De Week (van 22-11-05)

*Devendra Banhart - Cripple Crow
Devendra overtreft zichzelf. Nooit gedacht dat ik een plaat van de man leuk zou vinden. Zijn eerdere werk klonken mij altijd in de oren als cursusboeken fingerpickin' waar geen goede melodie op te vinden was. Het roer is nu gelukkig omgegooid. Het geluid is voller en leuker. We horen Spaanse invloeden, piano, repeterende baslijnen en tabla's. Hoogtepunten zijn het trieste Heard Somebody Say (That the war ended today, but everyone knows it's going still) en het vrolijke Some People Ride the Wave. Dat laatste nummer lijkt rechtstreeks uit Jungle Book te komen, inclusief een blaasinstrument dat klinkt als een disney-Olifant. Of is het geen blazer maar iemand die een toeter nadoet? Het swingt in elk geval! Tot nu toe werd ik nukkig als Banhart met Nick Drake werd vergeleken, maar de titeltrack kan zo op Five Leaves Left. Eenzelfde lome en stonede gitaartrack met tabla's, erg goed gedaan. Heb ik dan niks te klagen? Jawel, 50% van de plaat had geschrapt kunnen worden. 74 minuten, au. Het best valt dit te illustreren met I Feel Just Like A Child en Chinese Children. 2 identieke tracks, allebei leuk, maar in principe was 1 van de 2 genoeg geweest. Een beetje meer zelfkritiek had wonderen gedaan.

*Chad VanGaalen - Infiniheart
Het was wel weer 'ns tijd om een cd aan te schaffen. Helaas blijkt dit zo'n digipack release te zijn en ook nog zonder boekje. Van binnen is het artwork ook nog eens roze als een zuurstok. Doet er niet veel toe als de muziek goed is. En dat is het geval natuurlijk. Ik merkte eerder over deze plaat op dat lo-fi platen me niet lang genoeg kunnen zijn. Daar kom ik op terug. Op cd gaat de extra kritische modus aan en dan blijkt dat Chad in het middengedeelte toch wel wat had mogen schrappen. Zeker in de nummers met een countrytic. Blijft een hele goede cd hoor.

*Dmitri Sjostakovitsj - Concert voor cello & orkest in Es groot
Kijk, het kan natuurlijk niet altijd raak zijn met dat Digileen. Het moderato gedeelte is wel mooi, de rest is me te druk. Wild als cartoons. Ik heb klassieke muziek misschien het liefst als rustgevend geluidsbehang.

*Kate Bush - Aerial
Een nummer over het getal Pi bedenken is echt geniaal. Gelukkig blijkt het ook bij beluistering een heel fijn nummer. Het beste van de plaat denk ik. Aan de tweede cd ben ik nog amper toegekomen. De eerste heeft in elk geval iets heel rustgevends, ook al heeft Kate niet zo'n rustgevende stem als bijvoorbeeld Vashti Bunyan. Vervolgens heb ik de plaat ook maar aan mijn moeder aangeraden, die vroeger groot fan was Kate Bush. Volgens mij vooral van haar dansstijl trouwens..

*DangerDoom - The Mouse and the Mask
Is MF Doom de Underworld van de hiphop? Is hij enkel geliefd bij blanke muziekliefhebbers die normaal weinig tot niks van hiphop moeten hebben, zoals ik? Best mogelijk. En waarom is hij dan populair? Misschien omdat hij de hiphopscene een beetje belachelijk maakt en niet constant over bitches en bling rapt? Zou kunnen. Maar hij werkt ook met de juist mensen. Ik dacht altijd dat Dangermouse een hypeje was, enkel aan het popfirmament verschenen door die flauwe Beatles/Jay Z mash-up. Een mash-up die ik overigens nooit heb beluisterd, want had ik dat gedaan dan had ik waarschijnlijk wel opgemerkt dat de man werkelijk talent heeft.
Merk ik het nu.
De beats zijn prima. Ze missen de melancholie van Madlib, maar ze zijn wel lekker funky. De skits gaan over ene Mastershake die steeds wanhopiger probeert Dangermouse en MF Doom telefonisch te bereiken om mee te doen op de plaat. Eerst is het erg grappig, daarna kreeg ik bijna medelijden. Arme, arme Mastershake. Leukste nummer van de plaat is Benzi Box. Daarin zit een musical-pianootje dat Dangermouse van Jay Z gejat heeft.
Een leuke en vrolijke cd.