3. Chad Vangaalen - Infiniheart

Als muziekfreak is het altijd leuker om nieuwe dingen te ontdekken, in plaats van te genieten van nieuw werk van artiesten die je toch al kende. De kick is gewoon groter. Bovendien is de kans dat ik werk van een "frisse" artiest leuk vind, groter dan de vaak teleurstellende nieuwe werkjes van "gevestigde" artiesten.
De Canadees Chad Vangaalen is redelijk makkelijk in een hokje te stoppen. Hij is zo'n typische lo-fi muzikant, die redelijk low-profile blijft. Muziek is maar een hobby, hij is eigenlijk grafisch ontwerper. Niet dat ik nu vreselijk onder de indruk was van het artwork, trouwens. Al is er duidelijk wel aandacht besteedt aan de details, maar het is een beetje lastig te omschrijven wat en waar dan precies. Dat moet je zelf maar zien, want deze plaat moet iedere indieliefhebber in zijn bezit hebben.
Chad is zo'n type dat niet al te vaak optreedt. Erg veel aandacht heeft zijn plaat van de pers ook niet gehad. Infiniheart is, natuurlijk, in zijn slaapkamer opgenomen. Hij heeft alles, op 1 drumpartij na, zelf ingespeeld. Respect, want hij heeft bijvoorbeeld ook wat blaasinstrumenten aardig onder de knie. De drums klinken van karton: bonuspunten. Het is typische indiemuziek, een mengeling van rock/pop en gestoei met electronica. De zang heeft wat weg van Neil Young.
Chad heeft in zijn, helaas niet meegeleverde, teksten een duidelijk fascinatie voor het bekende Mensch/Machine thema. Depressieve sci-fi. Niet al te beste toekomstfantasieën. Koppel ons los van die verdomde machine! En wat gebeurt er eigenlijk na het leven na de dood..?
Over dat laatste gesproken, After the Afterlife is het beste nummer van de plaat, sowieso een van de beste van dit jaar. Waarbij het goed is even stil te staan bij het feit dat de nummers op dit album tussen 2001 en 2003 zijn opgenomen en in dat laatstgenoemde jaar al in Canada verschenen. Ok, whatever. After the Afterlife maakt gebruikt van een tekstuele truc die even simpel als effectief is. De coupletten zijn als volgt opgebouwd: "So tell me about your mum, so tell me about your dad, en dan, surprise, so tell me about yourself"! Net als Spinvis in zijn Voordeel van Video stelt de verteller een hoop vragen, over de desbetreffende personen. Bijvoorbeeld over de moeder: "Tell me how she cuts her hair.. Does she like it short? Or does she grow it out, like seaweed?" Die laatste twist is typisch voor de hele plaat. Standaard zijn de verhaaltjes op de plaat nooit. Praten over teksten is omzeilen om de muziek te benoemen. After the Afterlife bestaat uit gitaar, de genoemde kartonnen drums en ijle bewerkte gitaarlijntjes, of zijn het toch synths?
Ik zei al dat electronica een rol speelde op de plaat. Ik las ergens dat Chad begonnen was als noisy jazz laptop muzikant, maar de mensen zeiden dat ze zijn "gewone" liedjes mooier vonden. Dus toen is hij daar mee verdergegaan. U vraagt, wij draaien. Toch heeft hij die electronische bagage goed in de plaat verwerkt. Subtiel beatwork is op de hele plaat te vinden. Het klinkt amper electronisch, eerder tijdloos. In bijvoorbeeld Kill Me in My Sleep klikken de beats als plankjes, terwjil de gitaar in reverse mode over de muziek zweeft. (Een truc die ik zelf ook graag gebruik)
J.C's Head on the Cross is het enige instrumentale nummer, en dus gaan de beats echt los. Een beetje drill & bass met een rockattitude. Best aardig. Het is ook goed voor de afwisseling want het nadeel aan de plaat is dat er een zeker eenvormigheid is te bespeuren. Veel nummers zijn blauwdrukken van een nummer als After The Afterlife. Ik stoor me er zelf niet echt aan, maar het is wel te merken.
1000 Pound Eyelids is een erg beeldend nummer. Ik zie zo een videoclip voor me die een combinatie kan zijn van The Scientist van Coldplay en dat nummer van Radiohead waarin de zanger langzaam verzuipt. Luister maar: "What just happened to us? I think I fell asleep at the wheel. We must have crashed up the car real good, because I can't feel anything at all. I am super sorry but the my eyes got really heavy and the last thing I remembered is your smile."
Op de achtergrond wordt deze tekst begeleid door electronisch gerommel, dat mij altijd sterk aan het geluid van water doet denken, terwijl je auto in ijskoud water naar beneden zinkt.
Na After the Afterlive is Chronograph # 1 mijn favoriete nummer van de plaat. Dat heeft 1 reden: Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Als er iets is dat me aan de film doet denken is het de intro van dit nummer. Een zelfde soort lo-fi gitaar, Brion gebruikte voor zijn soundtrack een jaren zeventig keyboard, terwijl er "iets" op de achtergrond krast. Dat is het mooie aan lo-fi, ook al is het waarschijnlijk bewust erin gestopt, dat soort maffe geluidjes brengen de muziek tot leven. Chronograph #1 begint met een diepe bassdrum en een "fingersnap" als beat. Daarna wordt er over de "knip" een snaredrum gelegd, totdat het lied in een ontzettend lui 2e gedeelte terechtkomt en dan wordt er funky in de handen geklapt: bonuspunten.
Ik kan er nog wel wat meer nummers uitlichten, maar neem gewoon van mij aan: In de meeste liedjes zitten verrassende details. Dus, op die 3 die plaat!

Being in love with certain things
Wondering why they never cried
When their cats got eaten by the coyotes
Passing of time
I am setting my watch to chronograph
That's why I'm writing
In these perfectly straight lines
I listened to that music for four hours
And it drove me mad
In a good way

Hoogtepunten:
*Clinically Dead
*After the Afterlife
*Somewhere I Know There's Nothing
*1000 Pound Eyelids
*Chronograph #1