De Week (van 01-02-05)

*Josh Rouse - Under Cold Blue Stars
Zo. Ik was wel weer eens toe aan een echte liedjesplaat, geschoeid op die gouwe ouwe Amerikaanse leest. Under The Blue Cold Stars heeft een interessant doorzichtig lichtblauwgroen doosje en een fabelachtige start. Het begint allemaal met Twilight, een korte intro die de sfeer van het artwork verklankt. Daaroverheen volgt meteen al het absolute hoogtepunt Nothing Gives Me Pleasure. Maar Josh Rouse blijft geven want ook Miracle en Christmas With Jesus zijn zeer fijn. Daarna begint het niveau echter gaandeweg te dalen, sporadische lichtpuntjes daargelaten. Tekenend is met name het feit dat ik rond track 7 altijd denk dat we al bij 10 zitten. Women And Men (track 10) is trouwens wel een van die lichtpuntjes. Josh Rouse klinkt een beetje als Ryan Adams, dezelfde hese stem, zeker geen perfecte zanger. Zijn stem heeft echter wel een soort tijdloze emotierijke kwaliteit, er lijken allerlei invloeden in verenigd. Zo probeerde ik de hele week driftig te bedenken wat het "Britse" was wat ik er nog in hoorde. Op de valreep: de zanger van Obi!

*Antony & The Johnsons - I Am A Bird Now
Verreweg de mooiste plaat van deze week. Daar leek het de eerste luisterbeurt nog niet op. Ik ben geen liefhebber van Nina Simone en daar heeft de stem van Antony zeker weten wat van weg. Aan de andere kant hoe kan ik zeggen geen fan als mijn oordeel is gebaseerd op het horen van slechts enkele nummers en het zien van een documentaire? Antony groeide in elk geval iedere luistebeurt tot de enorm leuke aandoenlijke plaat die ik nu hoor. Absoluut hoogtepunt: For Today I Am A Boy. Maar ook You Are My Sister mag er bijvoorbeeld wezen. Perfecte zing-luid-mee-muziek van een bijzondere stem. (Denk ook aan Jeff Buckley en een vleugje Cocorosie)

*Emiliana Torrini - Fisherman's Woman
Onder voorbehoud zeg ik: zzzzzzzzzzzz.

*Hood - Outside Closer
*Low - The Great Destroyer
*Mercury Rev - The Secret Migration
*Sage Francis - A Healthy Distrust
Vallen stuk voor stuk in meer of mindere mate tegen. Hoog tijd om die vervloekte instapplaattheorie weer eens te ontrollen dan? Ach.. Die kennen we nu wel van je, Ludo.
Hood kabbelt zonder echt goed te worden en die hiphopinvloed bevalt me niet. (Die vreselijke snaredrum in The Negatives...)
Met Low ligt het anders. Ik hield sowieso al niet echt van Low, die eeuwig dezelfde samenzangzangers. Dus aan deze mislukte nieuwe maak ik verder geen woorden vuil.
Mercury Rev is in dit rijtje de licht positieve uitzondering. Ook deze viel wat tegen, net zoals Deserter' Songs dat al deed. (U vult zelf in wat mijn instapmoment was) Maar de sfeer is weer heerlijk. Geef mij maar Mercury Rev sprookjes. Favoriet is My Love waarin Donahue zingt "Isn't it amazing when the seasons begin.." en de tekstwending daarna, die ik even niet verklap zorgde tijdens luisterbeurt 1 voor kippe(n)vel. Wie weet lag dat ook gewoon aan de akkoorden eronder hoor.
Sage Francis maakte de overstap naar punklabel Epitaph en heeft daarom nog maar wat agressie en woede bijgetankt. Neen, bij mij moet je enkel aankomen met wattige melancholiehiphop anders vreet deze boer 't niet.