9. Andrew Bird - & The Mysterious Production of Eggs

Doorwrocht. Dat is het eerste woord wat me te binnen schiet als ik deze plaat zou moeten samenvatten. Ik vind het eigenlijk niet eens zo'n positief woord. Kundig gemaakt, dat zegt nog niks over de kwaliteit. Voor goed kunnen musiceren geldt hetzelfde. Andrew Bird kan het wel, hij mag ook gerust een multi-instrumentalist genoemd worden.
Andrew Bird is als het ware de afgevaardigde van een groepje (in kwaliteit) "redelijke" Amerikaanse indierock cd's waar ik voor dit lijstje uit kon kiezen. Er is ook nog een groepje echt goede Amerikaanse indierock, maar die vinden we bovenin de lijst. Concurrenten voor deze positie van Bird waren Joseph Arthur, Pernice Brothers en South San Gabriel. Maar die plaat van South San Gabriel had toch wat saais over zich en zowel Arthur als de Pernice Brothers gebruikten niet zo'n schoon geluidspalet waarmee ze hun plaat beschilderden.
Dat is nu precies een punt waarin Bird uitblinkt. Zijn plaat klinkt als de spreekwoordelijke klok, of, klinkt en ziet eruit als een plaatje. Ook een detail als het artwork ziet er schitterend verzorgd uit.
Toch weet degene die mij kent, en ook degene die dit weblog heeft gevolgd, dat ik eigenlijk een beetje een hekel heb aan Andrew Bird. Mijn moeder zou zeggen: "hij spiegelt iets van je". Ze zou ook zeggen dat het nut kan hebben om daarmee in het reine te komen. Nou, bij deze dan. Misschien was ik gewoon jaloers dat Andrew Bird zo goed kan fluiten..
Langzamerhand heb ik moeten toegeven dat deze plaat van Bird wel iets heeft. Dat is vrij zeldzaam, ik ben ervan overtuigd dat in 90% van de gevallen een eerste indruk al genoeg zegt over een plaat. De andere 5% word je beïnvloed door een aversie tegen hypes, zodat ik bijvoorbeeld the Streets eerst absoluut niet mocht. Die andere 5% wordt gevormd door platen zoals deze mysterieuze productie van eieren. Platen die langzaam voor je opengaan. Platen die groeien.
De cd opent met 1 van de 2 instrumentale werkjes beiden gesierd met een soort vlaggetje als titel. Het vioolspel werkt uitnodigend en enthousiast stappen we binnen in deze vreemde wereld. Als eerste komen we Sovay tegen. Elk nummer van Bird heeft "gewonere", matige gedeelten, die ervoor zorgen dat ik geneigd ben het nummer in mijn hoofd onder de mindere nummers te scharen, maar dan duikt er alweer een interessante melodie op. Het werkt zowel voor als tegen deze plaat. Er is altijd wel wat te beleven, maar er zijn weinig nummers die er echt bovenuit steken. Sovay zou daar bij kunnen horen dankzij het geweldige xylofoonspel, een duister gefluit en de mooie jazzy drums.
Overigens.. De teksten van die Bird zijn bijzonder gecompliceerd. Ik ga me er niet aan wagen ze te duiden. Ze zijn wel bijzonder.
("I was getting set for my accidental suicide the kind where no one dies")
En, hier komt de hater in mij bovendrijven, daarna gaat hij verder met: "Then you realize that you're riding on a para-success of a heavy-handed metaphor and a feeling like you've been here before, because you've been here before."
Aha.
Het schijnt dat Bird op het conservatorium heeft gezeten (had ik misschien ook wel gewild, diep van binnen?)
Hij componeert (dus?) echt in gedeelten, tussenfasen etc. A Nervous Tic Motion of the Head begint bijvoorbeeld met een ietwat suffig gitaarintro, en wordt dan gevolgd met alweer zo'n duisterfluit gedeelte, voordat het nummer echt op gang komt. Gek trouwens hoe dit nummer een rocksfeer creëert zonder dat er een echt ruig gedeelte in zit. Dat rock-gedeelte komt alsnog in Fake Palindromes dat met woeste drums en een Oosterse melodie een geweldige sfeer neerzet, om vervolgens over te gaan in iets wat ik altijd een "met de vuist in de lucht marcheren" gedeelte noemt. Doemdoemdoem.. ("What monsters that talk? Monsters will walk the earth!")
Measuring Cups is een klein dieptepuntje en kondigt het zwakke middengedeelte van de plaat aan. Een beetje te pompidom, Frans, jazzy, ofzo.
Het is waarschijnlijk ook zo dat de stijl van Bird me na een tijdje (in het midden van de plaat, dus) toch weer wat begint te ergeren. In kleine porties tot me nemen is misschien het beste. Skin Is, My heeft wel een geweldig intro waarin de viool popt als corn.
Wat me uiteindelijk over de streep deed trekken ten faveure van deze plaat, zijn de 2 nummers aan het slot. Tables and Chairs begint nochtans een beetje als een combinatie van het suffige intro van A Nervous Tic en het Franse van Measuring Cups. Ik begin toch te denken dat de aparte gitaarintro's van deze man gewoon niks voor mij zijn. Want, wat erna komt is subliem. Weer een geweldige (ik noem het maar) xylofoon-melodie. En er doet een zangeres mee, ook goed voor bonuspunten.
The Happy Birthday Song kan wedijveren met Happy Birthday van Sufjan Stevens om het leukste verjaardagsnummer.
En omdat ie zo mooi is, hieronder het laatste couplet uit Tables and Chairs. Ja, hij kan schrijven. Let op de woah, die doet 't m. Woaah!

I know we're gonna meet someday
In the crumbled financial institutions of this land
There will be tables and chairs
Pony rides and dancing bears
There'll even be a band
'Cause listen after the fall there'll be no more countries
No currencies at all
We're gonna live on our wits
Throw away survival kits
Trade butterfly knives for adderal
And that's not all
Woah!
There will be snacks, there will
There will be snacks!

Hoogtepunten:
*Sovay
*A Nervous Tic Motion of the Head to the Left
*Fake Palindromes
*Tables and Chairs
*The Happy Birthday Song