De Week (van 13-12-05)

*Jagga Jazzist - What We Must
Het einde van het jaar is in zicht dus is het tijd voor wat achterstallig onderhoud. What We Must heeft eigenlijk het hele jaar op het "nog te beluisteren" lijstje gestaan. Tegelijkertijd is, zo aan het eind van het jaar, het enthousiasme om nieuwe muziek te beluisteren wat weg. Het zou best eens kunnen zijn dat ik eerder dit jaar een stuk positiever over deze plaat was geweest. Aan de andere kant zijn Jazz en Postrock niet mijn "genres of choice". Ik meen dat deze plaat een belangrijke verandering in het oeuvre van Jaga Jazzist markeerde. Ik weet echter niet meer welke. Ik gok de introductie van harde gitaren, of vocalen misschien.
Hmm, ik ga het deze week kort houden, dus ik vis 1 krent uit de pap: Stardust Hotel. Goeie filmische titel, Google zegt "een hotel in Las Vegas". Een heerlijk nummer met prachtige gelukkige en nostalgische melodieën. Meteen erna, of eigenlijk al halverwege het nummer verliest de plaat zijn momentum, zonder dat de 5 nog overgebleven nummers onaangenaam zijn. Verre van dat.

*Samuel Barber - Capricorn Concerto
(Stéphane Rancourt, Marin Alsop, Royal Scottisch National Orchestra, e.a.)
Ik ben een mensch van regelmaat. Dus hier is weer een klassieke Naxos cd waar ik niks over te zeggen heb.

*Piana - Ephemeral
Een vreemde verwarring in mijn hoofd. Ik zocht op Soulseek naar Tape's Rideau en dacht 'm met Piana gevonden te hebben.
Dit is J-pop met een hoop IJslandse invloeden. Ik hoor Múm (in de schattige vocalen) en Bjork (in de beats en synths) Wat is Japans toch een geweldige taal om in te zingen. Het is allemaal niet origineel, maar wel erg goed. Zei er iemand typisch Japans?

*Sophie Ellis Bextor - Read My Lips
*Club Diana - Basin
*Grandaddy - The Sophtware Slump
Ik had mijn zusje via de man met de baard een exemplaar van Tigermilk geschonken. Zegt ze na een paar dagen: "Het klinkt toch heel anders dan ik verwachtte". Blijkt er door een geinige verwisseling Public Enemy's Fear of a Black Planet in het doosje te zitten. Snel de goeie schijf gehaald en meteen wat andere dingen aangeschaft. Het is tenslotte kadomaand.
Ik was eigenlijk van plan om cd's die goed zijn en waarvan ik toch slechts een kopietje heb om te wisselen voor het echte ding. Uiteindelijk slechts voor 1/3 geslaagd. (Grandaddy)
De mannen van Grandaddy leveren altijd kwaliteit, ook/zelfs op hun 2e cd en dat is bijzonder.
Sophie Ellis Baxtor viel een beetje tegen. Naast het geweldige Murder on the Dancefloor is het vooral onderkoelde pop. De kwaliteiten van Gregg Alexander worden op de andere nummers gemist. De voorkant van de plaat is wel ingenieus dankzij letters die suggereren dat ze op de buitenkant van de cd zijn gekalkt, met lipstick.. Binnenin ziet miss Baxtor er helaas uit als een alien.
Club Diana is een band die ik jarenlang bewonder om één mp3 en de continuïteit in hun fantastische artwork. Basin bevat dat nummer: Burt Skins a Rabbit. Een van de beste nummers van Nederlandse bodem. Inclusief geweldige grap. (Met de groeten van Art) De rest van de plaat is rommelig en stukken minder, zoals verwacht. Dat dondert eigenlijk niks.

*OMC - How Bizarre
Vorig jaar kwam ik bij de bieb plotseling een stapel afgeschreven cd's tegen. Erg verrassend en zo tikte ik onder andere zo'n beetje het hele oeuvre van the Sugarcubes op de kop. Dit jaar had ik de aankondiging gezien en waren de verwachtingen dus wat te hoog. Veel Boyzone plus solo-projecten en andere boybands. Uiteindelijk met de Otara Millionaires Club naar huis gegaan. Het titelnummer is natuurlijk een van de allerbeste hits uit de jaren '90. Jammer dat op de rest van de plaat te merken is dat OMC (= maori Pauly Fuemana) niet kan zingen en ook niet kan rappen. Ik vergeef het 'm, het blijft een coole plaat waarop zelfs een soort Mike Skinneriaanse melancholie valt te bespeuren. Toegegeven, wel overgoten met een matig Fun Lovin' Criminals sausje. Wat zou er van Pauly geworden zijn?
Eigenlijk was het leukste wat ik zag een afgeschreven videoband: De mooiste doelpunten van het WK '94. Jammer, die heb ik al.
"Wat is er mooier dan het scoren van een doelpunt?" "De Amerikaanse keeper Tony Meola weet wat de kracht is van de Zwitser en toch gaat die vrije trap erin!"
Helaas maar een paar glimpjes van Jorge Campos.

*Michael Chocolak - Hollow Bodies
Drones en gevaarlijke ambient vanuit Oregon. Verspreid via het kleine Griekse echOmusic. Zo klein dat ze een heel lelijk internetadres hebben: www.geocities.com/echomusicrecordings.
Release is verpakt in een rond metalen doosje. Hiephoi!