De Week (van 27-09-05)

*Beck - Guero
Je moet eigenlijk gewoon mijn eerdere bevindingen van Guero teruglezen in het archief van dit weblog. (Check maart 2005) Dat was namelijk best een interessant stukje. Met een wat negatieve conclusie. Het probleem Beck & Ludo is simpelwege dat de laatste alle cd's van Beck wel heeft maar ze eigenlijk nooit draait. Beck is cool, zijn muziek is vrolijk, sloppy en stiekem óók op Guero wel goed, maar dat is het dan ook wel. En dus kun je zeggen, wat is "wel goed" dan waard?

*Chad VanGaalen - Infiniheart
Noem een band, ik schrijf een recensie waarin ik Merry Pierce verwerk zodat ik nog 'n keer kan zeggen dat het de beste "band" van Nederland is. Mister VanGaalen maakt het me makkelijk, hij werkte namelijk 10 jaar op zijn slaapkamer aan nummers, bovendien tapt ook hij uit allerlei bekende vaatjes. Een ultieme hometaper dus en waar doet dat ons aan denken? Juist. Infiniheart is een hele sympathieke (tsja) plaat. Vernieuwend, mijn reet, maar die combinatie van gitaren, ruis, electronica en hoge vocalen, het werkt altijd. Ik roep altijd maar dat een plaat maximaal 45 minuten mag zijn, ik maak echter een uitzondering voor dit soort lo-fi figuren die de mensen waard voor hun geld willen geven. 64 minuten VanGaalen is prima te verteren. Al meen ik dat mijn mp3 versie 3 nummers meer bevat, dan wat er op de site van label Sub Pop wordt aangeboden. Laat daarbij nou net een van de absolute hoogtepunten zitten, een melancholisch syncopisch nummer genaamd Human Totem. Zul je altijd zien.

*Iron & Wine - In The Reins
Een geslaagde combinatie, maar dat weet iedereen inmiddels wel die wel eens een recensie leest. Houd ik het maar bij de treffende overeenkomst die ik hoorde met Liquid Skin van het Britse Gomez. Liquid Skin is sowieso een onderschatte plaat die eeuwig in mijn onderbewuste verblijft.

*David Gray - Life In Slow Motion
Het heeft toch altijd iets irritants als je jezelf betrapt op het afschrijven van een artiest zodra je Norah Jones-achtige reclamespotjes voor diens nieuwe plaat op de radio begint te horen. Helaas (nog irritanter eigenlijk) bedriegen de voortekenen niet. David Gray heeft zijn huiskamer ingeruild voor een fijne studio, maar een nummer als The One I Love had zo op The Rising van Springsteen gekund. Dat is dus heel erg pijnlijk. Het begint nochtans wel ok met Alibi wat het hoge budget uitstekend uitbuit, daarna blijven de klappers echter uit.

*Alamo Race Track - Birds At Home
*Stephen Malkmus - Pig Lib
*The Long Winters - When I Pretend To Fall
*Afel Boucoum, Damon Albarn, Tolimane Diabate and friends - Mali Music
Toevallig had ik het vorige week nog over The Long Winters. Deze week kom ik voor het kopen van wat matige platen voor mijn zusjes verjaardag in de Free Record Shop. Zie ik nu ineens wel de 5 voor 15 bak. Mooi. Na 20 minuten graaien kan ik voor 'n habbekrats wat kopietjes vervangen voor the real deal. En we hebben het hier wel over de nummer 1 en nummer 6 platen van 2003, respectievelijk Malkmus en The Long Winters. Mali Music is ook niet verkeerd want was de gedeelde nummer 5 van 2002. De 5e plaats moest dit gelegenheidsproject delen met Salif Keita. Tenslotte ook een Afrikaan, die kunnen makkelijk samen op 1 plek in zo'n jaarlijstje. (....)
De 5e cd (voor hele scherpe mensen) was overigens de debuutplaat van een eendagsvlieg op een fietsje met een Beethoven-sample in zijn hitje. Niet voor mijn oren bestemd, natuurlijk.
Alamo Race Track is de enige plaat van de 4 die ik nog niet kende. Het album drijft voornamelijk op sfeer. Het klinkt als een dissonante Daryll-Ann. Wel aardig.