De Week (van 25-01-05)

*Joe Jackson - Night and Day
Ik denk niet dat er veel mensen zijn die net zoals ik eerst met Night and Day II kennismaakten, voordat ze de klassieker hoorden waarop die plaat is gebaseerd. Voor mij was het deze week dan eindelijk zover, ik weet niet meer hoe ik het op het idee kwam dan eindelijk maar eens de ware Night and Day te checken, maar goed, I did it. In eerste instantie viel het album, eigenlijk vanzelfsprekend, tegen. Pas bij meerdere luisterbeurten en ook bij nieuwe luisterbeurten van Night and Day II, ironisch genoeg, begon ik 'm dan toch te waarderen. Er staan een paar Joe Jackson classics op, die ik hier niet bij naam hoef te noemen en er staan een paar matige tracks op, maar die vergeef ik hem. Wat ik hem niet vergeef is dat Night and Day eigenlijk veel minder dan part II aan New York doet denken. Ik ben nooit in New York geweest maar ergens ademt II meer New York. Deel II is gemaakt voor de aanslagen (de torens staan op de voorkant van beide platen) maar toch lijkt het op die aanslagen te anticiperen. Het is een beetje een droevige plaat, met zeer mooie teksten.
2 minpunten die beide platen delen: te lange nummers en een te steriel geluid. Op II is het nog net niet erg genoeg om de plaat uit te zetten, maar de plaat blijft kandidaat voor "meest hopeloze drumsounds en programmering ever". Maar de latin-ritmes op part 1, die wel door echte instrumenten en met zweet zijn gegenereerd voelen bijna net zo steriel aan. Zal wel iets met de jaren '80 productie te maken hebben.

*Bright Eyes - I'm Wide Awake It's Morning
Ik twijfel of ik hier een potje Bright Eyes-bashen van moet maken. Het plaatje is in de verte ergens wel aangenaam namelijk. Maar aangenaam, tsja. Er zijn 100 platen per jaar aangenaam. Laat ik dan toch maar een beetje beginnen te mopperen. Mopperen is altijd fijn en er zijn natuurlijk veel te veel Bright Eyes fans.
Ok, het begint dus al hopeloos. Oberst zwamt een eindje terwijl hij ondertussen een wijntje probeert te drinken, of iets dergelijks. De Bright Eyes fans zeggen dan dat de briljante monoloog naadloos overgaat in een prachtig nummer. Naadloos!? Brr. Hij telt gewoon af en begint het liedje. Het zou leuk zijn als hij had blijven praten terwijl hij speelde en dan ineens vanuit een lopende zin noten was gaan raken etc. Deze half-monoloog-half-lied-opener At The Bottom Of Everything is, zoals de titel al voorspelde een van de dieptepunten op de plaat. Ik heb 'm na luisterbeurt 1 meestal overgeslagen. Ik zal maar linea recta naar het grote probleem met de plaat gaan, nee, de 2 grootste problemen.
1) Zijn stem is zo matig, geef mij maar de zanger van Okkervil River, in zijn stem zit zoveel emotie en hij zingt sowieso 100 maal beter. Check Bright Eyes' Old Soul Song en vergelijk het met alles van Okkervil River. Het IS inderdaad te vergelijken en Okkervil River wint glorieus. Het grootste probleem is echter wat anders, dat is namelijk de hopeloze grauwe middelmaat die de plaat uitstraalt. Echt. Het is niet meer en niet meer dan een kundig gemaakte, naar commercieel succes hunkerende country/americana plaat die afgezien van man's stem nergens ergert, maar ook nergens pakt. Het doet me wat denken aan Heartbreaker van Ryan Adams. Luister maar eens naar het aardige Landlocked Blues. Emmy Lou Harris deed toch ook op Heartbreaker mee? Origineel plan van Oberst, net zo orgineel als Tamborello (Dntel) voor zijn electronische plaat vragen. Wow, sowieso een goed idee, pop/rock "gigant" gaat de moelijke experimentele/electronische kant op.. Oeeeeh! Maar goed, Heartbreaker had ook nog Gillian Welch en een handvol goede nummers.Het zegt alles dat Lua, een nummer wat ik volgens mij vorig jaar al hoorde, en toen matig en flets vond, nu het hoogtepunt van de plaat blijkt te zijn. Lua is het enige nummer waarin Oberst slaagt zijn kampvuurakkoorden te laten uitstijgen boven wat ze zijn. Als hij de volgende keer er van dat soort 10 weet te brouwen zal ook ik hem in mijn armen sluiten.En wat dacht je van het volgende.. ELK nummer van Bright Eyes is 50% te lang. Het is een bijna een natuurkundige wet.
Nog 2 dieptepunten die genoemd dienen te worden en dan is het mooi geweest. Another Travelin' Song. Aargh! Aargh! Een travelin' song. Nee man, houdt op! Hey, maar die vibrato op zijn stem is wel geinig. Gelukkig staan de diepste dieptepunten aan het begin en het einde.. Kijk, het is fijn dat Oberst probeerde een Democratische president in het Witte Huis te krijgen, hoewel de Democratren een soort splintergroepering van de Republikeinen zijn. De saus verandert het vlees niet. Helaas, zijn protestlied Road To Joy is hopeloos, ook al heeft het urgente vocalen, daar is niks mis mee, maar ik krijg molesteerneiginen van het moment waarop hij schreeuwt: MAKE SOME NOISE.. Daar past alleen maar moedeloos het hoofd schudden bij. Is noise soms verzet, zie mij eens tegen Bush zijn, hier wat een lawaai, pak an! Tsja. Neen.

*Zea - Kowtow To An Idiot
Hier heb ik nostalgische herinneringen aan. Ik herinner me de tijd dat internet nog nieuw was voor mij. Dat ik albums downloadde via een website! Niks p2p. De website kreeg later problemen met Brein, vanzelfsprekend. Maar daarvoor had ik dus al die plaat van Zea(!) te pakken. Een lekker rommelige plaat met een paar absolute Nederlandse classics. Zoals daar zijn: Kinship Is Like Glue, Rudy en vooral Kiss and Dissapear.