De Week (van 14-02-06)

*Akron/Family - Akron/Family
Best ok, deze knotsgekke neefjes van Adem. I'll Be on the Water brengt de lente alvast in huis. Ook leuk om te horen, nee eigenlijk lezen, dat de hele plaat in Fruity Loops is gearrangeerd.

*Erik Satie - Orchestral Works
(Jérome Kaltenbach & Orchestre Symphonique et Lyrique de Nancy)
Ik vind deze eigenlijk leuker dan zijn pianowerk.. Zou dat mogen van de muziekpolitie? ;)

*Tifèn - Sublimatie
*New Order - Republic
Nadat ik vorig jaar voor mijn verjaardag de eerste ep van lokale rapper Skum had aangeschaft, besloot ik mezelf dit jaar opnieuw een eerste worp van een Nederhop talent te schenken. Tradities weet je. Sublimatie is een heel aardig album. Het is allemaal nog wat schetsmatig en de beats zijn wat droog. Er is echter 1 enorme uitschieter aanwezig, die de hele aanschaf rechtvaardigt: Chill D'r Onder is zo'n typische Hier Ben Ik hiphop track. Met vrolijk fluitende synthjes, een huppelende beat en een diepe dub sinebass. Tifèn heeft precies de juist melodieuze flow te pakken, met half gezongen refreintjes, waar een geweldig soulvolle overdub inzit. De meeste rappers zijn niet dik maar te vol van zichzelf!
Ander verjaardagskado Republic, valt me reuze mee. Het album dringt zich niet echt op de voorgrond, maar opener Regret, Special en instrumentale afsluiter Avalanche zijn zeer aangenaam.

*Napoleon Dynamite
*Almost Famous
*Dazed and Confused
Napoleon Dynamite is alsof je naar een 90 minuten lange videoclip van de Foo Fighters zit te kijken. Als je me dat vooraf had verteld had ik vast niet gekeken, maar kennelijk behoren die typische "foute" Foo Fighters clips tot mijn guilty pleasures, want Napoleon Dynamite is een hele leuke film. De film werd voor een (relatieve) habbekrats gemaakt en was een gigantisch succes in de VS. In deze contreien heeft ie niks gedaan, ik vraag me af of de film eigenlijk wel in de bios te zien is geweest. Misschien ook wat lastig te promoten zonder "grote namen". Hoofdrolspeler Jon Heder was wel te zien in Just Like Heaven, maar dat bijrolletje als paranormaal begaafde had hij vast aan deze film te denken. Napoleon Dynamite, als gezegd door Heder gespeeld, is een enorme nerd. Zonder vrienden, zonder meisje. Aan het eind van de film heeft hij in elk geval 1 vriend (de Mexicaan Pedro) en ook nog een creatief Björkmeisje: Deb. Ook alle subplots lopen goed af. Hoera! Van het verhaal hoeft de film het dan ook echt niet te hebben. De film draait uitsluitend om gortdroge humor en typetjes. Dat is leuk, maar voor een Amerikaan schijnt de film nog een tweede laag te bevatten. De film is geregisseerd en geschreven door een Mormonen echtpaar en is ook gebaseerd op hun omgeving en achtergrond. De Mormonen lopen altijd wat achter op de rest van Amerika. Zo dansen de meisjes op de Backstreet Boys en wordt er tijdens de schooldance Alphaville gedraaid. Best fascinerend allemaal, ik kan niet wachten op Sufjan Stevens' Utah plaat. Op de voorkant daarvan in elk geval die patserige Latter Day Saints kerk, neem ik aan.
Ik zag een trailer voor een nieuwe film van regisseur Jared Hess, helaas niet door hemzelf en Jerusha geschreven, met in de hoofdrol ene Jack Black. Dat feit + de trailer beloofde weinig goeds. Flauw in plaats van droog.
Nu heb ik wel een mooi bruggetje naar Almost Famous, want de hele film lang dacht ik dat journalist Lester Bangs door Black werd gespeeld. Achteraf las ik dat hij wel gesolliciteerd had voor die rol, maar die uiteindelijk aan Philip Seymour Hoffman werd vergeven.. Die dus kennelijk toch wat van Black weg moest hebben. Misschien ligt het aan mij, want ik zag Kate Hudson aan voor Drew Barrymore. Hollywoodactrices zijn soms inwisselbaar.
Regisseur/scriptschrijver Crowe baseerde de film op de tijd dat hij op vijftienjarige leeftijd als journalist voor de Rolling Stone op pad werd gestuurd: on tour met bekende bands. Een anekdote zo mooi dat hij eigenlijk de rest van zijn leven daarop had kunnen teren. De filmversie van dit avontuur is een lieve, braaf verbeelde road trip, waarin de jonge protagonist de nodige levenslessen leert. Ik heb me er prima mee vermaakt, maar ik was jarig dus in de juiste licht-melancholische stemming.
Dazed and Confused is weer eens een Linklater. Niet onaardig. Een film met een kort tijdbestek (1 dag in dit geval) en een hoop karakters scoort hier meestal wel.