758

One Foot in the North. Een plaat vol krassen. De mp3's zijn duidelijk van vinyl geript, iets wat je zelden hoort. Maar ook de muziek is krasserig. Op kant 1 van de plaat heeft de muziek iets anoniems, de muziek dringt zich niet op. Het electrische gitaargeluid krast wel, maar snijdt niet. Kaal, schel en zacht. Jandek zingt voor het eerst in tijden ook weer bijzonder onduidelijk. Onverstaanbare mompelzang. Luisterend naar de eerste 4 nummers van deze plaat kreeg ik echt het gevoel dat ik naar zo'n LP-als-ansichtkaart zit te luisteren die DJ Shadow verzamelde op zijn laatste reguliere album The Private Press. Eigenlijk is dat precies wat Jandek ook doet. Zeer persoonlijke persingen uitbrengen. De geluidskwaliteit is brak als zo'n stokoude lp. De teksten lijken puur op een innerlijk universum gericht waar geen touw aan vast is te knoppen en ik zie een man voor me, beschonken, met een oude ongestemde gitaar in zo'n opnamehokje.

Gonna set my alarm
I wanna bring it home to you
You’re mine tomorrow You’re mine today
Drivin’ a car, it’s a Cadillac
And got some praise today
Oh down there you know you lied to me

Na die eerste 4 nummers die alleen maar electrische gitaar + vocaal waren, doet er een drummer mee. Het blijft allemaal extreem lo-fi, onbeluisterbaar en rommelig. Niks dringt zich op de voorgrond, enkel Massa. Dit verandert ineens radicaal op het slotnummer van plaatkant 1, ineens is daar een simpele, normale bluesriff, die volledig in your face is opgenomen.

I got the alehouse blues
I had the jailhouse blues
Little Randy just died
[...]
Somebody called me a liar
At the two-bit bar
It was Randy, won that fight
And the cops pulled round
He didn’t want to be found
He just said good bye

Ook op dit nummer valt nog wel wat aan te merken. Het is allemaal wel erg standaard. Op de vorige 10 platen, of iets dergelijks, hebben we ook al deze gesoleer-blues gehoord. Bovendien lijken Jandek's vocalen, terug te grijpen op zijn allervroegste werk, eenzelfde soort melodielijnen, zonder dat dit echt goed mixt met deze "nieuwe" electrische stijl. Als ik deze LP in het echt had gehad, en voor het eerst zou luisteren zal de verbazing na de barslechte kant A toch wel enorm zijn geweest. Kant B heeft namelijk een van Jandek's beste nummers, echt werkelijk grand, zoals de titel al voorspelde: Upon the Grandeur. De echo's van dit 8 minuten durende wondernummer horen we terug in de rest van de nummers die nog daarna komen, die, als een echte echo dus, langzaam korter worden en niet zo bijzonder zijn. Maar Upon the Grandeur behoedt de plaat voor de prullenbak, want dit nummer is er echt een voor Jandek's greatest hits. Een fijne gevoelige gitaarmelodie, niet geheel onbekend, maar dat doet er niet toe en Jandek die heel zachtjes "dingen" fluistert op de achtergrond. Het raakt me toch elke keer weer, deze weltschmerz Velvet Underground style.

A letter’s by the door
I leave by dawn today
To find another way
’Til the day I see the light
That brings my fortune here tonight