Jandekdag: #0743

Ik denk dat er nooit zoveel liedjes op een Jandek plaat hebben gestaan, als op deze: Living In A Moon So Blue. 16 stuks maar liefst. Niet dat de speeltijd daar ook maar een minuut langer van wordt. Het is de gebruikelijke 40 minuten. Alle Jandek platen tot nu toe besproken zijn tussen de 35 en 45 minuten. Dit was een van de eerste Jandek platen die ik in zijn geheel downloadde. Voor mijn gevoel hing er altijd een warme gloed over de plaat. Vreemd, want het is vooral een erg rauwe, in your face plaat, merk ik nu. De snaren worden gegeseld als nooit tevoren, het kraakt en het piept. Een ware katharsis, zullen we maar zeggen. Het werkt wel, die korte venijnige uitbarstingen. In het algemeen wordt de plaat gezien als een van Jandek's beste, maar ik geloof niet dat ik het daar vandaag mee eens ben.

Walk out shut the door
It’s the same it was before
Walk out shut the door
Now it’s the same it was before

De teksten zijn in het begin kort, sardonisch en absurdistisch, daar boeien ze niet echt, hooguit af en toe goed voor een grijns.

Here’s looking at you kid
You got the German measles
It’s a comedy
Ha ha ha

Maar op het 2e gedeelte van de plaat wordt het een stuk leuker en poetischer. In dat gedeelte figureren gemene jongetjes, een struikelende moeder en nog meer jongens in een appelboomgaard. De mooiste tekst zit ook in All In An Apple Orchard.

In the middle of an apple orchard
There’s a small boy
Watching bees in the blossoms
In the middle of an apple orchard
There’s two boys
Climbing trees
In the middle of an apple orchard
There’s six boys
Making underground tunnels
In the middle of an apple orchard
There’s ten boys
Throwing apples at each other

Toch is dit nummer muzikaal ook weer niet zo mooi, als het in mijn hoofd was blijven hangen. Het nummer was in mijn hoofd blijven hangen als een soort verwikkende rustgevende oase in het oeuvre. Maar helaas. Dat bewijst maar weer eens hoe groot de momentopname een rol speelt tijdens het luisteren naar Jandek.
Al met al is het een vreemde verwarrende plaat. Na het ruige begin kom je in het midden van de plaat namelijk toch weer in rustige vaarwater terecht. Zonder dat het dit keer echt dat trippy effect heeft. Misschien zijn de nummers te kort, misschien hebben de eerdere venijnige nummers die kans ontnomen.
Een van de dingen die beginnen te vervelen ten tijde van deze plaat is die "strumming" gitaarstijl waar Jandek een paar platen geleden mee begon. Het moment is duidelijk gekomen dat hij weer eens wat anders moet gaan doen.
Misschien is de plaat nog het best te beschrijven als een dromerige. Slechte dromen, goede dromen en een hoop onverklaarbare zaken.

You’re pretty nonchalant
With your four arms
And your bleeding teeth
I think you’re pretty nonchalant
I’d have to say you’re quite nonchalant

Oh ja, voor ik het vergeet, er is zowaar een min of meer beluisterbare harmonica solo. Luister maar eens naar Alexandria Knows. Geen harmonica mishandeling maar een fijn Free Willy bluesje.