De Week (van 08-03-05)
*Coparck - Few Chances Come Once In A Lifetime
Coparck is een typisch voorbeeld van een ietwat omhooggeschreven en gehyped bandje. Hoewel ze in werkelijkheid de subtop niet ontstijgen wordt altijd gedaan alsof we hier te maken hebben met The Next Big Thing. Interessant. Het is bepaald niet een Nederlandse gewoonte om je "eigen" muziek een handje te helpen. (Ben er niet uit of ik voor of tegen dat muzikale chauvinisme ben..) Coparck omzeilt die klip echter handig. Ze klinken namelijk als het eerste de beste Belgische bandje.Dat verandert de zaak natuurlijk! Belgische bandjes hebben namelijk een speciale plek in het hart van de Nederlandse muziekjournalist. Leuk aan Coparck is in elk geval dat ze erg leuke klikjes-en-bleepjespop maken. Het grote probleem is de zanger, die slechts aan te horen valt in kleine doses. Daarna krijg ik dus echt moordneigingen. Hij kan af en toe echt best wel goed zingen, maar juist in de nummers waar hele goede zangpartijen aanwezig zijn, zitten ook hele slechte stukken. Ander probleempje.. Er zijn geen echte stand-out tracks. Dus kom je al snel in de verleiding het enige nummer ter sprake te brengen wat wel valt te onthouden, namelijk een nummer gezongen door Miss Bauer. Het is altijd al aangenaam haar te horen zingen, maar in deze context is het duidelijk een godsgeschenk. Toch en hier komt de positieve noot, met het verstrijken van de luisterdagen beginnen de minpunten wat weg te vallen. Niettemin blijf ik het gevoel houden dat dit een plaat is die aan het eind van de week in de kast verdwijnt en daar niet zo snel meer zal uitkomen.
*Pien Feith - Ep
Ze zingt mee op de nieuwe Multi-Panel cd. Een objectieve recensie valt dan ook niet te verwachten. Objectivisme kan natuurlijk ook niet in de popjournalistiek! Het is een zeer talentvolle ruwe ep. Zeer emotierijk. Het klinkt als Bright Eyes meets Anouk meets Erik Vandenberge. "Anouk!?" roept u verbaast. Ja, waarschijnlijk de oude blueshelden die Anouk dan weer beïnvloed hebben. (Maar die ken ik dan weer niet)
*The Afghan Whigs - 1965
*The Afghan Whigs - Gentlemen
*The Twilight Singers - She Loves You
Er moet voor de unief een website worden gemaakt. Als onderwerp koos het Kerouac-presentatie duo dit keer voor de Whigs en de Twilight Singers. Dus moet er huiswerk worden gemaakt.Best goede band eigenlijk, die Whigs. Ik kende van Dulli alleen nog Blackberry Belle, maar zijn werk met the Whigs is zeker beter. Wel fascinerend van the Twilight Singers is die coverplaat. Hyperballad is schoon in al zijn lelijkheid.
*Swamay - Dirty Midi
"What's Your Frequency?" vroeg Swamay ooit in misschien wel het beste nummer dat ooit enkel online verscheen. Een soort Boards Of Canada meets Prince, your P.I.M..P. Jammer dat ik het nummer niet meer terug kan vinden. Wel een ep gelukkig. Zeker de moeite waard maar met een stuk minder popgevoeligheid.Gratis via: http://c67.org/binkcrsh/BK011_SWAMAY_-_DIRTY_MIDI_EP/bk011.html en als je nog wat lof van iemand anders wil lezen probeer: http://www.de-bug.de/review/21562.html
Coparck is een typisch voorbeeld van een ietwat omhooggeschreven en gehyped bandje. Hoewel ze in werkelijkheid de subtop niet ontstijgen wordt altijd gedaan alsof we hier te maken hebben met The Next Big Thing. Interessant. Het is bepaald niet een Nederlandse gewoonte om je "eigen" muziek een handje te helpen. (Ben er niet uit of ik voor of tegen dat muzikale chauvinisme ben..) Coparck omzeilt die klip echter handig. Ze klinken namelijk als het eerste de beste Belgische bandje.Dat verandert de zaak natuurlijk! Belgische bandjes hebben namelijk een speciale plek in het hart van de Nederlandse muziekjournalist. Leuk aan Coparck is in elk geval dat ze erg leuke klikjes-en-bleepjespop maken. Het grote probleem is de zanger, die slechts aan te horen valt in kleine doses. Daarna krijg ik dus echt moordneigingen. Hij kan af en toe echt best wel goed zingen, maar juist in de nummers waar hele goede zangpartijen aanwezig zijn, zitten ook hele slechte stukken. Ander probleempje.. Er zijn geen echte stand-out tracks. Dus kom je al snel in de verleiding het enige nummer ter sprake te brengen wat wel valt te onthouden, namelijk een nummer gezongen door Miss Bauer. Het is altijd al aangenaam haar te horen zingen, maar in deze context is het duidelijk een godsgeschenk. Toch en hier komt de positieve noot, met het verstrijken van de luisterdagen beginnen de minpunten wat weg te vallen. Niettemin blijf ik het gevoel houden dat dit een plaat is die aan het eind van de week in de kast verdwijnt en daar niet zo snel meer zal uitkomen.
