Jandekdag: #0746

The Rocks Crumble lijkt in eerste instantie op dezelfde voet verder te gaan als waar we vorige week gestopt waren. De gebruikelijke akoestische gitaarriedeltjes dus. Jandek herhaalt in Birthday nog maar eens zijn mooiste tekst, die van Nancy Sings. Maar dan slaat de vlam in de pan. Er wordt weer gedrumd en de electrische gitaar komt te voorschijn! Dat laatste was al weer een tijdje terug. Als ik het me goed herinner is het Jandek zelf die nu drumt. Ik meen dat hij daar een opmerking over maakte in het unieke telefonische interview dat John Trubee ( van novelty hit Blind Man's Penis) met hem had in 1985. Dit interview, van 49 minuten, staat op de documentaire dvd Jandek on Corwood en die is alleen daardoor al zijn geld waard. In het interview vertelt Jandek ook over zijn favoriete tekstregel als metafoor voor mensen die uit je leven verdwijnen:

The rocks crumble
Unto dust they die
Once hard stuff of mountains
Now soft powder among the sand

Dit komt uit Jandek's favoriete nummer I Knew You Would Leave. (Dat op Six and Six staat) De tekstregel keert nu dus terug als albumtitel. Helaas is de plaat niet zo mooi als de regel, of Six and Six. Sterker nog het motto voor deze plaat vinden we in het bijna onbeluisterbare Breathtaker:

Breathtaker, he took his toll
Microphone and rock ’n roll
Beat me up and take my time
Run up and down my scrambled spine

Berucht is het feit dat Jandek's electrische gitaar repertoire in feite uit 1 nummer, of 1 riff liever, bestaat: European Jewel. Hij speelt het nummer hier 3 keer achter elkaar! 1 maal met enkel gitaarbegeleiding, de 2e keer ook met drums, waarbij je terwijl je je een beetje verveelt op de subtiele tekstverschillen kunt letten. (You seem quite well versus You'll sing quite well) Het slot van de 2e uitvoering bevat wel een heel gave gitaarsolo, die ik zowaar onbewust in mijn cover van I Found The Right Change heb verwerkt. (Toen had ik deze European Jewel nog niet gehoord) De drumpartij in de 3e uitvoering bevalt me ook wel. Maar toch 13 minuten European Jewel, is veel teveel van het goeie. Gelukkig volgt de muzikale wraak meteen daarna: het ruige Message To The Clerk. Ook al lang en in 2 delen dit keer. Een ware verzetssong. Wild T(r)omgeroffel, een "funky" lickje en de Lou Reed arrogantie mode staat ook nog eens aan.

First I came to see the doctor, told him I was unemployed
Asked me what I did for money, told him I was overjoyed
To reach into the basket, and take a bunch of dimes
Drop them for the paper riddled with my rhymes
Take a message to the clerk, tell him not to work
Then I came to see the priest, said I knew God was alive
He looked at me quite solemn, said “Son don’t give me that jive”
I reached into my pocket, pulled out .45
Said “Priest I got your number, and this here ain’t no jive”
Take a message to the clerk, tell him not to work

(merk de ultieme Jandek-slogan op)
Dat was deel 1, deel 2 moet je zelf maar eens opsporen. De ik-persoon gaat dan langs bij de "burgemeester". Na Message To The Clerk heb ik het persoonlijk wel gehad met name de deksels en keteldrums op deze plaat. Even doorbijten nog dan, want na Branded on a Telephone en het eerder genoemde Breathtaker komt het manisch depressieve bluesje Lonesome Company, dat vooral erg mooi begint en daardoor de moeite van het doorbijten waard is. Overigens ook een nummer met drums!

I ain’t got no home
When I leave some place, I’m gone
Come back another time
To read the wanted sign

Het slotstuk is Same Road, ik rekende op een akoestisch nummer om een rondo'tje te maken. Maar neen, het is juist weer wat wilder dan Lonesome Company, die nummers hadden wat mij betreft omgewisseld kunnen worden. Of sterker gesteld: Same Road had beter helemaal niet op de plaat gestaan. Want de tekst is exemplarisch voor het ietwat vervelende karakter van dit album.

Walkin’ down the same road
Walkin’ down the same road
Walk down the same road everyday