Jandekdag: #0780

Ik kreeg laatst flessenpost van Gerard. (van het Dronken Schip) Hij had zich gewaagd aan Raining Down Diamonds, de plaat van deze week. Het was 'm bepaalt niet bevallen.
Ik was daardoor verrast, ik had stiekem al 1 nummer van Raining Down Diamonds gehoord, via een of andere college radio station en ik vond de geluiden toen fascinerend. Ik rekende zelfs op een van de leukere recente platen van Jandek.
Gerard's aversie, dacht ik, kon wel eens verklaard worden door het feit dat dit zijn eerste kennismaking met Jandek was.
Neen.
Raining Down Diamonds is een nachtmerrie. Normaal zou ik enthousiast zeggen: de gebruikelijke nachtmerrie. Maar, de laatste loodjes in gedachte nemende, een keer met de bijl hakken mag ook wel 'ns.
Op deze plaat horen we de terugkeer van die vreemde fretloze bas, de eerste keer sinds Shadow of Leaves. In feite is het een zeer rustige geluid. Ik blijf erbij dat het geluid van de bas in elk aangenaam anders is. Het rommelt als lava. Merendeels lage tonen die een drone produceren waaroverheen Jandek mooie teksten afgrijselijk kweelt, zoals hieronder het gehele What Things Are:

I don’t know where things are
It’s so dark I have to feel my way around
And listen to some little sound
What’s that
Oh, but I’m in my cave
It’s true, I can’t get out
But also they can’t get in
I suppose we always take our chances
But when it’s raining down diamonds
And the rays of those things
Puts you in a blinding dazzle of light
Like you never saw before
They have no comparison

Wel grappig dat hij over een grot begint. De voorkant laat een foto van redelijk oude Jandek zien, waar hij toch echt wat weg heeft van een moslim, met een witte hoed.
De plaat bevat 7 nummers en duurt de gebruikelijke kleine 45 minuten. In het 2e nummer I Stared gebeurt iets interessants, niet alleen de bas dronet, ook imiteert J. een didgeridoo. Kan me niet herinneren dat hij ooit zo lang een toon heeft vastgehouden. (We hebben het over 14 seconden!)
In You Ancient komt het eet-thema terug. Op een verrassend positieve wijze.

Oh you ancients of the food god
You who showed us how to eat
Which things to eat into our body
And pass through while we stay alive
I want to thank you for your gift

Het godsvruchtige Take My Will kreeg eerder al een uitvoering op Glad To Get Away. Poeh, dat is lang geleden. Er zitten 17 platen en 11 jaar tussen. Op dit weblog besprak ik die plaat in juli. Ook toen waren mijn worden over Jandek al (even) op.
De oudere uitvoering is op akoestische gitaar en zeer fragiel. Heel wat mooier dan deze duistere versie, met een melodie die aan een onbenoembaar kinderliedje doet denken. Die melodie komt trouwens aardig overeen in beide versies, voor 'n normale cover natuurlijk logisch, maar voor een nummer van Jandek valt het me toch mee.
De 3 slottracks (waaronder Take My Will) zijn lang. Te lang.

The wine in the evening
Takes me down all the lanes
And the places I’ve been
You love me, I love you, I know
But you’re on the way to some star
So I stop and I look for the light
And the memories and the creation
Of all the days that unfold