De Week (van 07-02-06)

*Richard Thompson - Front Parlour Ballads
Oude rot maakt plaat. Ik vind eigenlijk dat je dan al ongeveer kunt weten hoe het klinkt. Wel aardig, maar weinig urgent. Thompson heeft als bijkomend probleem dat hij te verwoed probeert "mooi" te zingen. Hij heeft vast cursussen gehad en een hoop technische bagage, maar zijn stem is te matig om tonen lang aan te houden. In het beste nummer Solitary Life lijkt hij eindelijk de zangtechniek achterwege te laten en klinkt hij als Michael de Jong, een man die veel beter met zijn vocale beperkingen weet om te gaan.
Nee, die plaat van Linda Thompson verslaat dit werkje gemakkelijk. Wanneer zou het er nu eens van komen iets van Fairport Convention te beluisteren?

*Ariel Pink's Haunted Graffiti 5 - House Arrest
De verrassing van de week. House Arrest benadert het geluid en de aanstekelijkheid van A Wizard, A True Star van Todd Rundgren. Heel fijn.

*Graham Lindsey - Hell Under The Skullbones
Op een stuk of 3 toegankelijke nummers horen we David Gray die een country/americana plaat maakt. Heel glad, maar behoorlijk goed. De andere nummers zijn echter in schorre en matige Bob Dylan stijl. Beetje wisselvallig werkje dus..

*Last Days
*The Royal Tenenbaums
*Just Like Heaven
3 keer een zesje zou ik zeggen.
Last Days is in het eerste uur, op bijna meditatieve wijze, erg fascinerend. Het laatste half uur beginnen al de stiltes me wat op te breken, bovendien ergerde ik me aan enkele (kennelijk een bekend Van Sant stijlmiddel) scènes die gewoon "opnieuw" langskomen. Ging ik ondertussen maar bedenken wie nu de Kurt Cobain van mijn generatie zou moeten zijn.. Er zijn wel beroemde en schokkende doden in mijn tienerjaren, maar geen muzikanten.
De Tenenbaums vormen een excentrieke familie, neergezet door een absolute sterrencast. Hun avonturen worden begeleid door een fijne soundtrack. Toch is de film niet méér dan onderhoudend, meeleven met de personages wil niet echt lukken. Hooguit met gewezen toptennisser Archie, maar aan de andere kant komt diens zelfmoordpoging ook min of meer uit het niets.
Just Like Heaven is een oerdegelijk Hollywoodformulefilmpje, een soort Sneeuwwitje over de liefde tussen mens en een achtergebleven geest. Ruffalo (mens) is zijn gebruikelijke mompelende, ietwat in de goot verkerende, personage. Witherspoon (halve geest + comapatiënte, die moet worden wakker gekust) is natuurlijk ook erg sympathiek. Af en toe zijn de grappen die Ruffalo volgens het script moet maken echt te slecht voor worden, maar het moment dat hij, geholpen door dokter Witherspoon, een medische handeling uitvoert, en dan, na gebleken succes, enthousiast "I am a doctor" schreeuwt, is geniaal. (En deze zin is hopeloos)