8. Okkervil River - Black Sheep Boy

Dit is typisch zo'n plaat die in de lijst staat omdat de vorige plaat van de artiest zo goed was. Het is een soort goedmakertje, ook al heeft niemand daar iets aan. Ach, het is ook gewoon fijn om in een nieuwe plaat met hetzelfde geluid te verkeren. Ook al is deze plaat dan minder. Veel andere kandidaten in deze categorie waren er niet dit jaar. Eels, heel misschien, maar die plaat ging ten onder aan ambities. Spinvis had wel gekund. Leuke interviews geeft die man trouwens. Platen die absoluut de mist ingingen waren in oplopende mate van hopeloosheid: The Books, The Frames, Stephen Malkmus en de klapper New Order. Wat een gedrocht. Okkervil River slaagde er dus als beste in om de valkuilen te vermijden. Black Sheep Boy schijnt een conceptplaat te zijn, maar ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee waar het over het gaat. Een echt lineair en duidelijk verhaal zit er zeker niet in. Al zullen alle nummers wel draaien om het Black Sheep Boy personage. Er is gelukkig genoeg ruimte voor eigen associaties. Zoals zanger en schrijver William Scheff die waarschijnlijk ook heeft. Hij zal, mag ik hopen, wel weten hoe de vork in de steel zit. Over het jaarlijstjesproject van vorig was ik erg tevreden, dus zat ik de hele maand december al handenwrijvend te wachten op een nieuwe ronde. Er is 1 ding wat ik toen over het hoofd had gezien, en dat is dat ik dit jaar over de meeste platen al zeer uitgebreid geschreven heb, iets wat vorig jaar niet het geval was. Geeft niks, al zal ik hier en daar zeker in herhaling vallen. De plaat opent goed met een korte sfeervolle cover van Tim Hardin's Black Sheep Boy. Daarna zetten de mannen van Okkervil River wat te zwaar geschut in. De single Get Real is aanstekelijk maar de dynamiek bevalt me niet. Gelukkig herpakken ze zich op In a Radio Song, een typische Okkervil tranentrekker. God, wat houd ik van de stem van die zanger. Vals en wel. Omgevingsgeluiden zijn natuurlijk altijd goed voor bonuspunten. Black swingt heel wat aanstekelijker dan Get Real. Het bevat ook het meeschreeuwmoment van het jaar: "You should wreck his life, the way that he wrecked yours!” Get Big is daarna een irritant zwalkende ballade. Daar helpt zelfs een zangeres niks aan, dit keer. A King and a Queen is een vrolijker nummer met mandoline(!). Dit nummer heeft met de maanden aan kracht gewonnen en is een onopvallend hoogtepunt. ("But the best thing for you would be queen, so be queen.") Laat die Scheff maar met half brekende stem zijn refreinen brullen. A Stone is vervolgens net als Get Big eigenlijk een skipmoment. Er zijn duidelijk gewoon teveel skipmomenten op deze plaat. Gelukkig staat daar nog 1 moment van absolute glorie tegenover: The Latest Toughs. Een schuddende tamboerijn, een bizar achtergrondkoortje, een postmoderne tekst, stuwende blazers en een werkelijk superieure break en dat alles in 3 minuten. Wat een knaller. Het bewijs dat Okkervil River nog niet moet worden afgeschreven. Het right here op het allerlaatst in dit nummer is zo'n heerlijk detail net als JW Roy's simpele hoi. Vergeet alsjeblieft dat het na dit 8ste nummer niks meer wordt met deze plaat (Al moet ik toegeven dat het beruchte 8 minuten durende nummer, door mij eerder dit jaar verafschuwd, eigenlijk wel meevalt.) I don't know what notes you want to hear played, I can't think what lines you'd like me to sing or say, and I'm not sure what subjects you want mentioned. So pause and add your own intentions. Right here: ______________________ ______________________ ______________________ ______________________ Hoogtepunten: *Black Sheep Boy *In a Radio Song *Black *A King and a Queen *The Latest Toughs