De Week (van 06-09-05)

*Thomas Dybdahl - Stray Dogs
Herkansing voor Dybdahl. Ik heb niet meer nagekeken wat ik een paar maanden terug over dit album schreef, maar het gevoel was overwegend negatief. Welnu, deze week ben ik duidelijk in een milde bui. Ja, het gospelkoor in Honey is vreselijk en de plaat blijft minder dan That Great October Sound. Desondanks valt er genoeg te genieten. Pale Green Eyes bijvoorbeeld is een magistraal nummer om op te weg te dromen, vooral dankzij het zuchtmeisje met een zwaar (Russisch?) accent. Thomas Dybdahls stem heeft eigenlijk wel wat weg van David Sylvian met een vleugje Antony. Op het randje van irritant maar het nodigt ook uit tot meegalmen.
Een ander hoogtepunt is Stay Home dat opgetuigd is met een viool die is gesamplet kon zijn door The Books.
Oh ja, ook wel stoer is dat in het boekje een paar keer doodleuk "thomasdybdahl@hotmail.com" staat. En dat voor een superster in Noorwegen. Ok, het is niet zijn telefoonnummer, maar hij had er evengoed een diplomatiek adres als info@thomasdybdahl.no neer kunnen zetten. Ach, wie weet heeft Microsoft hem gewoon betaald..

*Death Cab For Cutie - Plans
Ik had helemaal niet gemerkt dat er een nieuwe Death Cab For Cutie zat aan te komen. Een aangename verrassing. Niet dat de bron waarvan ik het vernam (Pitchforkmedia) zo enthousiast was. Dat viel echter te verwachten nu de band op een major "zit". Ik zette de plaat op met het duidelijke plan (..) om me niet door die afgenomen indie-factor te laten beinvloeden. Dat lukte in eerste instantie niet. Ik vond het een vlakke plaat waar nummers die zo goed zijn als The New Year of The Sound of Settling ontbreken. Al snel merkte ik evenwel dat ik de plaat bleef opzetten. En nu luister ik al een week bijna uitsluitend naar Plans. Wat is er dan zo goed? Het moet de sympathieke stem van Ben Gibbard zijn, die overigens wat te vadsig is om Death Cab een superhit te bezorgen, constateerde ik ik op de site van MTV USA( surf ernaartoe via Stereo)
Als gezegd de plaat heeft duidelijk iets vlaks, echte hoogtepunten ontbreken. Grootste dieptepunt is de kloterige zeikballad, met Iron & Wine invloeden, getiteld: I Will Follow You Into the Dark. Het beste nummer van de plaat is (pijnlijk genoeg?) het enige nummer dat niet door Gibbard geschreven is. Brothers on a Hotel Bed is van de hand van Chris Walla, die ook voor productie en sfeergeluiden tekende. Duidelijk de man van de plaat dus. Het nummer is opgetuigd met heerlijke flageoletten, repetitieve piano en subtiel drumwerk.
Sfeer daar draait de plaat om en dat is genoeg.

*Fats Domino - 20 Greatest Hits
Toen de manager van Fats wereldkundig maakte dat, eh, Fats nog niet was opgedoken, nadat Katrina over zijn stad New Orleans was geraasd, dacht ik zelf eerst aan een uitstekende pr-stunt. Zeker toen Fats 1 dag later al weer terecht was. Denk aan al de extra airplay (royalties!) en mensen die toch maar weer eens een plaat van Fats uit de kast trekken. Inmiddels heb ik gelezen dat Fats have en goed kwijt schijnt te zijn, dus mijn excuses voor de negatieve gedachtegang.
Ik denk dat er bij iedereen een Fats greatest hits in de kast staat, dus ook bij mijn ouders. Ik had echter nog nooit naar de LP geluisterd. Ik zei het al, ik was in een milde bui, dus ook deze plaat beviel. Superouderwetse (nee, echt?) muziek, vol clichés die ten tijden van de opnamen waarschijnlijk splinternieuw waren. Wat me het meest bevalt is de imperfectie. Blueberry Hill wringt links en rechts en Fats zingt lang niet zo goed als ik altijd had gedacht en verwacht. Een andere favoriet is Walking In New Orleans, een nummer dat, het zal wel mijn verbeelding zijn, enigzins droevig klinkt. 10 hits op kant A en 10 hits op B. Eerlijk is eerlijk, alles achterelkaar is het wat veel.
Wat had die Fats trouwens haast, zeker een afspraakje bij de McDonalds, als die toen al bestonden..