5. Martha Wainwright - Martha Wainwright

Nu zijn we dan eindelijk aanbeland bij de eerste grote schifting, althans, zoals die in mijn hoofd plaatsvond. Hier begint de hoofdklasse: De 5 platen die gegarandeerd in deze lijst moesten. Ik wil niet overal mitsen en maren achterzetten, maarrrr, later bleek dat de nummer 6 ook wel de nummer 5 had kunnen zijn. Ik besloot echter rigide vast te houden aan het hierboven beschreven principe. Vorig jaar vond ik trouwens ook al dat er een duidelijk kwaliteitsverschil bestond tussen de bovenste en de onderste 5 van de lijst. In de loop van dit jaar vervaagden die grenzen echter. Ik merke dat ik bijvoorbeeld de Kings of Convenience dit jaar toch vaak heb opgezet. Dat is verklaarbaar vanuit het feit dat dat album misschien niet zo super is, het duo wel. (Je blijft je favorieten draaien en waarderen bedoel ik maar) Over duo's gesproken, vorig jaar stonden er een hoop in de lijst. Dit jaar geen. Op zich is een duo een interessante tussenvorm tussen een band en een singer/songwriter. Dit jaar is de pendulum duidelijk richting singer/songwriters doorgeslagen. 8 stuks! (En 2 bandjes)
Martha Wainwright.. Ik heb haar debuutplaat dit jaar 3 keer op mijn weblog genoemd, zonder dat ik er iets uitgebreids over wist te vertellen. Ja, het is een fijn album, maar woorden zijn er lastig voor te vinden.
Ergens is deze plaat van de Canadese zangeres nog het meest Engels van alle platen in deze lijst. In nummers als Factory en Wither Must I Wander moet ik altijd denken aan de boeken van Thomas Hardy of Silas Marner van George Eliot. Ik geloof niet dat het ergens op slaat, maar het zij zo. Misschien zou er een verbandje te leggen zijn wat betreft de beklemmende sfeer, zwanger van dramatiek en zelfdestructie. ("Annie had two young baby boys and Jimi went crazy, crazy, crazy late last fall")
De plaat opent uitstekend met het trio Far Away, G.P.T. en Factory. Vol klassieke melodieën, denk aan Kate Bush en zelfs Mary Black. En dan is er nog die stem, er staat 1 vrouw in deze jaarlijst, en dat is meteen de enige artiest die werkelijk kan zingen. Opvallend, of misschien niet, dat juist de enige vrouw in de lijst zelf het hoesje siert, dat is vast geen toeval.
Na deze fantastische start weten de meeste nummers in elk geval de sfeer nog goed vast te houden. Het 4e nummer These Flowers doet bijvoorbeeld nauwelijks onder voor de eerste 3.
Dat ik niet altijd allergisch ben voor Franse gedeelten bewijst This Life waarin een geweldig Frans gedeelte zit met een klaterende piano.
Bloody Mother Fucking Asshole is uniek alleen al om het feit dat een ordinaire scheldpartij een kippenvelmoment kan zijn.
Daarna is het wel een beetje gedaan met de plaat. Broer Rufus doet nog even mee. Slotnummer Wither Must I Wander is wederom hemels gezongen. Zou het een Engelse traditional zijn? Het klinkt als een ballade die Emma Thompson ook zou kunnen zingen.
Een nadeel van de plaat is dat de begeleidingsinstrumenten niet ademen. Ze zijn anoniem en komen nooit tot leven. Dat ligt aan de productie. Het zou fijn zijn geweest als de plaat een beetje klonk als die van Antony, waar je als het ware hoort hoe de toetsen worden ingedrukt, de snaren worden geplukt en je voelt dat het strijkkwartet heeft zitten zweten om de stukken in te studeren. Ik wil er als luisteraar dicht op zitten. De plaat had gewoon wat intiemer moeten worden geproduceerd, ook al zouden daarvoor misschien haar eigen engelachtige achtergrondkoortjes moeten worden geschrapt.
Geeft niks, het is ook nu al een een zelfbewuste plaat van een onzekere ziel.

I know that we've never met before
But that was then, and now I need you more
Is someone here keeping the score?
Is there only dying at your door?
Taking me down off this cross
Lay me down, down, down in the dust
Whoa, love, take my hand across the crowd
I have been digging underground
What'er remains is yet to be found
I have no children
I have no husband
I have no reason
To be alive
Oh, give me one

Hoogtepunten:
*Far Away
*G.P.T
*Factory
*Bloody Mother Fucking Asshole
*Wither Must I Wander