Jandekdag: #0770

Jandek heeft op I Threw You Away zijn gitaar weer afgestoft. Dat werd tijd. Op de Jandek mailinglist houdt men zich graag bezig met peinzen over de vraag in welk volgorde Jandek zijn oeuvre heeft opgenomen. Het zou natuurlijk zomaar kunnen dat Jandek allereerst de opnamen uit de "middle period" met zijn medemuzikanten maakt. En pas daarna het eerder verschenen solo-werk. Daar zou ik zelf nou nooit opkomen, ik nam tot voor kort altijd aan dat alles braaf in volgorde van opname is uitgebracht.
Je kunt het zo gecompliceerd maken als je wil, maar New Town bijvoorbeeld lijkt inderdaad wel een erg oude opname. Dat nummer heeft dus niet voor niks die gouden oude kwaliteit. Het meest voor de hand liggend is dat Jandek een hoop muziek had liggen, die jarenlang in een gestaag tempo heeft uitgegeven.
En toen was het op.
Op dat moment maakt hij wat a capella platen, waarop je hoort dat zijn stem ouder is geworden. Ik zou bijna denken dat hij die a capella platen heeft gemaakt om wat tijd te winnen. Tijd om weer aan zijn gitaarspel te schaven, of iets dergelijks.
Uiteindelijk is het in 2002 tijd voor I Threw You Away. We horen nu een oude(re) Jandek met het redelijk hi-fi gitaargeluid wat bij deze eeuw past. 5 nummers tussen de 7 en 12 minuten. Totale speeltijd: 49 minuten. Van tokkelen is geen sprake, het is allemaal slaggitaarwerk. De nadruk ligt op de monotone onderste snaren: dooemmmm, doemmm. In de beste gevallen krijgt het iets bezwerends als een duister ritueel. Er is jammer genoeg geen eenzame trom die dreigend opklinkt uit de spelonken van de aarde.
Jandek zelf wekt de indruk in een weerwolf te zijn verandert. Ik heb hem zelden zo horen janken. De teksten zijn even duister als altijd en liggen (chrono-logisch) in de lijn van het a capella werk. Een beetje te simpel naar mijn smaak.

Inside I’m a zombie
Outside I’m unknown
Black, black, black, black
That rotten stinking flesh
Maybe you can’t see it
But I know it’s for real
My blues have turned black
I forgot how to feel
My blues have turned black
I’m gone, I can’t come back

Conclusie is dat we bij dit zoveelste nieuwe begin spijtig genoeg geen nummers aantreffen die op de Best Of kunnen.