De Week (van 24-01-06)

*Boards of Canada - The Campfire Headphase
In september formuleerde ik al 2 punten van kritiek op deze Cruciale Derde. Bij deze herkansing op cd heb ik er nog 3 gevonden. Waarbij ik overigens eerst moet bekennen dat het niveau van deze plaat ook weer niet zo laag ligt, als ik in september dacht. De plaat doet niet zoveel onder voor de eerste 2 albums. Alleen veel meer dan een Geogaddi is deze plaat een lege huls. Ik kan er maar moeilijk iets bij voelen, ik had graag gezien dat de plaat wat meer emotionele richting had gegeven. Een ander, meer technisch punt, wat me in september ook al opviel, zijn de suffe beats. Vaak kiezen de Boards voor een lichte "snare drum", soms zelfs een blikkerige handclap. Niet geslaagd.
Tot slot is er het probleem "herhaling en risico". The Campfire Headphase mag dan gitaren bevatten, het is me toch een plaat met te weinig risico. Zeker als ik in interviews lees dat de heren interessante jams hebben klaarliggen in allerlei stijlen, die ze niet uitbrengen om "de fans niet van zich te vervreemden". Hadden ze dat maar wel gedaan, een beetje verrassing zou toch geen kwaad kunnen.

*Belle & Sebastian - The Life Pursuit
Of toch wel? (Zie boven) Belle & Sebastian zijn namelijk wel nieuwe wegen ingeslagen.. Dear Catastrophe Waitress was echter een dieptepunt, zoals zelden in een oeuvre van een door mij geliefd artiest is vertoond. Gelukkig herpakt de band zich aardig op The Life Pursuit. Dat heeft een eenvoudige reden: In heel wat liedjes is de oldskool B&S sound weer terug. Beste voorbeeld is Dress Up In You met een Tigermilk trompetje. Ook op Sukie in the Graveyard en Another Sunny Day is wel enige gelijkenis met het oudere werk te bespeuren. Er is zowaar ook nog een liedje nouveau style dat tot de hoogtepunten behoort: Song for the Sunshine. Wat een heerlijk meerstemmig refrein.

*Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am,That's What I'm Not
Ik was zeer benieuwd naar deze plaat. De buzz rond de band is zo enorm en bovendien had ik een uitstekende single op 3FM gehoord, waarvan ik de titel toen ik de plaat aanzette niet meer wist. Pas toen ik begon te denken dat ik het nummer gewoon niet meer herkende kwam ie langs: When The Sun Goes Down. De absolute knaller van de plaat. Het enige andere leuke liedje is de ballade Riot Van, waarbij The Plan door mijn hoofd schiet. Laten die Zweden maar 'ns met een nieuwe plaat komen. Die zanger is pas echt fantastisch. Gechargeerd: Arctic Monkeys zijn de Moordgasten van de Britse indierock.

*Cat Power - The Greatest
Lekker slaperig zondagochtend werkje. Beetje country, beetje soul. En hoor ik daar in Love & Communication op de toetsen een verwijzing naar Kula Shaker? Het lijkt een stukje melodie uit SOS rondom de tekst This is the age of decay and hypocrisy. Zal wel toeval zijn.

*Millions
*You Can Count On Me
*Wallace & Gromit in The Curse of the Were-Rabbit
Millions is een echte kerstfilm, inclusief heiligen. Ik had 'm dus een maandje terug moeten zien. We hebben het hier over een jeugdfilm gesitueerd in de nabije toekomst, waarin Engeland binnen een paar dagen de Euro krijgt, de Playstation 3 op ieders verlanglijstje is te vinden en je in de winter in een t-shirt kan lopen. Het handelt allemaal om een sporttas vol geld en wat daarmee te doen als je die als klein jongetje vindt. Allemaal heel charmant, maar de plotwending op het einde waarbij de tot dan toe vriendelijke en charmante modelvader, gespeeld door James Nesbitt (Cold Feet), ineens het geld voor zichzelf wil houden, komt wat vreemd over.
You Can Count On Me is wél goed, ondanks een niet bijster boeiende soundtrack. (Een van de belangrijkste criteria voor een goede film, natuurlijk..) Mark Ruffalo is een uitstekende acteur en maakt de film. Jammer dat Laura Linney zijn niveau niet haalt en een beetje overacteert.
Wallace & Gromit is piekfijn amusement. Nu Corpse Bride nog zien, om te vergelijken.