1. Julie Doiron - Goodnight Nobody

Zo. Daar zijn we dan. Nummer 1.
Het was geen jaar waarin de nummer 1 al maanden vaststond. Er kwam zeker geen absolute klassieker uit. Als dat wel het geval is, merk je dat toch meestal pas een jaar of jaren later. (Zie Sufjan's Michigan) Ik heb het al eerder gezegd, in dit eindlijstje zit een mooie tweedeling. 5 hele aardige platen, 5 goede. Eens kijken, ik had een cliché als bruggetje kunnen gebruiken, maar ach..
Ik broedt op mooie woorden voor Julie. Ze zingt zo mooi.
Ik kende Julie niet. Nee, ik kende ze wel. Haar naam zal ik vast wel eens gelezen hebben. Bij Vido Liber bijvoorbeeld. Maar nooit had ik de neiging om een cd van haar te checken of zelfs maar te downloaden. De cd belandde ook eigenlijk op mijn harde schijf bij toeval. Het downloaden van de plaat duurde maanden. Keer op keer stond ik op het punt het half complete album dan maar onbeluisterd te deleten. Hup, weg ermee. Maar zie daar, op een dag was het ineens binnen. Het was een dag in december, ja toen pas. Ik was bezig de laatste hand te leggen aan mijn eigen nieuwe album. Een lastig en vooral saai karwei want het bestond uit het branden van eindeloze reeks sporen (tracks) op lege cd's. Uren gaat daarin zitten. Aangezien ik niet persé al die sporen eerst hoefde te beluisteren kon er ondertussen een muziekje aan. Julie dus.
Ik ben niet verder gekomen dan het openingsnummer van Goodnight Nobody: Snow Falls In November. Audioscrobbler bewijst het. De hele dag heeft het nummer gespeeld. Nou ja, de hele ochtend en avond. Tussendoor hield ik pauze.
Omdat ik van dit nummer maar geen genoeg van kreeg besloot ik dat Julie dan maar de plaat van het jaar gemaakt moest hebben. Het nummer symboliseert de voltooiing van mijn eigen werk dit jaar. Een werk gecreë rd in de eerste helft van het jaar, gemaakt in een maffe periode dat ik thuiszat. Elke dag bestond eruit om 11 uur de laptop aan te zetten en een uurtje later 'm weer uit te doen. De rest van de dag lummelen en de volgende dag weer opnieuw. Ik weet niet of dit ritme een goede plaat heeft opgeleverd. Wat ik wel weet is dat het in elk geval lukte EEN plaat te maken. Nadat in de zomer van 2003 een Amerikaans label zo vriendelijk was mij te contracteren was er niet veel meer uit mijn vingers gekomen. Het label stuurde dure apparatuur maar ik kon er niks mee. Niks met de software, niks met de microfoon. Gelukkig besloot het label eerst mijn oude werk, mijn eigenlijke debuutplaat opnieuw uit te geven. Dat gaf tijd en rust. Uiteindelijk bracht het vaste ritme het vertrouwen terug. De nummers kwamen en uiteindelijk kwam december. In december moest het af zijn. Dus was het af. Aan de nieuwe plaat is niet tot aan het kleinste detail gesleuteld. Het is ruwer. Alle nummers zijn momenten. Momenten van ochtenden om 11 uur. Er is niet heel veel meer aan gedaan.
Julie houdt ook van momenten, van het juiste moment. Goodnight Nobody is in een paar dagen opgenomen. Veel takes zijn er vast niet overheen gegaan. Zo is het goed. Het is goed zo.

Let's move to the back, you're starting to cry now. God bless the workers, I wish I was one.

Hoogtepunten:
*Snow Falls In November
*Last Night
*No Moneymakers
*Tonight Is No Night
*Dirty Feet
*Dance All Night
*When I Awoke
*Banjo