De Week (van 11-04-06)

*Ryan Adams - 29
Ik wilde in de bieb eigenlijk de nieuwe plaat van Gorki lenen. Alleen herinnerde ik me ineens dat de laatste single, Joeri, die de afgelopen maanden non-stop op Studio Brussel wordt gedraaid, eigenlijk helemaal niet zo goed is. En de laatste paar albums van Gorki waren ook al zo-zo. Dan Ryan Adams nog maar eens een kans geven. 29 is in elk geval de minst slechte van al die albums die hij in 2005 uitbracht. Dat is al iets.
Toch jammer dat hij inmiddels is afgedaald naar het niveau van zijn navolgers. De mindere nummers van een Josh Rouse. Nog slechter is het feit dat hij op deze plaat bij vlagen in een dermate hoog register zingt, dat hij als Dayna Kurtz klinkt. Brr.. Dayna Kurtz. Gebeurt er dan niks memorabels op 29? Nou, op het moment Adams achter de piano plaatsneemt, veer ik op. Blue Sky Blues, bijvoorbeeld, is een geweldig sentimentele ballade inclusief een mooie "outro" met koperblazers, zwaar romantisch. Er zijn nog wel 1 of 2 vergelijkbare deunen die er ook mee door kunnen. Maar al met al..

*Jason Collett - Idols of Exile
Collet. "Bekend" van Broken Social Scene. Dit is echter een redelijk gladde singer/songwriter plaat. Niet echt bijzonder. Maar ik heb 'm toch al 2 weken opstaan, dus hij moet iets goeds doen. De beste tot nu toe dit jaar, in dit genre, is Barzelay. Zijn muziek is rauwer. De overeenkomst met Collet is dat de werkelijk goede track als eerste komt. In het geval van Collet heet het liedje Fire. Een opgewekt stampende kickdrum en vrolijke akoestische gitaarriedel. I know you just wanna be on fire. Ah, dat heeft Barzelay ook op 'm voor.. Interessante teksten. Collet's werk heeft wel meer pop-appeal. Ook bonuspunten voor vibrafoonklingeltjes, blazertjes en een lieve achtergrondzangeres.

*Jenny Lewis & T he Winston Twins - Rabbit Furcoat
Het leukste album van deze week. Ik word er vrolijk van.

*Juan Atkins - Metroplex
Ik heb weinig woorden voor muziek deze week. Het kostte in elk geval wel even tijd om aan deze plaat te wennen. Of misschien is het 2e gedeelte gewoon beter, want dan valt het kwartje ineens. Vooral de tracks onder de naam Cybotron zijn lekker robofunky. De synthy sterrenregen in Clear is fantastisch. Ik heb meer tijd in de week nodig om dit te doorgronden. En ik ontdekte pas vandaag dat al die aliassen op de plaat natuurlijk van Atkins zijn!...

