Jandekdag: #0751

Enter Eddy. Ik had me nooit gerealiseerd dat de excellente gitarist die op Blue Corpse speelde al eerder mee zou gaan doen. Toch wel dus. We komen over 2 weken bij Blue Corpse, dit heet Follow Your Footsteps. Je moet je deze plaat voorstellen als de plaat van een uitstekende gitarist die enthousiast wordt begeleid door inferieure medemuzikanten. Jaws Of Murmur bijvoorbeeld bestaat uit Eddy die naast dat hij gitaarspeelt op de achtergrond ook nog zingt, zo zachtjes dat je de tekst net niet kan verstaan, terwijl ondertussen Jandek (waarschijnlijk) de drums op een voor hem vertrouwde manier bewerkt. Het nummer nog voor Jaws Of Murmur moet ik ook niet onvermeld laten, vooral dankzij de lol die eruit spreekt: de muziek is vergelijkbaar met de beschrijving van net, maar nu schreeuwt Nancy aan het eind: "What do you want to sing?" Ik zal wel gek zijn, maar ik vind het weer geweldig. Preacher brengt weer een nieuwe combinatie. (Er zijn er nu heel wat mogelijk natuurlijk, met 3 spelers en nog wat meer instrumenten) Eddy op gitaar is op deze plaat de constante, maar nu doet Jandek zijn mond open en hij speelt ook zijn willekeurig bluesnootjes)

Are you goin’ down to the preacher?
Are you gonna think he’s your teacher?

Leave All You Have is ook erg boeiend. Meerdere lagen snaarwerk door elkaar in. Zowel gestemd als ongestemd. Het heeft iets van kerkklokken. Eddy laat de bluesy barre-akkoorden even voor wat ze waren, ze gingen ook net een beetje vervelen en speelt nu een fingerpickin' folktune. Ok, hij kan het slaggitaren ook tijdens dit nummer af en toe niet laten maar het klinkt nu echt als een Nick Drake met open gitaarstemming-song.

At the edge of reality
You’ll find the bird who’ll sing to thee
Leave all you have
Leave all you have

Zelfde recept voor I Know You Well. Jandek kwelend en een lief zacht deuntje. Het is al een leuk nummer, maar wat als Nancy had meegezongen!? Gelukkig raakt Dearly Need Some Words (instrumentaal) op het laatst nog wat rake snaren want ergens verveelt dat nummer en nu ook deze plaat. Maar waar zit de zwakke plek dan? De opening is briljant, de eerste 3 nummers samen een kleine 10 minuten zijn echt zeldzaam goed. Het ligt ook niet aan de nummers waarin Jandek zingt, want juist dat levert een aandoenlijk mooi contrast op. Misschien ligt het aan de lengte van de nummers, als alle nummer stuk voor stuk een minuutje korter waren geweest. Het laatste kwartier wordt een speelkwartiertje. De drums vliegen vertrouwd uit de bocht, Eddy is weer verdwenen en de noise regeert. Bring on Fatima! En voor we daar goed en wel gaan bekomen krijgen we een oude vertrouwde akoestische track die me even helemaal niks doet. Sterker nog, ik denk, laat die plaat nou eindelijk om zijn, maar we moeten nog 8 minuten. Wat volgt: Een noisy akoestisch werkje, met een dronende bass en als allerlaatste nummer nog een grapje.

All together now
One, two
All together now
One, two, we’re all through