2. M Ward - Transistor Radio

Toen labels om Badly Drawn Boy vochten stelde hij als ludieke eis dat van een van zijn nummers een speeldoosje moest worden gemaakt. Als M Ward dit had meegemaakt met deze plaat, had hij vast geëist dat hij een stokoude jukebox zou krijgen waarin alle nummers van deze plaat een eigen 45 toeren plaatje waren.
Ik noemde in februari Transistor Radio een bijna perfect popplaat. En zo is het. Alleen realiseerde ik me toen niet hoe goed dat eigenlijk is. Perfectie is sowieso niet te bereiken en dit is een plaat waar verdomd weinig mis mee is. Het is Wards versie van Alle 13 goed, in 13 verschillende stijlen. (Met 16 songs..)
Arling & Cameron maakten ooit een cd waarop elk nummer van een andere fictieve soundtrack kwam. Welnu, voor deze plaat geldt dat elk nummer van een ander album had kunnen komen. En dat is natuurlijk ook de bedoeling! Transistor Radio is een conceptplaat zonder verhaal, maar wel met een duidelijk idee. Wards nostalgie naar de tijd dat de radio, volgens hem, nog iets interessants draaide. Naar die goeie ouwe tijd van krakende singletjes. Lang, lang geleden.
De plaat opent en sluit af met een instrumentaal werkje. Het begint allemaal met een bijna onherkenbare versie van You Still Believe In Me van de Beach Boys. Aan het eind is daar ineens Bach met zijn Well-Tempered klavier. Ik heb net gezegd dat elk nummer op een andere plaat zou kunnen staan, vergeet het, deze 2 zouden ook heel mooi bij elkaar kunnen op een plaat die "Guitar meditations for the late afternoon" heet. Met een knusse tekening op de voorkant van een haardvuur. Op de radio zou een diepbruine stem deze nummers aan kunnen kondigen.
Na de opener gaan we verder met One Life Away. Dat is zo'n typisch singletje van je Opoe, ze beluistert 'm elke week op een stokoude pick-up en krakend begint de grote en onbereikare ster/liefde uit haar jeugd te zingen..: "I am visiting my fraulein, she's one step away".
Het is lastig in te schatten of Transistor Radio met een hoog budget is opgenomen, lijkt me sterk voor een underground artiest. Toch kun je met dit soort lo-fi werk ook weer hi-fi klinken, want zo'n nummer als One Life Away moet wel met antieke en peperdure microfoons zijn opgenomen. Althans, die suggestie wordt meesterlijk gewekt. Aan de andere kant kun je je bij dit nummer afvragen: "Moet dat nou, dit soort nostalgie?" Ik bedoel, de helft van de opnametijd voor dit nummer is waarschijnlijk besteedt aan het ouder laten klinken van de opname. Ik denk dat ze het nummer het liefst werkelijk op een vinyl singletje hadden geperst en dan 50 jaar gewacht.. Het is toch een beetje als die truc met een lucifer onder je zelfgetekende schatkaart, om 'm eruit te laten zien of ie werkelijk al 200 jaar diep onder de grond in een kist op Pitcairn heeft gelegen.
Het vijfde nummer heet Fuel for Fire. Het is mijn lievelingsnummer op deze plaat. Het schijnt van Will Tura gejat te zijn, maar die ken ik (gelukkig?) niet. Het bewijst wel dat Ward voor deze hele plaat waarschijnlijk heeft lopen vissen in tijdloze akkoordenschema's. Melodieën die honderden jaren bestaan. Meesterlijk plagiaat.
Hij zegt het zelf: "This song is always the same, got lonesome fuel for fire" En: "Got 45's to play all night, got books to spend with every weekend".
Wards meesterlijke touch manifesteert zich aan het eind, terwijl hij zingt:"I dug beneath the wall of sound", begint er een klein orkestje te spelen. Alsof hij een willekeurige singletje op de draaitafel heeft gegooid en die er doorheen heeft laten spelen. Behalve dan dat het perfect past natuurlijk.
Four Hours in Washington zou ik zelf een Graaf Telnummer voor volwassenen willen noemen. Drs. P Ward Style, met voortdenderende drums: "I hear wolves around the doorstep [..] Now it's 2 in the morning and I can't fall asleep [..] There's a wind in the willows and it's howling [..] Now it's 5 in the morning and I'm wishing it was 1!"
Big Boat bewijst dat er ook voor humor een plek is. ("He says he's got a big boat [..] and that makes for a short ride")
Paul's Song is bijna zo mooi als Fuel For Fire. De hele plaat zingt Ward door krakende en echoënde microfoons. Zo ook hier. Ik moet altijd denken aan een leeg fabrieksterrein met van die luidsprekers, waar dan ineens dit nummer door is te horen. Tot groot vermaak van de arbeiders.
De 2e helft van de plaat, die voor mijn gevoel altijd na Paul's song begint, is minder. Harrison krijgt nog een respectvol knikje in Here Comes The Sun Again, geen cover, maar het leent wel wat melodie.
Lullaby + Exile is HET nummer van het 2e gedeelte. "Love will get youuuu in the end." En dan gebeurt er iets wat nog niet op deze plaat was gebeurt, en wat natuurlijk altijd op een goeie plaat hoort te gebeuren: Ward fluit een deuntje. Als Dick Van Dyke, die vrolijk naar huis huppelt na een dagje schoorsteenvegen. Maar zou hij ook over de virgin Mary zingen? Nou ja, misschien een andere dan Ward hier bedoelt.

Snow banks drift down the hillside for you
Slides inside sandy river before the day is through
And before evenin' falls I may find myself there too, singing
Here comes the sun again

Hoogtepunten:
*One Life Away
*Fuel For Fire
*Paul's Song
*Deep Dark Well
*Lullaby + Exile