De Week (van 15-11-05)

*Eero Koivistoinen - Sometime Ago
*Gustav Holst - The Planets
(Dennis Russell Davies, Mozart Chor Linz & Bruckner Orchester Linz)
Koivistoinen was slechts een wilde gok uit het vakje Jazz op Digileen. Een toegankelijk werkje, bij vlagen zelfs wat te stroperig. Eero (leuke naam) is overigens een saxofonist. De titeltrack is mijn favoriet dankzij een paar fijne piano-akkoorden en marimba's. Ook komt Eero daar met zijn best en meest melodieuze stukkie blaaswerk.
Ik had nog nooit van Holst gehoord wiens werk mij werd aangeraden. The Planets vond hij zelf niet zijn beste werk, maar het is wel zijn meest bekende werk, dus dat leek mij een goed startpunt. (Oftewel wat me werd aangeraden was onvindbaar) Zoals de titel al aangeeft is het een orkestrale reis langs de planeten. De aarde, zon en maan doen om astrologische redenen niet mee en Pluto was ten tijde van het componeren nog niet ontdekt, dus het gaat hier om een zevendelig werk.
Het begint allemaal erg bombastisch met Mars, niet voor niets de Oorlogsgod. Heel wat aangenamer is Venus, het 2e deel, wat een zeer schone melodie bevat en overduidelijk het beste gedeelte is. Kan zeker wedijveren met My Heart's in the Highlands om het beste wat ik tot nu toe via Digileen ontdekt heb.
Eigenlijk heeft elk gedeelte van The Planets wel een mooie melodie. Ik zal er nog eentje uitlichten dan, sluitstuk Neptunus is een sprookjesachtige reis, die aan Mercury (!) Rev doet denken.
Puntje van irritatie is wel het grote verschil tussen hard en zacht, wat wel typisch klassiek zal zijn. De zachtere stukken zijn zo zacht dat ze op "normaal" volume amper hoorbaar zijn.
Wie weet komt dat door de conversie naar wma-files? Zal wel niet, maar toen ik klikte op "schaf deze release aan", bleek ie 30 euro te kosten op SACD.. Au.

*Spinvis - Het Voordeel van Video
Fijne actie van Excelsior. Koop de single en krijg je geld terug als je 't album aanschaft. Dat laatste was ik toch al van plan te doen, dus ook even de single opgepikt. Voor het eerst in jaren trouwens dat ik een singletje koop denk ik. De laatste moet wel Intergalactic van de Beastie Boys geweest zijn. Het Voordeel van Video had ik al als mp3 rip van KinkFM geplukt met dank aan File Under's Stonehead. Ik was er toen niet echt van onder de indruk. Het is een tamelijk eenvoudig up-tempo nummer, rechtdoor naar huis. Op cd is de geluidskwaliteit vanzelfsprekend aanmerkelijk beter en vallen o.a. de fijn knisperende drums wat beter op. Ook de Saz-solo is geslaagd en een goede inkapseling van het live geluid. Helaas is ook de tekst tamelijk eenvoudig met een eindeloze reeks vragen. Het meest poëtisch wordt het zodra daar in het refrein van wordt afgeweken: ik zie de kamer waarin u woont, u danst zo mooi soms, dat zie ik ook: Dat is het voordeel van video.
Er zijn 3 b-kantjes, dat was vroeger nou nooit. Allereerst is daar Ik Adem door Mijn Ogen. Spinvis goes Spongebob. Doet nog het meest denken aan zijn werk voor dat hoorspel over die verknipte Fransman. Kan er mee door, alhoewel de tekst te melig is. Dan is er Flamingo, wat mij betreft het ultieme b-kantje. Wederom zoekt Spinvis de wat hardere kanten van zijn muziek op met een psychedelische tabla/gitaar-groove en een gesamplede blazer. Iemand, van waarschijnlijk een hele oude LP zingt "Flaaaamingooo" Terwijl Spinvis in zijn tekst een beetje de druggy sfeer van Midden in de schaduw staat een reiger met een bijbel en een mes oproept. Tot slot is daar nog Eine Kleine Nachtmusik, geen song maar enkel sfeer.. Piano's en synths en Spinvis die welterusten zegt.
Leuk en aardig allemaal. Toch is het tekenend dat ik 1) niet echt de neiging had de single vaak op te zetten en 2) de single ook bijna vergeten te vermelden was in dit lijstje.
We houden natuurlijk wel de moed erin voor het album, je weet 't nooit.