*The Assasination of Richard Nixon
*Lila Dit Ca
*Mystic River
*Grizzly Man
*Hana-Bi
*Intolerable Cruelty
*Varjoja Paratiisissa
Wat heb ik deze week op het gebied van films geleerd/ontdekt? Nou.. Sean Penn is een betere versie van Barry Pepper. Of Pepper is een Penn rip-off. Het is maar hoe je het wil bekijken.
The Assasination is een aardig drama, waarin Sean Penn een sympathieke versie van D-Fens speelt. De film laat dezelfde onderdrukte loonslaafwoede zien als in Falling Down, maar dan wel geslaagd.
Kunnen de Fransen iets anders dan broeierige films maken? Ik betwijfel het. Geeft niets. Lila Dit Ca was waarschijnlijk de leukste fictie-film van de week, over de problematische liefde tussen een Banlieu-Arab en zijn blonde buurmeisje. Er waren 2 dingen die niet helemaal okee zaten in de film. Ten eerste.. Uiteindelijk redt het blonde meisje de Arabier. Ik bedoel, zij geeft zijn leven zin, als zij er niet was geweest had hij nog in de sloppen gezeten. Ik zal wel paranoïde zijn, maar eigenlijk vond ik dat ergens in mijn achterhoofd een beetje wrang. Belangrijker nadeel is dat tegen het einde van de film Lila eigenlijk perfect blijkt te zijn. Flauw hoor. Al kun je het ook een leuke ironische twist noemen. Het blijft wel een geslaagde film, met een fijne soundtrack waarin etnische geluiden van Nitin Sawhney te horen zijn en broeierige, van, natuurlijk, Air.
Clint Eastwood timmert als regisseur toch behoorlijk verrassend aan de weg. Mystic River won, net als Million Dollar Baby, vele prijzen. Het is een zeer onderhoudend drama, en dat ruim 2 uur lang. Komt door de topcast, met Sean Penn en vooral Tim Robbins, die als een verlepte Rob Oudkerk door de straten dwaalt. Het verhaaltje draait om 3 vrienden, die ieder op hun eigen manier getraumatiseerd zijn door een gebeurtenis in hun jeugd. De jonge Tim Robbins wordt daarin door een kinderlokker meegenomen, terwijl de andere 2 toekijken. In het heden komen de uit elkaar gegroeide vrienden elkaar tegen nu de dochter van Sean Penn is vermoord. Daar bevindt zich de zwakke plek van de film, want de whodunit komt eigenlijk nauwelijks uit de verf.. En het konijn, dat als oplossing uit de hoed wordt getoverd, bevredigt ook nauwelijks. Daarin zit dus niet de kracht van de film. De film is, als gezegd, wel een geslaagd drama, met aangename rafelrandjes in de vrouwenrollen. Laura Linney, heeft als vrouw van Sean Penn maar 1 belangrijke scène, maar die fascineert dan wel mateloos. Even interessante rollen zijn er van Marcia Gay Harden, met haar geweldig radeloze kop en de zwijgende Tori Davis. Dé fout van de film zit tegen het einde wanneer de film in een klap van een 7 naar een 6 zakt. Daar gaat agent Kevin Bacon namelijk volledig tegen mijn rechtvaardigheidsgevoel in.
Het was al geen onaardige filmweek met Lila Dit Ca en Mystic River, maar het hoogtepunt kwam toch van de geniale documentaire Grizzly Man. Ik vertel niks nieuws.. Schandalig dat de film geen Oscar had en het afschuwelijke Le Marche de L'empereur wel. Als Grizzly Man, net zoals die pinguïnfilm, een film was voor een jonger en groot publiek dan was er maar 1 man in aanmerking gekomen voor de Nederlandstalige nasynchronisatie van regisseur en commentator Werner Herzog: Martin Simek. Niet alleen zijn accent zou passen, ook de acties van Herzog die berengek Treadwell onderbreekt in een scheldpartij, of zijn fascinatie voor Amy, de vrouw die nauwelijks in beeld komt.. Het zou allemaal Simek kunnen zijn.
Wat kan ik er verder nog over zeggen..? Grizzly Man is haunting. Een fascinerend portret van een meelijwekkend mens. En inderdaad die Amy.. Herzog weet hoe hij een film op moet bouwen.
Als het Franse filmcliché broeierigheid is, dan is het Japanse extreem geweld. Ook dat komt weer uit en eigenlijk was dat toch nog een complete verrassing voor mij. Ik dacht dat Hana-bi, een titel die me vaag wat zei, een komedie zou worden. En dat is het ook. Het is heel veel. Beat Takeshi, regisseur, acteur en nog meer, kan doorgaan voor de Japanse Bill Murray. Maf, hoe hij dan toch zijn film met zoveel bizar bloederig geweld moet doorsnijden. Net toen ik dacht, dit wordt een hopeloze maffia gangsterfilm, ik zet ’m af, kwam de magie.
De leukste grap van de mislukte komedie Intolerable Cruelty zit in de openingsscène. De duidelijke stinkend rijke Geoffrey Rush rijdt in zijn peperdure cabriolet door een dure buurt op weg naar huis, terwijl hij vrolijk The Boxer van Simon & Garfunkel meezingt. Andere niet onaardige momentjes komen van de sentimentele compagnon van advocaat Clooney en de zingende priester. Verder is het verspilling van je tijd.
Varjoja Paratiisissa (Shadows in Paradise) is van Aki Kaurismäki en dus geniaal. Bingoën, droge grappen en vooral veel sigaretten. En SF als landcode op je auto is ook al cool.