Jandekdag: #0747

Het kan altijd gekker. Ik las een recensie waarin deze plaat "moeilijk voor Jandek begrippen" werd genoemd. Dus we gaan helemaal all the way nu. John ramt op de drums als ware hij de bastaardzoon van Moe Tucker. Had zij ook geen voorkeur voor tomritmes? De teksten bestaan uit onverstaanbare slogans en het gitaarspel is woest en meestal electrisch. Het gros van de 15 nummers is 2 minuut nog wat. Wel vernieuwend zijn dubbele vocalen. Dat klinkt best goed. Een andere vernieuwing is een nieuwe harmonica, of een nieuwe manier van bespelen. In plaats van lange ijle enkele tonen worden er nu meer tegelijk gespeeld. Klinkt wat kinderachtig maar tegelijkertijd krijg je een soort fantastisch kermisgevoel ervan. (Kom ik over een aantal platen nog op terug) Dit is een indianenrondedans in een kelder waar het naar wiet en aanstekerolie stinkt. Er staat een opnamerecordertje en een 2dehands drumstel. Het is half 5 in de nacht en het is tijd voor de maandelijkse uitklaatklepsessie. Klinkt fascinerend maar als Jandek deze stijl beoefent wreekt zijn non-instrumenten beheersing hem echt. Het zou goed kúnnen zijn als een soort voortbulderende stoommachine, maar het is een grote rommel. Wie weet zou het werken als de ritmes iets strakker en vooral langer werden gehouden. Misschien zouden de nummers in plaats van 2 minuten 3 keer zo lang moeten zijn. Wie weet zou het allemaal geen snars uitmaken.
Grappig terwijl ik de plaat luisterde zat ik de tekst te bekijken en ik dacht The Spirit heeft helemaal geen sloganeske tekst. Ben benieuwd hoe dat klinkt. The Spirit blijkt dus een nummer uit die andere categorie te zijn, namelijk de akoestische open gitaarstemming ballade. Mooie tekst, maar het voelt hier aan als een vreemde eend. Ik hoor zulke nummers graag, maar je hebt een paar nummers nodig om in de juiste stemming te komen, uit het niets werkt het niet echt. De eerste 2 nummers op de andere plaatkant zijn, jawel, akoestisch maar doen eerder denken aan het werk van Derek Bailey. Er heerst een andere sfeer die ik nog niet eerder tegen was gekomen. Fascinerend. Blijkt de plaat toch nog interessante verassingen te bevatten. Jandek zingt alsof hij wat gedronken heeft en nog wanhopiger is geworden dan gewoonlijk. Als het niet echt is kan de man fantastisch toneelspelen. Rifle In The Close is daarmee duidelijk het hoogtepunt van de plaat.

Hey John, John, John, John...
Hey John I'm walking on pins
My life is a lie and I’m telling you the truth
There’s nothing else I can do Except live another day
And find a way to tell you I’ve been doing what a good man should
[....]
Ah, hey John
The theater’s been dripping
The movie’s 3-D
There’s two rides to Texas
547-3668
Ah, hey John
The rifle in the closet is just the name of the song
The rifle in the closet is just the name of my song
Hey John

Na een pesterige harmonica solo, Ha Ha getiteld. Gaan we, wat mij betreft verrassend, door op de akoestische toer. Het gruizige Customary klinkt gevaarlijk paranoia met een monsterachtige akoestische gitaar. Er volgen nog wat meer onmemorabele nummers en dan zijn we er doorheen. Side 1 was me te rommelig, Side 2 begon goed maar zelfs het grote aantal akoestische nummers bereikte dit keer niet het gewenste effect. (Terwijl ik daar ten tijde van The Spirit nog op zat te hopen) Het 1-snarige einde Hey is wel genietbaar, dat moet gezegd. Maar daar blijft het ook bij.