*Vashti Bunyan - Lookaftering
Heel bijzonder. Na meer dan 30 jaar terugkeren voor je 2e plaat en er is niks wezenlijks aan je stijl verandert. Dat is bijzonder en dat is wat Vashti doet. Gelukkig zingt ze nog steeds hemels met de liefste stem van de wereld. In opener Lately gaan de gedachten naar Nick Drake dankzij zo'n typische Fagotpartij. Waarschijnlijk eerder een stijlkenmerk van de Britse folk. Het beste nummer op deze plaat heet Wayward en het heeft fenomenaal mooie gitaarpartij, die het nummer afsluit. Het enige probleem blijft net als op het debuut dat Vashti's muziek af en toe op de achtergrond belandt. Het zal wel heerlijke muziek zijn om mee in slaap te vallen. Toch vind ik dat Lookaftering wel wat progressie boekt ten opzichte van Just Another Diamond Day, op dat kritiekpuntje. Ik denk dat dit te danken is aan de subtiele ruwe hippe laagjes die her en der zijn aangebracht. (Omgekeerde belletjes om een voorbeeldje te noemen)

*My Morning Jacket - Z
In mijn herinnering werd My Morning Jacket in bepaalde kringen bekend, net toen ik diezelfde kringen (OOR, VPRO) begon te ontdekken. Toentertijd vond ik er geen klap aan, maar met It Still Moves kwam daar verandering is. Z heb ik daarom flink wat rondjes laten maken. Het is helaas een beetje een raak- en misaffaire. Het begint uitstekend met Wordless Chorus waarin Jim James de hogere regionen van zijn stem opzoekt. Dat gaat hem een stuk beter af dan Kurt Wagner (Lambchop) die hetzelfde probeerde op Nixon. It Beats For You doet lichtjes denken aan The Coral, een bandje waar ik wel wat werk van bezit, maar die ik toch stiekem haat, merk ik nu.
Ik ben te lui om elk nummer apart te gaan behandelen dus we skippen even: raak, mis en komen dan aan bij het interessante Off The Record. My Morning Jacket maakt een hit.. Een beetje reggae en ook een beetje de hippe bandjes van nu zeg maar. En het werkt wat mij betreft wel. Jammer dat het nummer zo lang doorgaat, bovendien is het outro een niet zo boeiende electronische brij. Verdomme, als ze dit nou 'ns wat puntiger hadden aangepakt. Deed It Beats For You al een beetje aan The Coral denken, Into The Woods doet er 3 scheppen bovenop. Snel verder. Anytime heeft stiekem wel wat van Bruce Springsteen's Wall of Sound periode. Lay Low is eindelijk een meer old school MMJ nummer met gesoleer op de gitaren. Wacht 'ns even dat is 2x raak achterelkaar. En het wordt 3 met hoogtepunt Knot Comes Loose. Ballade. Neil Young. Goed. Jammer dat slotstuk Dondante een beetje overbodig aanvoelt. Al met al.. Tsja.. De bieb heeft 'm al dus ik zal het nog wel eens keer op cd proberen.

*Crash
Tot slot nog kort wat over de film Crash, al is het meer (of maar, maar ik haat maar) om later nog 'ns terug te kunnen lezen dat ik Crash deze week gezien heb. Een interessante en bij vlagen aangrijpende raamvertelling over racisme, dat kennelijk/waarschijnlijk in ieder mens aanwezig is. De film roept in elk geval de nodige discussies op, die ook weer interessant zijn. Goed spel van Matt Dillon als Bad Cop en Terrence Howard die met deze racistische agent te maken krijgt.