HC. Brian Wilson - Smile

Het is ergens in juli, het is 2003. Het wordt een warme dag. Middenin de zomervakantie heb ik de wekker gezet. De dag ervoor heb ik een vriend met moeite overtuigd dat er kaartjes moeten komen voor het concert. Nu is hij op vakantie. Om vijf voor negen sta ik voor een gesloten postkantoor te wachten in gezelschap van een dakloze en een Afrikaan. De deuren gaan open. "Ja, 2 kaartjes voor Brian Wilson graag." Ik kan de plaatsen nog kiezen ook, het lijkt wel een theateroptreden. "Wanneer is dat concert!?", vraagt de postbeambte verbaasd. In Maart 2004. 8 maanden weg.. Na s'morgens gedaan te hebben alsof er niks aan de hand is wordt ik bij het wekelijkse bezoekje aan de slager behoorlijk afgeleid, een vomerende bejaarde, dat is niet goed voor mijn gestel. S'middags ben ik ervan overtuigd dat ik fysiek echt niet in staat ben om naar Amsterdam te reizen. Gelukkig dringt net op tijd het besef door dat dit echt niet te missen valt en jawel we gaan op weg. In de rij voor de circusachtige Cola stage zingen we alvast wat Pet Sounds. Na een opwarmrondje Beach Boys classics en een rammelende maag (van de honger gelukkig) worden er in de pauze meegesmokkelde naar bordkarton smakende C1000 chips gegeten, en gedronken van het volkomen illegale flesje water. (altijd 2 meenemen) En dan is het zover.. Het is moeilijk het allemaal in 1 keer te behappen. Waanzinnig emotioneel is in elk geval Roll Plymouth Rock. En natuurlijk Good Vibrations. De pers kraakt de show en ik ben niet helemaal overtuigd. Gelukkig hebben de maanden erna de mythe in mijn hoofd weer zo opgebouwd zoals het hoort. De show was briljant. Op een donderdag koop ik de cd. Na 2 keer luisteren valt alles op zijn plek. 2004 was het jaar van Brian Wilson. HC = Hors Catégorie (de Tour viel vreselijk tegen dit jaar, dat wel.)