Jandekdag: #0772

Er zijn eigenlijk 2 soorten platen in het oeuvre van de beste man waar ik nu al een maandje of 9 over zever:
categorie 1) platen die beginnen met een hoge, valse snaar die kleng doet
categorie 2) platen die anders beginnen.
Een substantieel percentage behoort in categorie nummer 1. Zo ook The Place. The Place is qua songtitels een interessante plaat: The Picture, The Place, The Highway, The Answer, The Stumble. Zeldzaam consistent. Muzikaal gezien is het, surprise!, echter de gangbare kost. En eigenlijk weet je dat na 4 seconden: 3 seconden stilte, KLENG.
Begint dit eigenlijk niet een beetje zielig te worden? Dat vroeg ik me deze week zowaar eens af. Wat voor persoon moet je zijn om plaat na plaat na plaat te vullen met klagende gezangen, raggend op een absurd gestemde gitaar? Ik meen dat ik de patronen als muzikant nog eerder zat zou worden dan als luisteraar. Altijd maar een paar slagen op de gitaar, een stukje tekst (zonder begeleiding) en dan weer een muzikaal gedeelte. Zelden valt muziek en tekst samen. Vooruitgang in Jandek's technische bagage heb ik nog niet weten te bespeuren.
In opener The Picture is de gitaar dermate gestemd dat er af en toe een conventionele samenklank opduikt, waar J. dan schichtig, nee bijna nijdig, vandaan speelt. Vooral in de laatste minuut van dit ruim 9 minuten durende "epos" (..) kringelt hij er omheen. Dat soort momenten blijven eenzame toevalligheden, wat ze wel zo leuk maakt.

There’s always a beginning and an end
Even in between those times
When motion moves me through the air
Or was it just a thought
How did I commandeer that event
We all appear and then dissolve
Like an image presentation

En verder gebeurt er eigenlijk niet zoveel. In The Highway is er een moment waarop het groene monster Shrek wordt geïmiteerd . Het agressieve slotnummer The Stumble heeft een extreme harmonicasolo en is al naar gelang mijn stemming, of het stoerste, of het meest tenenkrommende nummer van de 5.

Why should I be something I’m not
I refuse to be afraid
The chance I took multiplied forever
I’m tripping over time and place
One stumble leads to another
And I no longer break my bones