De Week (van 26-04-05)

*The Style Council - Home & Abroad
Ik liep kennelijk te slapen in de bieb. Dit is namelijk een live-cd. Terwijl ik eigenlijk gewoon het origineel van Shout To The Top op cd wilde hebben. Ik had dus een greatest hits cd mee moeten nemen. Op een studio album zou het wel eens richting funky hitjes van Phoenix kaliber kunnen gaan. Op deze live cd is het vooral erg MOR. Bovendien vind ik Paul Weller maar een matige zanger, hij heeft een gezwollen stem en hij is articuleert hopeloos, zo erg dat het me ergert.Tot overmaat van ramp heb ik ook het doosje nog kapot laten vallen. Zucht.

*Anton Heyboer - She And She As One
Afdeling outsider/curiosa. Met dank aan Guuz. Anton Heyboer kocht in een opwelling een paar orgels, piano's en opnameapparatuur en begon nachtenlang te improviseren. Het resultaat is rustgevende ambient waar Heyboer in komisch Engels doorheen lult. Hij zingt dus niet. Dat is echt ontzettend jammer, wie weet zou het een pijnlijke affaire geworden zijn, maar dat is het toch al natuurlijk. Bovendien, je bent outsider of je bent 't niet. Bepaalde stukken op de cd zouden overigens prima door The Books of Godspeed You Black Emeperor gebruikt kunnen worden voor hun geluidscollages. Een zelfde soort melancholie en ook teksten die nergens over gaan en toch betekenis lijken te hebben. (En je zou kunnen denken dat ze uitgesproken zijn door een verknipte Russische professor) Solusjen.. Taaim en Taaim aken.. She and She and Areshe. Laaif is for tzeh living!

*The Mountain Goats - The Sunset Tree
*The Mountain Goats - Tallahassee
Ik zou wel eens willen voelen hoe het is om native English speaker te zijn. Hoe luister je dan naar liedjes, als de teksten zonder enige moeite je hoofd bereiken? Helaas, het antwoord zal ik nooit weten. Het zou vast een voordeel zijn bij het luisteren naar The Mountain Goats. Mooie teksten zegt men dan en zo is het ook. Maar die nieuwe plaat, die is muzikaal toch echt zijn minste in tijden. Mooie warme productie dat wel, maar ik tel maar 2 echt goede nummers: Dance Music en Dinu Lipatti's Bones. Bij elkaar een minuutje of 5. Ok, This Year is ook wel leuk en straks moet ik er misschien nog meer gaan noemen, maar er is altijd nog een verschil tussen goed op plaatniveau en echt goed.. Toch kwam ik dankzij de plaat wel voor het eerst in een echte Goats luistertrip terecht. Ik heb "ze" altijd wel aardig gevonden, mede dankzij wat indiekameraden die waanzinnig fan zijn, maar echt genieten deed ik er ook weer niet van. Nu heb ik dan toch een plaat gevonden die het voor elkaar krijgt. Jawel: Talahassee. Een conceptplaat met in plaats van 2, zeker 8 goede liedjes en over de hele linie onGoatsachtig goed. Het hoogtepunt is Game Shows Touch Our Lives. Toch ligt ook op deze plaat een zeker eenvormigheid op de loer. Altijd maar die simpele gitaarakkoorden, altijd maar dat ene extra melodische elementje (meestal toetsen) dat na 40 seconden het nummer komt maken of kraken.

*Damien Jurado - On My Way To Absence
*Magnolia Electric Co. - What Comes After The Blues
*Willy Mason - Where The Humans Eat
*Prefuse 73 - Surrounded By Silence
Die laatste is natuurlijk een beetje de vreemde vogel hier, maar ik som ze hier even op als: ook beluisterd. Ik moet toch eens af van dat extensief muziek luisteren, liever wat keuzes maken dan 75% na 1 luisterbeurt terzijde schuiven.De keuze in dit rijtje zou vooraf vallen op Jurado, maar die bakt er niet veel van geloof ik. Willy Mason dan maar, daar zit wel wat talent en een prachtstem, nu nog wat meer goede liedjes pennen dan komt het wel goed.