De Week (van 20-09-05)

*Pernice Brothers - Discover A Lovelier You
Ik heb deze week een wagonlading nieuwe releases beluisterd en zoals gewoonlijk halen we voor 80% ervan onze schouders op. (Die bespreek ik hier dan ook niet)
De Pernice Brothers leken zich bij de meerderheid te gaan voegen want ze hebben zowel een probleem met het geluid als de kwaliteit. Het geluid is in het begin wat te zompig en later klinken er matige drums uit een doosje en een schelle akoestische gitaar. Ook de gekozen geluidseffecten zijn niet altijd even gelukkig. Pluspuntje is het vleugje Simon & Garfunkel harmonie dat ik ergens ontwaarde. Als ik mijn positieve bril opzet, ik bedoel eigenlijk, na nog wat meer luisterbeurten, hoor ik nu trouwens dat achter de foutjes hele aardige liedjes schuilgaan. Grandaddy in de winter.

*Cocorosie - Noah's Ark
De terugkeer van de Kraakmeisjes. Redelijk geslaagd. La Maison De Mon Rêve was als een toverbal waar de smaak te snel vanaf was. Dit nieuw werkje heeft minder interessante instrumentale miniaturen en is wat meer beat-georienteerd. Opener K-Hole en de titeltrack zijn mijn favorieten. Antony duikt ook nog op, maar na een overkill aan Antony in februari, ben ik kennelijk nog steeds niet klaar om een nieuwe portie van diens stem te verteren.
De plaat lijdt wel heel erg aan het Proxima Estacion Esperanza-syndroom. Veel van de speelgoedgeluidjes waren de vorige plaat namelijk ook al te horen. Tijd om de recycleerwinkel weer eens te bezoeken voor wat "nieuwe" oude casiootjes. Kan meteen de Franse rapper die daar in een kartonnen doos werd aangetroffen ingeruild worden. (Hier recycleer ik zelf een oude grap van eigen hand, maar dat is een te lang verhaal over een voorprogramma van Beef. (Marc Lotz zou zeggen: blablabla)

*Fruit Bats - Spelled In Bones
Favoriet op de lawaaischuwe Silver Mountain. De vergelijking is met The Shins is snel gemaakt. Fruit Bats en The Shins zijn beiden sympathieke bandjes, die net teveel van de Beatles hebben gepikt om mij te bekoren. (Beatles, bwrfgh!)
Blijft de vraag overiend of Spelled In Bones leuker is dan Chutes Too Narrow. Lastig. Chutes Too Narrow heeft een paar tenenkrommende nummers, die ik altijd oversla. Spelled In Bones is over de hele linie goed, maar heeft geen Kissing The Lipless of Pink Bullets. De hulp van IJzeren Rinus is tegenwoordig ook niet meer te vertrouwen dus houden we het op een verdiend gelijkspel.

*Nada Surf - The Weight Is A Gift
Zilbergschen favorieten numero 2 of: Het beste altijd voor het laatst bewaren.
Jammer dat de Europese versie van deze plaat een andere voorkant heeft dan de Amerikaanse uitgave. Op de Amerikaanse cd staan charmante blauwe huizen die een beetje aan het artwork van een van de platen van Josh Rouse doen denken (en vreemd genoeg ook aan Fiep Westendorp en Pluk) Duidelijk mooier in elk geval dan de waaier op de Europese(?) uitgave. (Is dit een typisch geval van: wat je niet hebt is altijd beter?)
Eigenlijk klinkt de plaat ook wel als Josh Rouse, met wat meer electrische gitaren dan. The Long Winters is een andere naam die door mijn hoofd schiet. Die worden trouwens net als Nada Surf uitgegeven door het Barsuk label. Het frisse geluid van de plaat is, niet geheel toevallig, verzorgd door Chris Walla, gitarist en producer van Death Cab For Cutie (Ex-Barsuk).
The Weight Is A Gift is niet zo leuk als When I Pretend To Fall van The Long Winters. Komt door een gebrek aan Twang denk ik. Wel met afstand het fijnste plaatje van de week, met zeker een handvol "hits".