De Week (van 03-01-06)
*Souad Massi - Mesk Elil
Je hoort wel eens mensen klagen over de term "Wereldmuziek". Ergens terecht, maar Mesk Elil is nu eens een plaat die precies in dat vakje past. Als Massi Portugees zou zingen zou het ook best niet-traditionele fado kunnen wezen. Ik hoor ook wat Bossanova dingetjes en vooral veel Afrika. Dat laatste is het grote verschil met Deb, de vorige plaat, wat meer een Frans/Arabische crossover was. Dus is het nu even wennen. Een nummer zo goed als Deb's Passe le Temps staat is niet te vinden. Toch boeit ook deze plaat, vooral door de zwierende melodieën en Massi's fantastische stem.
*Sun Kil Moon - Tiny Cities
Curieuze plaat. Het zal wel een voordeel zijn dat ik niet echt thuis ben in Modest Mouse. Van die band neemt Kozelek hier 11 nummers onder handen. Vreemd hoe zo'n korte plaat (30 minuten) zo saai kan klinken. Aan de andere kant zijn er ook erg mooie momenten zoals Tiny Cities of Ashes en vooral Trucker's Atlas. Kalme fingerpickin' deuntjes, met lijzige stem gezongen. Verslavend.
*Bowling for Columbine
*Big Fish
*Broken Flowers
Van Columbine had ik al een keer de eerste helft gezien. Deze keer helemaal. De 2e helft is helaas in Willibrord Frequin stijl. Minder boeiend en verbazingwekkend dan de 1e helft. De hele film is trouwens slechte reclame voor gunlovin' Michigan.
Big Fish zag ik begin 2004 in de bios en maakte toen een diepe indruk op mij. Daarna -expres- nooit meer gezien. Tot nu. Vanzelfsprekend was ie nu wat minder, de film is een beetje sentimenteel en flauw, maar de grand finale en de soundtrack blijven echt geweldig.
Broken Flowers is een erg droge film van Jim Jarmusch. Bill Murray maakt met tegenzin een road trip langs oude vriendinnen. Hij raakt daarbij van de regen in de drup. Er zijn erg veel stiltes en mede daarom ging ik me af en toe een beetje vervelen. Wie weet had de film wat ingekort kunnen worden. Bepaalde droomsequenties leken toch echt overbodig. Ook raakte de functionele Ethiopische Jazz soundtrack bij mij geen snaar. Was dat wel het geval geweest, dan was de film me waarschijnlijk een heel stuk beter bevallen. Nu zeg ik: een zeventje.
Je hoort wel eens mensen klagen over de term "Wereldmuziek". Ergens terecht, maar Mesk Elil is nu eens een plaat die precies in dat vakje past. Als Massi Portugees zou zingen zou het ook best niet-traditionele fado kunnen wezen. Ik hoor ook wat Bossanova dingetjes en vooral veel Afrika. Dat laatste is het grote verschil met Deb, de vorige plaat, wat meer een Frans/Arabische crossover was. Dus is het nu even wennen. Een nummer zo goed als Deb's Passe le Temps staat is niet te vinden. Toch boeit ook deze plaat, vooral door de zwierende melodieën en Massi's fantastische stem.
*Sun Kil Moon - Tiny Cities
Curieuze plaat. Het zal wel een voordeel zijn dat ik niet echt thuis ben in Modest Mouse. Van die band neemt Kozelek hier 11 nummers onder handen. Vreemd hoe zo'n korte plaat (30 minuten) zo saai kan klinken. Aan de andere kant zijn er ook erg mooie momenten zoals Tiny Cities of Ashes en vooral Trucker's Atlas. Kalme fingerpickin' deuntjes, met lijzige stem gezongen. Verslavend.
*Bowling for Columbine
*Big Fish
*Broken Flowers
Van Columbine had ik al een keer de eerste helft gezien. Deze keer helemaal. De 2e helft is helaas in Willibrord Frequin stijl. Minder boeiend en verbazingwekkend dan de 1e helft. De hele film is trouwens slechte reclame voor gunlovin' Michigan.
Big Fish zag ik begin 2004 in de bios en maakte toen een diepe indruk op mij. Daarna -expres- nooit meer gezien. Tot nu. Vanzelfsprekend was ie nu wat minder, de film is een beetje sentimenteel en flauw, maar de grand finale en de soundtrack blijven echt geweldig.
Broken Flowers is een erg droge film van Jim Jarmusch. Bill Murray maakt met tegenzin een road trip langs oude vriendinnen. Hij raakt daarbij van de regen in de drup. Er zijn erg veel stiltes en mede daarom ging ik me af en toe een beetje vervelen. Wie weet had de film wat ingekort kunnen worden. Bepaalde droomsequenties leken toch echt overbodig. Ook raakte de functionele Ethiopische Jazz soundtrack bij mij geen snaar. Was dat wel het geval geweest, dan was de film me waarschijnlijk een heel stuk beter bevallen. Nu zeg ik: een zeventje.
posted by Ludo at 1/03/2006
2 Comments:
De stiltes in Broken Flowers zijn juist erg functioneel - je gaat je als kijker net zo ongemakkelijk voelen als de personages, maar je wordt, bijvoorbeeld bij de scenes in het huis van Bill Murray, gedwongen om je in te leven in zijn karakter.
Verder is de muziek van Astate imho fantastisch.
dat laatste is geen verrassing. ;)
Misschien waren er voor mij te weinig hints/aanknopingspunten om me tijdens de stiles in te leven in het karakter van Murray's personage.
Een reactie posten
<< Home