De Week (van 22-02-05)

*Tom Waits - Real Gone
Een lange grauwe reis door los zand naar het land Zelfoverschatting. Hoe kan zo'n plaat op 4 in de eindlijst van de OOR eindigen? Ik kan me herinneren dat na de bejubeling rondom Mule Variations er later toch weer flinke kanttekeningen werden geplaatst. Het bleek een holle plaat. En laat ik je nu vertellen dat Mule Variations een wereldplaat is vergeleken met Real Gone. 50% van de nummers hadden geschrapt kunnen worden en nog zou je een matige plaat overhouden. Een soort Tom Waits b-kantjes verzamelaar. Oude trucs en vooral slechte, identieke ballads. Ik begin over ballads omdat dat normaalgesproken zijn grootste kracht is. Nu houden we welgeteld 1 halve goede ballad over, het slotnummer, waarvan de tekst ook bepaald niet loopt en de melodie bekend aandoet. En ook slechts 1 goed ruiger nummer: Hoist That Rag.Had de hele plaat maar volgestaan met Hoist That Rag's! Schurende Tom Waits meets Orchestra Baobab muziek, opgenomen met goedkope equipment in een aftandse schuur. Andere lichtpuntjes zijn het marcherende Yes Sir No Sir gedeelte in Don't Go Into That Barn en Tom "Baloe" Waits die in Dead And Lovely solliciteert bij Disney, hoewel.. Een sinistere Disney dan.
Don't Let A Kiss Fool You en Don't Let A Fool Kiss You. Zo is het.

*Jandek - A Kingdom He Likes
De laatste nieuwe, aangeschaft via de Velvet. Het schijnt dat Bertus alle platen (weer?) in de distributie heeft opgenomen. Goed nieuws. Hoewel de platen pas echt spotgoedkoop zijn via Corwood zelf. De cd blijkt knalblauw te zijn, vrolijk zou je bijna zeggen. Maar wel dissonant met de rest van het stemmige, supercheape artwork. Wat de muziek betreft: Jandek maakt tegenwoordig opnames met uitstekende digitale apparatuur. Zijn gitaar klinkt bijzonder goed. (Het schijnt een dure electrisch-akoestische te zijn) Maar zijn vocalen worden minder met de jaren helaas. Tot het af en toe pijnlijk komisch wordt. Dit is dus bepaald niet een carriere hoogtepunt. Maar het kan ook niet altijd raak zijn met een output van meerdere releases per jaar.

*Beatles - A Hard Day's Night
*Beatles - Rubber Soul
Op gitaarles is er een Beatles-project. Hoera! Dus ik ontkwam er niet aan, ik moest eens wat dingen van de Beatles aan gaan horen. Rubber Soul & A Hard Day's Night zijn in elk geval niet echt mijn platen. Maar ik denk ook niet dat het sowieso de echte hoogtepunten in hun oeuvre waren.

*M Ward - Transistor Radio
M Ward is net als Phoenix een act die het zal moeten hebben van een greatest hits cd. Briljante uitschieters op deze plaat zijn Fuel for Fire en Paul's Song. Hoewel hij komt steeds dichter bij een echt consistent goede plaat en misschien is dit 'm al wel. Een prachtstem heeft die man, vooral dankzij de briljante echo/galm. Alsof er een transistor radio in een T-ford fabriek staat te spelen.Got 45's to play at night en gelukkig wezen.

*Matt Elliott - Drinking Songs
Gaap. Oh ja.. De naam Nick Drake valt ook te vaak in recensies tegenwoordig. Matt Elliott en Nick Drake. Ik hoor het niet, er is een muzikale wereld van verschil. Wat Elliott wel goed doet is het verwerken van wat Russische invloeden in zijn klankentapijt. Toch blijf ik het gevoel houden dat het niet meer is dan een matige soundtrack voor een film over de Kursk ramp. Dan maakte de Nederlandse band At The Close Of Every Day toch een betere plaat rond een vergelijkbaar thema.

*Stephen Malkmus - Stephen Malkmus
All kneel for the Ess-dog! Zijn nieuwe plaat schijnt Brighten The Corners part 2 te worden. Nog meer reden om daar dus enthousiast naar uit te kijken.