De Week (van 13-09-05)

*Oliver Mtukudzi - Vhunze Moto
Een compleet willekeurig uit het vakje "Afrika" gegrepen bieb-cd. Mtukudzi blijkt van eerste divisie niveau. Zijn liedjes zijn niet echt goed en een echt authentiek Afrikaans geluid ontbreekt. Vooral de drums klinken te Westers en veel te glad, alsof ze uit een keyboard komen.
De teksten zijn wel leuk, gevuld als ze zijn met van die typisch volkswijsheden. Voorbeeldje: Als een arend naar beneden duikt om een muis te vangen, keert het beest hoe dan ook terug met gevulde klauwen, zelfs als de muis ontsnapt. In dat geval grijpt de woedende arend namelijk willekeurig wat troep van de grond. Les: wees niet zoals de arend en grijp niet alles wat jouw kant op komt, of wat je er maar uit wilt halen.

*Boards Of Canada - The Campfire Headphase
Vorige week luisterde ik de hele week met plezier naar Death Cab For Cutie. Deze week heb ik bijna onafgebroken BoC op mp3 aangehoord. Zonder plezier helaas. Het is een matige plaat geworden. Mijn problemen met de plaat zijn op 2 redenen gebaseerd. Allereerst mist de plaat de duisternis die Geogaddi zo goed maakte. Dit had nog prima uit kunnen pakken als de plaat bijna pop-achtige hits had gekend zoals die op In a Beautiful Place Out In The Country EP stonden: hun beste en meest toegankelijke werkje. Ook die hits ontbreken echter. Zo zijn er spijtig genoeg geen gevocoderde teksten. Sterker ik geloof niet dat er ergens een stem zit, die iets verstaanbaars zegt. De plaat is, door het ontbreken van menselijke sfeer of duisternis een beetje te licht naar mijn smaak. Bij tijd en wijle klinkt het zelfs alsof Air de mannen van BoC geïnspireerd heeft. De simpele drums in bijvoorbeeld Sattelite Anthem Icarus klinken even futloos en loungy. Het is misschien paradoxaal maar deze plaat is tegelijkertijd pop en toegankelijk en heeft aan de andere kant geen echt goede hits.
Wel amusant is het feit dat met de introductie van gitaren Boards of Canada nu echt wat weg begint te hebben van mijn eigen muziek. Zeker Hey Saturday Sun heeft een lo-fi Multi-Panel gitaar overgoten met die welbekende Boards of Canada-sound.
Al met al is het gewoon meer van hetzelfde en het is gewoon fnuikend dat er niet 1 nummer is wat er voor mij echt uitspringt. Ik bedoel, een lied met de titel '84 Pontiac Dream had zo mooi kúnnen zijn..

*A Love Song For Bobby Long
*The Man Without A Past (Mies Vailla Menneisyyttä)
Een mooi toeval om A Love Song For Bobby Long deze week te zien. De film speelt zich namelijk af in de jazzscene van New Orleans. Zonder dat de film werkelijk over jazz gaat overigens. Ik was niet bijzonder onder de indruk van de film. John Travolta speelt een karakter dat jonger dan hij is en tegelijkertijd is Travolta geschminkt om ouder te lijken. Het wringt allemaal en erg geloofwaardig vind ik 'm niet, als aan lager wal geraakte dronkelap. Scarlett Johansson is ook niet echt geknipt voor een rol als white trash girl. Haar karakter kan nog zo'n hekel aan school hebben, Johannsson maakt vanaf het begint een te wijze/gedistingeerde indruk om daarin echt te overtuigen. De film loopt als het ware langs wat gebeurtenissen die het hele script hadden kunnen vormen, zoals de scholing van drop-out Johannson, door 2 geleerde (niettemin ook) drop-outs, maar slaat dan al weer een andere richting in. Het is duidelijk: De film is lastig samen te vatten, wat dit keer simpelweg de zwakte aantoont.
The Man Without A Past is wel erg leuk. Kleurig en tegelijkertijd grauw en spelend in een lastig te definiëren tijdvak, begint een man zonder geheugen aan een nieuw leven in de sloppen van Helsinki. Een hoop droge humor helpt de ellende vergeten, met figuren die een gemeenschap vormen die en beetje aan Steinbeck's Cannery Row en Sweet Thursday doen denken. Fantastisch om te zien hoe de muziekvereniging van het Leger des Heils door de Man Zonder Naam omgevormd wordt tot een geweldig Rock 'n Roll combo.