Jandekdag: #0748

Oh ja. De vorige plaat heette Interstellar Discussion, helemaal vergeten te vertellen. Deze heet Nine-Thirty. Het vorige stuk was een beetje een rommeltje, net als de muziek op dat album. Het schoot van hot naar her. Sowieso drukke tijden voor mij. Dat zorgt voor wat Jandekmoeheid. Misschien omdat ik voor een ander project ook al over Jandek geschreven heb. (Heb geduld, resultaten zeer binnenkort) De Jandek mailinglist discussies worden trouwen steeds interessanter. Hij gaat namelijk nog een concert geven, wederom in Engeland, maar nu is het aangekondigd. Aan de ene kant is dat natuurlijk best tof, maar het is natuurlijk ook een verdergaande demythologisering. Iemand verwees naar een recensie, die wat mij betreft heel aardig het probleem samenvat wat met deze "nieuwe openheid" samengaat. Zodra Jandek zich normaler gaat gedragen krijgt hij ook op een bepaald moment met normale muzikale spelregels te maken. Als de man geen gestoorde gek is, wie accepteert zijn absurde muziek dan nog? Er wordt zelfs voorzichtig geopperd dat Jandek de laatste pakweg 10 platen in een muzikale sleur verkeert. Wij zijn daar nog niet aangekomen gelukkig, hoewel ik A Kingdom He Likes bezit en het moet gezegd, dat is maar een matig werkje. Ik fantaseerde over hoe het zou zijn als Jandek tijdens dit nieuwe concert ineens zuiver zingt, of zijn gitaar volgens de spelregels gestemd heeft. Hoe zou dat vallen? Misschien zou dat het definitieve einde zijn. (niet dat iemand die dingen verwacht, hij kan het, wat zingen betreft, waarschijnlijk niet eens)
Met Nine-Thirty zijn we bij plaat nummer 10 aanbeland. Op een kwart van het oeuvre dus. Dit project wordt de Paris-Roubaix van dit weblog, het wordt een stoffige helletocht vrees ik. (Zolang er aan het end maar geen anonieme Zweed wint..) Nine-Thirty is weer een drumloze plaat. Ik heb het al eerder gezegd, ik dacht dat ik ergens had gelezen dat na de eerste paar platen er een knotsgekke drumsfase zou aanbreken die zou ophouden met Blue Corpse (daar zijn we al bijna) Wat dat betreft valt die drumsfase tot nu toe mee en tegelijkertijd tegen. Platen vol knotsgekke jams van J. + vrienden zouden misschien wel leuk zijn. Het kan nog, er zijn daar nog 4 kansen voor. De nummers zijn weer kort dit keer, misschien nog wel iets korter dan anders. 1 haalt de 5 minuten, de andere 14 halen de 3 minuten niet eens. De sfeer is bij vlagen opgefokt, het gitaarspel is woest en snel en Jandek praatzingt behoorlijk duidelijk. (weinig gehuil) Hoewel in Voices In The Dark klinkt hij als Frodo (Wood) die in paniek is.

There’s voices here in the dark
I have to beat them before it gets dark
I hear them now it’s true
They’re coming even out of you

De teksten op plaatkant 2 gaan over Georgia, South Carolina en Texaco. ("You people sure are strange to a city boy from up north") Een reislustig mensch die Jandek. Op de cd When I Took That Train, die net uit is, zie je hem staan op Picadilly Circus, London en een paar platen daarvoor leek hij in Ierland te zijn aanbeland. Het meest interessante stuk op deze plaat is het 5 minuten lange This Is A Death Dream. Een soort spoken word track met een lap tekst over begraafplaatsen, boeken en macaber dansende monsters. Het is weer eens wat anders.

In the daytime I go to the cemetery buildings
In search of books
And never do I find the right one
I just browse through death books
When it seems the ones I want are out
[..]
I should find a way to require that which I want

Aan het slot keert Oh Jenny terug. Een nummer dat eerder een uitvoering kreeg op Later On. Hij zingt het nu wat hoger, dankzij de andere gitaarstemming. Op Later On vond ik het een wat al te simpele liefdesverklaring, maar nu is diezelfde liefdesverklaring toch nog wat sterker aangezet dankzij de regel..

Oh Jenny, I love you with all my heart I’m just knowin’ it now