De Week (van 28-02-06)

*Eef Barzelay - Bitter Honey
Zoals men kon verwachten heb ik deze week een begin gemaakt met het beluisteren van de enorme Soulseek-vangst. Echte toppers heb ik nog niet ontdekt, helaas. Eef Barzelay is mijn favoriet van deze week en wat wil je ook met een openingszin waar niemand dit jaar nog overheen gaat: "That was my ass you saw bouncing, next to Ludacris. Was only on the screen for a second, but it was kinda hard to miss." Overigens, om verwarring uit te sluiten, Eef is een man en heeft het daar niet over zijn eigen kont.
Eef is een droefsnoet met een gitaar die liedjes schrijft over mensen waar je alleen maar medelijden mee kan hebben. Heerlijk. Uit hetzelfde liedje van de eerdere quote: "Tried to finish nursing school, but all those broken bodies, well, they really got to me." Toch jammer dat Ballad of Bitter Honey, het openingsnummer, eigenlijk het enige echt goede nummer. Daarna neemt het niveau gestaag af. Maar een beetje positief blijven kan geen kwaad, het is desondanks wel een fijne plaat!

*Beth Orton - Comfort Of Strangers
Zo, nu zal ik nooit meer Beth Hirsh met Beth Orton verwarren. Beth Orton heeft een scherpere stem. Ze maakte een aangenaam kabbeldekabbel plaatje met hulp van Jim O' Rourke en M Ward, die ik helaas beiden NIET hoor. Conceived, Countenance, Absinthe, het zijn allemaal zeer aardige liedjes. Gewoon klassieke feminiene singer/songwriter pop met net wat minder ballen dan een Martha Wainwright.

*Casiotone For The Painfully Alone - Etiquette
Voor de fans van Daniel Johnston. Pijnlijke ontboezemingen, gezongen met dubbele tong en gespeeld op goedkope instrumenten . Zou mijn weeklijst niet hebben gehaald als Bobby Malone Moves Home niet aanwezig was geweest. Driftig wordt er op de piano getimmerd. "Hey Bobby Malone, it's good to have you home! A couple of months on the couch, wouldn't do you no harm."

*Paulusma - Here We Are
2 kenmerkende momenten waarom deze plaat niet veel is: In On Rubber Tiles zingt Paulusma: "I am lost in translation". Ik vind dat een flauwe verwijzing en een matig grapje dat op ideeënarmoede duidt. (Ook al is het misschien een gewone Engelse uitdrukking, het bevalt me toch niet..) Ook uitermate pijnlijk is de 5,4,3,2,1.. Ignition sample in Silence = Golden. Mischien een een beetje zeikerige voorbeelden van mij, maar ach, er zijn simpelweg ook geen liedjes aanwezig die werkelijk beklijven. De enige lichtpuntjes zitten aan het slot en dan met name Fall, waarin Paulusma zijn melodica tevoorschijn haalt. Iets wat hij eerder met succes deed op Trailer Tales. De Paulusma vermomd als Daryll-Ann plaat waar Here We Are logischerwijs het meest aan doet denken. Jammer dat er dit keer geen Serenade For The Lonely is te vinden.

*Mew - And The Glass Handed Kites
Ik had, zonder dat ik naar het scherm keek, MTV aanstaan, toen ik ineens Pinback hoorde. Verrek, hebben ze alweer een nieuwe plaat? En is er een single op MTV!? Toen herinnerde ik me een zij-projectje van een tijdje terug met wat leden van Incubus. Dat zal het wel wezen. Heette dat Mew? Neen. Mew zijn een stel Deense rockers die op de single Special voor een zeer smakelijke poppy kopie van Pinback door kunnen gaan. De rest van de plaat is een aaneengesloten zweeftrip. M86 dat een emo/indierock hit probeert te scoren. Best lekker, al zal het net als Pinback wel snel vervluchtigen.

*Good Night and Good Luck
*Spring, Summer, Fall, Winter and Spring
*Around the Bend
*La Marche de L'Empereur
*Adaptation
Good Night and Good Luck is ideale kost voor een geschiedenisles op de middelbare school. De film dramatiseert de McCarthy periode uit de Amerikaanse geschiedenis, op de manier zoals een degelijke BBC serie dat ook zou doen. Zeer kundig, maar wel gortdroog. Wat grotere dramatische wendingen hadden de film goed gedaan. Ook jammer dat subplots er een beetje doelloos bijhangen. Al is de gepijnigde kop van Ray Wise als Don Hellenbeck erg sterk.
Spring, etc. geeft heel wat stof tot nadenken. De Koreaanse film over een oude monnik en zijn opgroeiende leerling, begint heel meditatief en lieflijk, maar zodra in hoofdstuk 2 (zomer) de liefde (of lust) zich aan de leerling openbaart wordt de toon grimmig. Ik kon die verandering maar met moeite accepteren.
Lust wakkert moordzucht aan waarschuwt de oude monnik en hij krijgt natuurlijk gelijk. Vervolgens is de leerling de rest van de film bezig boete te doen, totdat ook hij een oude meester is met een leerling. Die vervolgens weer dezelfde fouten maakt.. Wat moeten we daar nu van denken. Is het simpelweg een schets van de cyclus die het leven is. Of krijgt de nu oude leerling een kans om zijn fouten goed te maken?
Around the Bend is een rommelig geheel. In feite een doorsnee Hollywood-familiedrama. De film poogt independent en Europees te zijn, maar het wil niet echt lukken. De plaatjes zijn ook wat te mooi. De hoofdmoot van de film is een reis langs kiprestaurants om de as van een familielid uit te strooien. Jammer dat de film op het cruciale punt faalt: Het wil maar geen fijne roadmovie worden, met een fijn landerig reisgevoel. Misschien gaat het allemaal te snel.
La Marche de L'Empereur is een absolute afrader, en dat terwijl ik hem -naar het schijnt- in de beste versie heb gezien. (De originele Franse versie)
Eigenlijk zijn er 3 manieren om een natuurdocumentaire te maken. Gortdroog met een donkerbruine commentaarstem, zoals op tv. Artistiek, haast zonder commentaar en met goedgeplaatste muziek zoals in Microcosmos: Le Peuple de l'Herbe. Of, wat Le Marche doet, het projecteren van menselijke emoties op de beestjes. De pinguïns krijgen letterlijk ieder een menselijke stem. Dat had misschien nog grappig uit kunnen pakken, maar neen, de pinguïns praten over "de litanie van onze dans der liefde". Brrr. Tenenkrommend.
Adaptation is fascinerend. Nicolas Cage als Charlie Kaufman die fantasieën heeft over een serveerster. Geniaal.