De Week (van 05-04-05)

*Doves - Some Cities
Geen wezenlijk nieuwe inzichten bij het horen van de echte cd. Over de hele linie "gewoon" een fijne plaat, vooral op de swingende momenten trouwens.

*M Ward - Transistor Radio
Wat ik hierboven zei over Doves, gaat ook op voor M Ward, behalve dan dat ik deze cd aangeschaft heb. Terecht. De hele plaat hanteert op een sublieme wijze het "beter gejat dan slecht geschreven" principe. Ok, de 2e helft zakt wat in maar er is al veel moois langsgeweest op dat moment. Zeker een aanrader. (En ook nog maar eens benadrukken hoe geweldig de Daniel Johnston cover was die M Ward op die dubbelcd deed)

*Sufjan Stevens - A Sun Came
*Sufjan Stevens - Enjoy Your Rabbit
Ik ben fan. Dat weten jullie al, maar deze platen hebben het weer eens benadrukt. Zo is het zowaar leuk om platen te kopen. 24 schame dollartjes inclusief p&p + button. Heerlijk. Ik zei "deze platen" maar mijn enthousiasme geldt met name voor A Sun Came. Hoor de schalmeien en sla de trom onze koninklijke hoogheid Sheik Soufyen IV is in het land. Arabische invloeden vermengd met Pavement/Beck lijzigheid, lijpe Dave Eggers humor, mooi man, mooi! Enjoy Your Rabbit is een 79 minuten durende glitch/DSP fuck. Ik las een prachtige recensie waarin de recensent vertelde dat de plaat voor hem open ging, als een bloesem. Daar wacht ik dan nog op. Want nu overheerst herrie. Wat ook zo geweldig is aan die Sufjan is dat hij dus doodleuk 3 platen maakt van 79 minuten. (A Sun Came & Michigan ook) en hebben zijn eerste 2 platen nog zwakke plekken, op Michigan zijn die gewoon verdwenen. Hij is ambitieus gebleven en heeft zijn niveau gewoon NOG wat verder opgekrikt, respect!

*Matt Sharp - Matt Sharp
Fijne piano en sferische electrische gitaar beginnen de plaat. Dan begint Matt te zingen. Met onvaste stem, zichzelf begeleidend op akoestische gitaar. Did all those dreams turn out the way they should be? De man is een twijfelaar, dat is duidelijk. Over zijn muzikale kwaliteiten lijkt hij de eerste 2 nummers niet te hoeven twijfelen. De plaat begint uitstekend. Een totale verrassing wat mij betreft voor een verknipte Weezer bassist. (Of misschien ergens ook niet? Verknipt is altijd goed..) Spijtig genoeg zakt de plaat al snel in. De nummers zijn tergend lang en de enige lichtpuntjes zijn nog Thoughts On A Slow Train en wat sfeernummers richting het einde van de plaat. Ik houd toch er wel een aangenaam gevoel aan over. Het is wel allemaal erg sympathiek. Ofzo.

*Beck - Guero
Slechts 2 jaar in mijn leven heb ik me niet met muziek beziggehouden. Het betreft de periode '97-'99. In 1997 had ik dan wel Pinkpop ontdekt en daarmee ook Eels, toch kwam muziek daarna, in de eerste jaren van de middelbare school, op een lager pitje te staan. Computerspelletjes, voetballen kwam ervoor in de plaats. Maar toen ik in 1999 een keer in de stad op zoek was naar een nieuw tijdschrift waarop ik een abbonement kon nemen kocht ik een Oor. (Zo'n zelfde zoektocht leidde trouwens ooit ook tot het verwijderen van ondergetekende uit een boekwinkel, maar dat is een ander verhaal) Nu kwam ik ongeschonden thuis met wat later zou blijken een aansteker die het muziekvuur weer deed oplaaien. En wie stond er op de voorkant van deze OOR? Juist, Beck. Het was de tijd van Midnite Vultures. Met het lezen van OOR ontdekte ik een wagonlading nieuwe muziek. Het leuke aan die tijd was vooral dat je zo fijn chronologisch terug kon graven in het oevure van dan nog onbekende artiesten. Zo leende ik alle platen van Beck in de bieb. Vooral Mellow Gold werd cool bevonden. Het is ook het geluid van deze plaat waarnaar Beck nu terugkeert. Ergens is dat ook treurig. Alle artiesten kunnen in feite maar 1 stijl echt goed, dit geldt wat mij betreft zelfs voor Mr. Eclectic, Beck. Critici en fans verlangen dat ze ernaar terugkeren en meestal doen ze dat ook wel af en toe. Maar als ze dat dan doen wordt de plaat toch weer gemengd ontvangen. Het is simpelweg ook nooit goed. Misschien is het ook wel een slecht teken zodra een artiest die zich ontwikkelt (als dat zo is tenminste) zich toch weer tot een stap terug laat verleiden. De inspiratie was misschien gewoon op en dit kunstje lukt altijd wel. Anyway.. Ik kan deze plaat eigenlijk nog helemaal niet recenseren want ik heb 2 Soulseek rips die allebei net niet lijken te kloppen. Het leukste nummer lijkt in elk geval Hell Yeah te zijn. Als je het mij vandaag vraagt zeg ik namelijk dat Midnite Vultures Beck's beste album is, dat album van die OOR van toen, en Hell Yeah is een melige outtake daarvan. Sloppy hiphopbeats all over de plaat trouwens en Beck ongeinteresseerd mompelend als altijd. Het is vertrouwd, zelfs de hete aardappel keert ergens nog terug. Maar voorlopig laat ik deze plaat even bezinken tot ik een echte cd ervan in handen krijg.
(Guero heeft trouwens een De La Soul op zijn Spaans sfeer)