Jandekdag: #0741

Allereerst nog wat opmerkingen over de vorige twee albums. Ik heb al verteld dat een van die befaamde geruchten die rond Jandek hangen is dat hij in de gevangenis zou hebben gezeten, tussen het uitbrengen van plaat 1 en 2. Een van de redenen die men daarvoor dan aanvoert is het feit dat er tussen die 2 platen een enorm gat in jaren zit, qua releasedatum. Dit is iets is wat later nooit meer voorkomt. Ik denk gewoon dat hij het aantal exemplaren wat hij zou gaan verkopen van Ready For The House overschat heeft en toen moest sparen voor hij Six And Six kon laten persen. Plaat 1 en 2 uit zijn oeuvre lijkenuit een en dezelfde sessie te komen. Als gezegd de stemming van de gitaar is hetzelfde en die gitaarstemming is zo random dat het bijna onmogelijk lijkt dat hij die een paar jaar later nog zo goed zou hebben kunnen reproduceren. Later On (plaat 3) markeert de introductie van de mondharmonica en een meer "strumming guitarplaying style". Die mondharmonica gaat vanzelfsprekend door merg en been. Zowel op stem als gitaargebied lijkt Jandek bereid om wat meer muzikalere trucjes te gebruiken. Merk bijvoorbeeld op hoe Jandek je slim de plaat inzingt tijdens opener Your Condition. Sommige stukken in Just Whisper kun je atonaal funky noemen en bovendien hebben de zangintervallen over de gehele plaat iets bluesies, evenals de dictie van de tekst.

I was walkin’ down a road
I was movin’ down a road
Walkin’ down a road, movin’ down a road
And saw you comin’ by

Als dat geen typisch bluestekstje is! (uit Just Whisper.) Sterker nog na de op tekstgebied briljante vorige plaat stelt Later On teleur. Oh Jenny bijvoorbeeld is wel een heel simpele liefdesverklaring.

Oh Jenny, didn’t mean to do you so bad
Oh Jenny, I’d like to give you everything I have
J enny, didn’t mean to do you so bad
Oh Jenny, I love you with all my heart
I’m just knowin’ it now
Oh Jenny

Ik ben niet overtuigd van deze plaat. De plaat maakt me droevig. Normaal zou dat me bevallen, want ik geef wel om melancholie, maar hier gaat het bijna te ver. Het is een manische plaat, op het drammerige af. Veel tekstherhaling en een woede die ergerlijk onder de oppervlakte van de muziek borrelt. Een andere ergernis is de reeks vrijwel identieke kortere nummers in het midden van de plaat: allemaal zo'n 2 minuten, allemaal nog meer van hetzelfde dan anders.
Ik heb het al over het trippy effect van deze muziek gehad. Het is inderdaad verslavend. Als ik een paar dagen Jandek heb geluisterd weet ik echt niet meer wat ik daarna nog op moet zetten.

Joy to the world
Hallelujah Hallelujah Hallelujah