De Week (van 07-03-06)

*Arvo Pärt - Lamentate
Eigenlijk had ik gehoopt op een cd vol mooie koorwerken. Als ik wat beter had opgelet had ik kunnen weten dat het bij 1 koorwerk zou blijven. Lamentate vormt op deze release de hoofdmoot en dat is een tiendelig werk voor orkest en piano. Redelijk meditatief, maar het stelde me toch wat teleur. Het greep me nergens, ook niet op een subtiel hypnotiserende wijze. Snel weer luisteren naar opener en koorwerk Da Pacem Domine, gewijde muziek voor de moderne mensch.

*Roadhouse Libra - Demo
Roadhouse Libra is het bandje van Tim Coenen, drummer van the Go Find. Op de website van de band lees ik dat hij vroeger ook bij Admiral Freebee heeft gedrumd, en dat is te horen. Op Soulseek bestond de demo uit 7 nummers, op roadhouselibra.com zijn er al 6 te downloaden. De moeite waard als je van toegankelijke Belgicana houdt.

*Doors - L.A. Woman
Oma schonk mij een grote, grijze Philips Automatic pick-up. Geweldig ding en het werkt nog ook. Voorlopig. Eindelijk L.A. Woman uit de kast getrokken. Lekkere plaat. Lome blues, zoals Jandek die op You Walk Alone deed. "The cars hiss by my window, like the waves down on the beach." Ook een mooie productie, erg helder. Vooral in Hyacinth House.

*Me and You and Everyone We Know
*Michael Andrews - OST
*Cody ChesnuTT - The Headphone Masterpiece
*Robert Pollard - From A Compound Eye
Me and etc. was verreweg de leukste film van deze week. Een film vol lieve, maffe en eenzame mensen in een wereld vol kleine visuele grapjes, waarin de kinderen ouder zouden willen zijn en de volwassenen nog steeds naïef dromen. Ook de soundtrack van Michael Andrews, bekend van Donnie Darko, staat vol vriendelijk zoemende electronica. Al die pluspunten wegen ruim op tegen het nadeel dat de film het ergens ook nét niet heeft. De film haalt geen hamer tevoorschijn om de kijker een mokerslag van emotie uit te delen. Misschien is het verhaal daarvoor te bizar, te fragmentarisch. Maar als gezegd, wat geeft het, in een goede film wil ik een tijdje wonen en dat lukt hier.
Ik weet niet of Cody ChesnuTT een liefhebber van arthouse films is, maar ik kan me zo voorstellen dat hij trots is dat zijn "5 On a Joyride" gebruikt werd in bovenstaande film. Nog wel tijdens een fellatio-scene. Dat laatste zal hem zeker bevallen want op zijn dubbelplaat The Headphone Masterpiece wauwelt hij tenslotte ook de helft van de tijd over zijn "big black dick". De man heeft ook een groot ego, maar wie weet is het allemaal wel tongue-in-cheek bedoelt.
Ineens zag ik ook het verband met de nieuwe release van Robert Pollard. Beide heren maken lo-fi albums, weliswaar in verschillende genres, maar de overkoepelende lo-fi esthetiek zorgt er kennelijk automatisch voor dat men platen uitbrengt die minstens voor de helft korter hadden moeten zijn. Zonde, al is het bij Pollard sowieso een beetje een aflopende zaak. ChesnuTT heeft misschien nog eens een echt interessant werk in zich, bewijst ook een heerlijk nummer als Up in the Treehouse.

*Palindromes
*Junebug
*The Weather Man
*Paradise Now
*2046
Tsja, een hoop films dus deze week. Palindromes was, ehm, apart. Op zijn minst een geinig vormexperiment. En alhoewel het me niet helemaal duidelijk is wat Todd Solondz met de film wil zeggen, is het ook als een maf soort avonturenfilm een interessant werk, dat de aandacht vasthoudt.
Junebug ging ik volledig blanco in. Het enige wat ik wist was dat de film voor een Oscar was genomineerd. (Maar ik had geen idee meer welke) Ook het verhaal was me volledig onbekend. Welnu, het thema is voorspelbaar maar redelijk subtiel uitgewerkt, te weten: "Persoon uit stad komt in vijandig provinciemilieu, uiteindelijk verdwijnen vijandigheden en iedereen blij". Een van de foutjes van de film is dat tot 5 minuten voor het einde er nog helemaal geen sprake is van enige toenadering. De Oscarnominatie was trouwens voor Amy Adams, al dacht ik dat Reese Witherspoon deze naïeve ziel uit North Carolina speelde.
The Weather Man is een ongelofelijk nikserige, lege film. Ik had wat beters verwacht van een film rond een weerman. (Er gaat toch een vakje Groundhog Day open in de hersenen) Nicolas Cage worstelt met zichzelf, totdat hij eindelijk inziet dat hij zijn gezin toch al heeft verknald en maar beter voor zijn carrière kan kiezen. Gaap.
Paradise Now is veel beter dan ik had gedacht. Ik snap ook niet waarom ik die film zo onderschatte. Altijd gedacht dat het onderwerp wel interessant was, maar de uitwerking waarschijnlijk goedkoop en chaotisch, amateuristisch en zonder verhaal. Niks van dat alles! De beelden zijn prachtig. Nou ja, prachtig is misschien niet het gepaste woord. Goed geschoten plaatjes van een rommelig Palestina.
Een van de geslaagde aspecten aan de film is dat de kijker vanaf het begint gaat denken: "Doe het niet! Je leven valt toch wel mee". De hoofdpersoon heeft een baan, vrienden, misschien zelfs een leuke vriendin, al is ze van een hoger milieu. Langzaam leren we dat hij zo zijn eigen redenen heeft. En dat heeft niks mis met 72 maagden te maken. De film is door conservatieve Israëli's verweten begrip te kweken voor zelfmoordaanslagen. Dat slaat nergens op, de film roept eerder een soort hoofdschudden op over zoveel onnodig bloedvergieten. Bovendien heeft "het rationele verstand" een grote rol in de vorm van Suha, de vriendin van Said, die de aanslagen veroordeelt. Het is eerder Israël zelf dat begrip kweekt voor het verzet, daarvoor hoef je alleen maar teletekst te lezen.
Een van mijn onnozele stelregels wat betreft films is dat ze als het even kan niet langer dan 100 minuten mogen zijn. Bij cd's geldt iets vergelijkbaars voor 45 minuten. Maar waar ik langere cd's heus nog wel beluister, heb ik al snel de neiging een "lange" film niet te kijken. Toch maar een uitzondering gemaakt voor 2046, wat tenslotte een meesterwerk zou moeten zijn.. Helaas, ik zat me vooral het 2e uur behoorlijk te vervelen. Ik las na afloop ook dat de film een vervolg is, wie weet verklaart dat mijn desinteresse. Aan de andere kant ergerde ik me aan mijn eigen onvermogen al de Chinese vrouwen waar het hoofdspersonage relaties mee aanknoopt, uit elkaar te houden. Totdat ik bedacht dat hij ze allemaal ook weer in de steek laat. Wat maakt het dus uit..