5. Pinback - Summer In Abaddon

De mannen van Pinback zijn vast goed in bed. Ze beheersen de kunst van het uitstellen tot in de perfectie. Aan de andere kant als je meer om eten geeft dan wordt het niks, want elke dag hetzelfde dat is ook niks. (Behalve aardappelen dan natuurlijk, dat kan prima)
Al albums lang schrijven ze namelijk hetzelfde liedje, dat heb ik van horen zeggen en ik heb het geverifieerd: het klopt. Toch is het geen probleem, als ze elk album maar weer kwaliteit leveren en elk nieuw album weer nieuwe fans weten aan te boren. Hier kom ik dan om de hoek kijken. Net als bij Karate's Pockets is Summer In Abaddon mijn instapmoment in het oeuvre van de desbetreffende artiest. Beide keren vind ik ook het laatste album het beste. Dat zal wel logisch zijn.
Om terug te komen op dat uitstellen, elk liedje is een perfect in elkaar geweven mix van een goede basslijn, een interessante drumpartij (blikkerig, hol, lo-fi, gortdroog) en een uitgesteld moment van extase. Meestal komt dat moment na een minuutje of 2, soms zelfs 4 zoals in Sender. (De hi-hat!) Bij de tweede draaibeurt ga je daar gewoon op zitten wachten en dan komt het en je bent weer blij. It's a simple trick.
De teksten van Pinback zijn tekstueel onnavolgbaar, maar ze zijn ook onnavolgbaar gezongen. Fonetisch worden de woorden in de melodie gekleid tot je geen flauw idee meer hebt wat ze zeggen. Op dat moment krijg je, wacht ik ga op ik over dit wordt vervelend, een Everything Is Everything ervaring, als de tekst in 1 klap minder mooi blijkt te zijn. Zo dacht ik dat de plaat eindigt met "I miss you, but not in a sad way". Het tekstboekje vermeldt echter "not in a slint way". Voor slint geeft vader's stokoude woordenboek niet eens een betekenis..
Ik moet nog even duidelijk aangeven dat we vanaf deze plaat aan de absolute hoogtepunten van het jaar zijn begonnen. Summer In Abaddon had ook op 2 kunnen staan dacht ik vandaag. Ik voelde me zowaar wat schuldig tegenover Crow & Smith. Tot ik bedacht dat ik de plaat netjes gekocht heb. Wat kan ik nog meer doen!
Om aan te geven dat zelfs Pinback wel eens wat anders probeert, in de slottracks The Yellow Ones en AFK komen ze METEEN met het juichmoment aanzetten. Woah, shock! Wat de vraag doet oproepen of het toeval is dat die 2 nummers samen met Blood's On Fire tot de absolute hoogtepunten horen. De plaat zakt zoals het een topplaat betaamt maar zelden in, alleen This Red Book mist een beetje magie. Me dunkt een goede score 9/10. Niet dat ik de plaat die score op een schoolrapport zou geven. Wel een verdiende 8.

Hoogtepunten:
*Non Photo-Blue
*Blood's On Fire
*Fortress
*3x0
*The Yellow Ones
*AFK