De Week (van 12-04-05)

*Syd Barrett - A Madclap Laughs
Zou het met outsiders zo zijn dat je alleen je eigen outsider graag hoort? Wat is er eigenlijk zo "outsider" aan deze plaat? Het klinkt mij in de oren als een folkplaatje met een ongelooflijk blikkerig gitaargeluid. (Barrett speelt met een plectrum van 10 bij 10 zeker.) Er is 1 nummer waarin Barrett even vocaal helemaal uit de bocht vliegt. Maar voor de rest blijft hij rustig zitten in de regionen waar hij nog wel toon kan houden. Er zijn wel nummers die in de buurt komen van iets interessants psychedelisch maar ook die vond ik "upon first listens" niet goed genoeg, om ook maar de titel van op te zoeken. Ik had iets waanzinnigs psychedelisch verwacht, gestoorde geluiden etc. etc. Maar dit klinkt allemaal vreselijk.. normaal.

*Tom Russell - Hotwalker
Dit is zeker geen normale plaat en het is mijn favoriete cd van de week. Toch moet gezegd worden dat de plaat waarschijnlijk NUL replay value heeft. Je kunt het album namelijk beter beschouwen als een audio documentary over de tijd van Kerouac (held), Bukowski en er zijn ook nog eens verwijzingen naar Steinbeck (nog een held) Met al die helden is het dus niet zo gek dat deze plaat me bevalt. Maar wat moet ik eigenlijk met die scheldende beats? Wat moet Tom Russell er eigenlijk mee? Meteen aan de start van de plaat liegt hij over zijn leeftijd. "I was born in the late forties". Oh ja? Als mijn info klopt ben je van 1950. Misschien wil hij er wel erg graag bij horen, misschien ben ik zelf gewoon jaloers. Toch blijft er een waas van knorrige nostalgie over de plaat hangen. Mopperen is misschien wel inherent aan nostalgie.
Wacht, ik ben Little Jack Horton helemaal vergeten. Het Big Fish (Burton film) element op deze plaat. Little Jack Horton de circusdwerg, de hotwalker. Die met zijn hoge stemmetje de halve plaat vult met prachtige verhalen. De andere helft neemt Russell voor zijn rekening met zijn gezwollen stem. Af en toe begint hij een beetje te overacteren zoals in Van Rock. (hoesten en rochelen, had hij beter kunnen laten) Op andere tracks speelt hij een fijn stukkie kuntrie a la Rowwen Hèze. Ik moet maar eens een cowboyhoed kopen.

*Badly Drawn Boy - About A Boy OST
Ik ben gek op soundtracks, vooral op van die 30-60 seconden sfeerstukjes. BDB heeft er ook een paar gecreëerd en het gaat 'm goed af. Ook leuk is Something To Talk About. Dat nummer klinkt een beetje als het enige goede Oasis nummer: de tune van The Royle Family.
De soundtrack van About A Boy is dus leuk, de film daarentegen was niet veel. Hugh Grant die Killing Me Softly speelt om "Boy" uit de penarie te redden is nog wel komisch, maar verder geen echt geslaagde taferelen. Dan is Fever Pitch beter (sentimenteler) en hetzelfde geldt voor High Fidelity. (grappiger)

*I Am Kloot - Gods & Monsters
Het is werkelijk bergafwaarts vanaf de start voor I Am Kloot. Ze zullen wel van skiën houden. Was Natural History nog een bijzonder goede plaat met een hele fijne ruimtelijke productie, de titelloze opvolger was al een heel stuk minder en deze nieuwe, boy, wat een drama. Met koptelefoon is het echt niet om aan te horen (en daar mag alleen Guided By Voices mee weg komen) Schel en ongeïnspireerd. Het is een zooitje. Kijk, ik hoor de stem van de zanger graag en er zijn ook heus wel wat nummers die er mee door kunnen, maar al met al lijkt het toch een haastklus. En dat Over My Shoulder, stond dat niet ook op de vorige plaat? Astray is wel een fijne ballad, hoewel ook behept met de déjà vu ziekte. Hong Kong Lullaby is een 2 minuten instrumentaaltje a la Badly Drawn Boy's soundtrack. Oftewel: heerlijk.
En dan denk ik ineens weer aan het college van vorige week waar de docent een onderzoek presenteerde uit de jaren '80 waaruit bleek dat alle recensenten elkaar altijd maar napraten. (What's new?) Dus.. Is deze plaat wel zo slecht? Of is de lawine van slechte recensies voldoende om te zorgen dat niemand er meer positief naar kan luisteren. Zijsprong: donderdag las ik Foer's Alles Is Verlicht uit, vrijdag op college gaf ik mijn mening (in 1 woord: slecht) vrijdag googlede ik naar andere recensies en wat vind ik? Humo die precies mijn gedachten opgeschreven heeft.. (What's new?)

*Jóhann Jóhannsson - Virðulegu Forsetar
DE plaat van vorig jaar die ik toen nog niet gehoord had. Maar nu blijkt: niks gemist wat een vervelend ding is dit. Akelig.

*Animal Collective & Vashti Bunyan - Prospect Hummer
Bij Vashti heb ik altijd het gevoel dat ze nu eindelijk "bekend" is geworden omdat Devendra & co. haar hebben lopen namedroppen. Ik moet dit wat strenger formuleren, dit is een waarheid als een koe. Ik bedoel dat ze nu GOED gevonden wordt omdat de nieuwe folkhelden met haar dwepen. En waarom? Die "klassieke" plaat van haar is een aangenaam cd'tje geschikt om pasgeboren babies mee in slaap te laten vallen. Ontzettend lieve folk op het irritante af. Nu is er dan een comeback samen met de Animal Collective en die bevalt best wel. Vashti Bunyan zingt niet zo goed meer als vroeger, maar ze heeft ervoor gezorgd dat het dierencollectief eindelijk met wat behoorlijke soundscapes op de proppen kwamen. Bovendien is het Vashti's muziek die de boventoon voert, gelukkig. (nog liever babywiegeliedjes dan Sung Tongs) Het zijn haar melodieën en het is ook een beetje Björk's Anchor Song en een vleugje Cocorosie gekte. Zeker genietbaar.

*Sidhartha - Mouse Clicking
Een absolute classic uit de underground. Vooral de eerste paar luisterbeurten was ik er jaren terug waanzinnig van onder de indruk. (Vroeger verschenen op cdr via WAN records uit Utrecht) Alle glitch liefhebbers moeten dit zeer zeker eens proberen.
(overigens is Sidhartha een pseudoniem van Andrei Kiritchenko, hier eerder besproken met zijn remixplaat Fabelbuch, maar deze oudere release is echt 3 klassen beter)
Nu voor nop te downloaden via: http://www.archive.org/audio/audio-details-db.php?collection=wan&collectionid=1-003&from=collectionSpotlight