*Pien Feith - Ep
Ze zingt mee op de nieuwe Multi-Panel cd. Een objectieve recensie valt dan ook niet te verwachten. Objectivisme kan natuurlijk ook niet in de popjournalistiek! Het is een zeer talentvolle ruwe ep. Zeer emotierijk. Het klinkt als Bright Eyes meets Anouk meets Erik Vandenberge. "Anouk!?" roept u verbaast. Ja, waarschijnlijk de oude blueshelden die Anouk dan weer beïnvloed hebben. (Maar die ken ik dan weer niet)
*The Afghan Whigs - 1965
*The Afghan Whigs - Gentlemen
*The Twilight Singers - She Loves You
Er moet voor de unief een website worden gemaakt. Als onderwerp koos het Kerouac-presentatie duo dit keer voor de Whigs en de Twilight Singers. Dus moet er huiswerk worden gemaakt.Best goede band eigenlijk, die Whigs. Ik kende van Dulli alleen nog Blackberry Belle, maar zijn werk met the Whigs is zeker beter. Wel fascinerend van the Twilight Singers is die coverplaat. Hyperballad is schoon in al zijn lelijkheid.
*Swamay - Dirty Midi
"What's Your Frequency?" vroeg Swamay ooit in misschien wel het beste nummer dat ooit enkel online verscheen. Een soort Boards Of Canada meets Prince, your P.I.M..P. Jammer dat ik het nummer niet meer terug kan vinden. Wel een ep gelukkig. Zeker de moeite waard maar met een stuk minder popgevoeligheid.Gratis via: http://c67.org/binkcrsh/BK011_SWAMAY_-_DIRTY_MIDI_EP/bk011.html en als je nog wat lof van iemand anders wil lezen probeer: http://www.de-bug.de/review/21562.html
posted by Ludo at 3/08/2005
7 Comments:
Afghan Whigs - da's lang geleden.
Eigenlijk vond ik alleen Gentlemen echt te pruimen. Maar voor moderne oren is die bijna-grunge nu bijna niet meer te verteren. Een ruige gitaarversie opnemen van een moppie Jesus Christ Superstar levert ze echter wel wat bonuspunten op.
Greg Dulli houdt / hield er trouwens een eigenaardig podiumritueel op na: aan het begin van een optreden pikte hij een lid van het publiek eruit om hem vervolgens gedurende de rest van het optreden voortdurend af te zeiken.
Herstel - ik bedoelde "Congregation"
(zo lang geleden is het dus al ;-) )
haha ja die Dulli is ongetwijfeld een enorme eikel.
Alle recensies hebben het over het prachtige Engelse woord "cocksure"..
The Afghan Whigs ZOUDEN zwaar door soul beinvloed zijn.. Ik hoor het eigenlijk niet echt. Maar die website is niet bedoeld voor kritische kanttekeningen. ;D
Die soulinvloed is volgens mij een keer verzonnen door een recensent die vond dat de Afghan Whigs aanmerkelijk minder steriel klonken dan de gemiddelde grunge-band.
Dat hebben andere recensenten toen overgeschreven en uiteindelijk is zelfs de band zelf het gaan geloven.
ja. best bizar eigenlijk. maar goed voor de credibility. tegenwoordig doet Dulli zelfs in Gaye en Holiday covers.
(en the Whigs deden zelf al The Supremes geloof ik..)
hoedanook. Ik dacht zelf vooral aan de Goo Goo Dolls toen ik de platen beluisterde..
Tsja, die soulinvloed, uit interviews/artikelen weet men dat hij er gek van is. Ik denk dat men die invloeden er dientengevolge (nounou) gewoon 'ingeschreven' heeft. Lekker makkelijk. En vervolgens lekker elkaar naschrijven, zoals matthijs al zei.
Wat wel zo is is dat hij z'n ziel er hélemaal in lijkt te gooien, misschien bedoelt men dat? Ken alleen Gentlemen, intens plaatje inderdaad. Vooral "Debonair".
En in het aflsuitende nummer van Gentlemen hoor je geen kraker van een soulballad???
Ik vind die soul-invloed er nogal dik bovenop liggen eigenlijk.
Geheel los van de (sterke) Supremes- en TLC-covers [World is empty without you en Creep, uit mn hoofd]
Een reactie posten
<< Home