Jandekdag: #0781

Het is een beetje zonde dat het voorlopige einde van dit, tot in het kwadraat omvangrijke, project net samenvalt met de Jaarlijstjes Bonanza. Ik zou 2 weken achter elkaar Jandekdagpauzes kunnen houden, maar het lijkt me niet verkeerd om dit project voor het einde van 2005 af te hebben.
Terzijde: om het einde van dit project te vieren heb ik uitgezocht hoe je eigenlijk afbeeldingen toevoegt aan je blog! Ha, bleek heel simpel.. Dus het hele weblog is nu versierd met albumhoesjes enzovoort.
Terzijde 2: Als Jandek een nieuwe plaat uitbrengt volgt er natuurlijk een nieuwe Jandekdag. (Dat heb ik al hierboven al min of meer gezegd, geloof ik)
Tot die tijd is dit het laatste deel: Khartoum. Zo heet dit album naar de hoofdstad van Sudan, maar inclusief spelfout. Het spellen van Glasgow ging J. beter af, een naam die ik zelf bijna altijd automatisch als Glasglow spel.
Khartoum bevat muziek die sterk aan A Kingdom He Likes doet denken. Al pakt dat minder goed uit dan ik bij die constatering zou verwachten. De gitaar klinkt weer erg vol en helder, de opnames zijn van perfecte hi-fi kwaliteit. Wat Khartoum echter mist ten opzichte van A Kingdom He Likes is humor. Er valt niet echt te lachen. En laten we wel wezen dat is ook niet echt Jandek's unique selling point, maar heden ten dage stiekem wel. De plaat is met 52 minuten ook veel te lang, volgens mij zijn langste solo-werk.
In de teksten zoek ik maar eens naar typische motto's die voor het hele oeuvre zouden kunnen gelden. Bijvoorbeeld deze uit opener You Wanted to Leave:

But the breeze blows through the trees
The birds sing their song of songs
The clouds weave their patterns
I’m not so different from them

Of wat dacht u van deze:

I shot myself
I can’t get up
I’m beyond repair

Liefde is een ander favoriet thema. Onbereikbare, lastige rotliefde.

I love to hurt myself
I hurt myself in love

Het laatste nummer heet Fork in the Road en ik heb geen flauw idee wat hij bedoelt met deze druggy mindtrip.

If I turn to stone
If I flow like water
I can be anything
Because I’m nothing
And if you see the fork
And you go one way
I go both ways every day

Toen ik deze week de "album covers" aan de Jandekdagen toevoegde, kon ik mooi herlezen welke platen ik aan zou raden. Wel, hier komen ze.
Uit de 1e periode, waarin Jandek meestal de akoestische gitaar bespeelt zou ik zeggen: begin met Ready for The House, want dat is het begin. Een halve aanrader is Six and Six, meer van hetzelfde, maar ik geloof dat Jandek die plaat zelf het best vond. Een absolute aanrader is vervolgens Chair Beside a Window. Nancy doet (fantastisch) mee en het is sowieso een goed gevarieerd geheel. Ook blijft de plaat heel dicht bij het "gewone" blues-idioom en dat is ook wel 'ns fijn. Voor een meer agressieve touch valt Living in a Moon so Blue aan te raden. Ik was op die plaat vooral te spreken over de tekst en het zompig warme geluid van het nummer All in an Apple Orchard. In wezen verschilt Living in a Moon So Blue echter niet zoveel van bijvoorbeeld Six and Six, dat zelf al niet zoveel verschilde van... Wel anders is Your Turn to Fall. Sinds ik die plaat de hemel inschreef heb ik 'm echter niet meer terug durven te luisteren.
Dan beginnen we aan de middelste periode waarbij er vaker,maar zeker niet altijd, elektrisch wordt gemusiceerd.Ook doen er verschillende andere muzikanten mee. Af en toe neigt het naar woeste Tom Waits blues, maar het kan ook erg melancholisch en bluesy zijn. Het is mijn favoriete periode van Jandek. Om in codetaal te spreken, absoluut de moeite waard zijn: 0750-0758 minus 0752. Deze nummers verwijzen naar 8 platen waaronder ook de in het algemeen meest geliefde en geprezen platen namelijk Blue Corpse en You Walk Alone.
In de jaren negentig begint het niveau al hard te dalen. Graven Image en New Town zijn ouderwetse lo-fi werkjes. Graven Image stamt ook uit de periode waarop de album covers het interessantst zijn. Het nummer New Town (op de plaat met dezelfde naam) is een van de laatste hoogtepunten.
Heden ten dage vind ik de output niet echt interessant meer. Als je me dwingt wat te noemen zeg ik: The End of It All dankzij de relatief warme elektrische gitaar. Ook ok is A Kingdom He Likes om zijn compactheid en humor. Natuurlijk mag ik Glasgow Sunday niet vergeten. Manische woestheid en het enige moderne werk waar een zeer duidelijke urgentie vanaf straalt. Het wachten is op opnamen van andere live-concerten van Jandek, wie weet dat daar nog wat te beleven valt. Zijn "studio"werk, zoals ook Khartoum is te koud en te atonaal voor mij.
Laat ik tenslotte eindigen met een random gegrepen, maar vanzelfsprekend goed passende, quote uit een van zijn onbeluisterbare a capella werkjes met de geweldige titel: Put My Dream on This Planet. Het was me een genoegen, Jandek. *Snif.

You know I’m a loner
I don’t like anything but my dreams
And doin’ right by you
And you set my example
Let me build my house
Let me build my house
Let me build my house
Then step my foot inside my dream
Put my dream on this planet
Put my dream on this earth
Then see if I can have some fun
Let’s give it a try
Let me build my house
Let me build my house
You know I’m ready for the house