De Week (van 28-03-06)

*Aardvarck - Cult Copy
Over sommige genres lees ik liever dan dat ik ze hoor. Techno zou daar ook wel eens onder kunnen vallen. Na een halve luisterbeurt wist ik al dat Aardvarck simpelweg te hard (en monotoon) voor mij beukt. En dan is dit waarschijnlijk nog subtiele atmosferische techno.
Ik zoek al jaren na een Detroit techno track uit de underground die ik jaren terug op mp3 bezat.. Ik dacht iets Zwitsers, techno met verkeersgeluiden. De ultieme melancholie. Misschien moet ik Duplex checken, die schijnen ook die verkeersmelancholie te bezitten. Bij Aardvarck vond ik 't niet. Zijn synths waren aardig, zijn beats ok, maar al met al viel het wat tegen. Een slecht teken was ook dat mijn favoriete nummers steeds wisselden. En de enige constant goede track was Caron Outro, een productie van collega Sandor Caron. Aardvarck himself heeft wel humor, een blije track heet Aardbij en een track met een dreunende bassdrum gaat door het leven als Buuv.

*J Dilla - Donuts
Oftewel, Soulseek Galore. Mijn verzamelwoede is weer wat bekoeld, want ik heb bijna alles wat mijn hartje begeerde te pakken. Motorpsycho heb ik voorlopig maar gelaten voor wat het was, luister ik nog wel eens als de plaat in de bieb belandt. Deze week hield ik het grotendeels bij J Dilla, de onlangs op tragisch vroege overleden beatmaker. Ik had eigenlijk nog nooit een heel album van de man gehoord en Donuts bleek een zeer aangename kennismaking. Het is een typische achtbaanplaat met 31 korte nummertjes. Altijd lekker. Dilla's stemmenmanipulatie doet bij vlagen denken aan The Books of zelfs Bauer, maar dan natuurlijk overgoten met een dikke laag sappige beats en uitstekende soul samples. Een nummertje of 10-15 heeft ie mijn aandacht gegarandeerd, daarna wordt het toch wat vermoeiend. Geeft niet, het is toch een heerlijke plaat.

*Josh Ritter - The Animal Years
Ook mijn eerste kennismaking met Ritter. Een singer/songwriter die qua uiterlijk nogal op Nick Drake schijnt te lijken. Muzikaal verkeert hij met deze plaat dichter in de buurt van een Damien Rice. Het is niet origineel, maar wel aangenaam. Over de intro van opener Girl In The War valt trouwens heel aardig Thunder Road van The Boss te zingen. Want dat was eigenlijk de muzikale held van de week. Misschien wel van altijd. Maar daar kom ik later nog wel op terug...

*Falling Down
*A Summer of Love
*Brokeback Mountain
*Leaving Las Vegas
*The Man Who Wasn't There
*The Life Aquatic With Steve Zissou
Het filmweekje begon met Falling Down, een film van Joel Schumacher, waarvan ik me een paar minuten afvroeg waarom die in godsnaam op mijn "moet gezien worden" lijstje terecht was gekomen. Tot ik me herinnerde dat ik een keer de helft van de top zoveel van Moviemeter op mijn lijstje had gezet. Dat was het dus. Falling Down is zeker onderhoudend, als formulevermaak. Michael Douglas speelt een doorgedraaide ontslagen loonslaaf die met wat automatische wapens door Los Angeles banjert. Terwijl bijna gepensioneerde agent Robert Duvall, samen met zijn lieftallige mede-agente Rachel Ticotin achter 'm aan zit. Het probleem van de film is met name dat het hoofdpersonage bij mij geen sympathie oproept, en dat is wel de bedoeling. Eigenlijk moet de kijker delen in zijn frustratie en medelijden krijgen.
A Summer of Love was waarschijnlijk de beste film van de week. Het verenigt de kwaliteiten van een dikke roman met een kort literair verhaal. De 3 hoofdpersonages zijn allemaal boeiend en gelaagd, terwijl het einde van de film zo'n typische korte verhaal "zo zit het dus" twist bevat. Heel aardig, met name goed spel van Paddy Considine, als met zichzelf en god worstelende ex-crimineel. Hij is tevens de broer van het hoofdpersonage, een wat simpel meisje dat een stormachtige liefdesrelatie beleefd met een bitchy upperclass-girl. Prachtige plaatjes trouwens.. van Engeland, mind you. Het enige minpuntje aan A Summer Of Love is dat de film in het midden een tikkeltje saai werd, dermate rustig in elk geval dat ik begon te peinzen hoe dit zou eindigen. Wie weet was dat de bedoeling.
Brokeback Mountain is een stuk langer, maar heeft dit manco niet. De film heeft een heerlijk rustige puls en een evenzeer fantastisch landschap. Brokeback Mountain is eigenlijk een groot stervehikel voor Heath Ledger als zwijgzame cowboy, hij overklast mede-cowboy Jake Gylenhaal op indrukwekkende wijze. Bovendien heeft hij het geluk dat zijn gedeelte van het script ook vele malen interessanter is, daarin figureren vrouw en kinderen aan wie hij maar geen liefde kan schenken. Juist dat laatste feit raakte me eigenlijk nog het meest in de film.
Ik had met Leaving Las Vegas een moderne klassieker verwacht, de openingstitels kwamen me in elk geval al bekend (beroemd) voor. Maar erg boeiend was de film niet. Is Nicolas Cage eigenlijk een goede acteur? Hij is zo vaak te zien, hij speelt altijd acceptabel/redelijk, maar echt goed.. Ik weet het niet hoor.
The Life Aquatic mag dan niet geslaagd zijn als komedie, het is wel een amusante avonturenfilm met een topcast. Wes Anderson maakt een soort designer-films, piekfijn en met een erg duur uiterlijk. Nu nog een keer een script dat echt raakt en je hebt een meesterwerk.