De Week (van 18-04-06)

*Architecture in Helsinki - In Case We Die
Had ik deze plaat lang geleden al besproken? Ik weet het niet meer. Ik werd in de verleiding gebracht om de cd uit de bieb te halen door de veelvuldige airplay van Do The Whirlwind op StuBru. Een aanstekelijk nummer. Verder staan alle oude bezwaren, die ik al dan niet eerder had opgeschreven, nog overeind. De plaat is geforceerd vrolijk, irritant springerig en ik kan even niet meer begrijpen waarom de zanger op Fingers Crossed wel acceptabel was. Of hield hij daar zijn mond veel vaker?

*Kaito - Hundred Million Light Years
Vreemd, ik geloof niet dat deze plaat beelden bij me oproept. Zou je toch verwachten van een duidelijk op sfeer gerichte instrumentale plaat. Toch glijden de melodieën soepeltjes naar binnen. Zweefplaat van de week.

*Tyn - Tyn
"Mijn Goede Vriend" Tyn is een uitstekende electronica-producer uit Haarlem. Hij heeft het werktempo van schildpad en dat fascineert me. Het lijkt al weer jaren geleden dat ik een cdtje van 'm kreeg, waarop een stuk of 4 "werken in aanbouw" stonden. Nu heeft hij zijn kunststukjes dan eindelijk losgelaten en is dit zijn debuutalbum met 8 lange electronische tracks op het kruisgebied van techno/ambient/triphop en vooral drum 'n bass. Het schijnt allemaal erg sterk door Photek en DJ Krush te zijn beïnvloed, maar ik ben niet zo thuis in die wereld, dus als het al een nadeel zou zijn, hoor ik het toch niet. Gelukkig voor mij is af en toe ook een vleugje Incunabula (Autechre) te ontdekken. Het moge duidelijk zijn, Tyn is een beetje in de jaren '90 blijven steken. Maakt me ook al niks uit. Ik geniet van al die laagjes geluid, puur ambachtelijk genot, de tip-top verzorgde sound en de donkere melodieën.
Jammer dat het beste nummer Disturbence (inderdaad zo gespeld) niet op zijn website staat.

*Captain Ahab - After the Rain My Heart Still Dreams
Cockrockdisco ergens tussen Andrew WK, Kraftwerk, Sparks en Jason Forrest (Donna Summer) Ik ken de Capt'n al jaren en hij heeft zichzelf overtroffen op deze ambitieuze plaat. Wel wat teveel gabberbeats voor mijn oren. Maar tegenover elk lawaaiig gabberstukje staat een geniaal popliedje, met titels als Girls Gone Wild en het absolute hoogtepunt I Can't Wait For Summer (mp3's via het onvermijdelijke MySpace..)

*Raising Arizona
*Nobody Knows
*Avalon
*Ariel
*Take Care Of Your Scarf, Tatiana!
Raising Arizona was meteen de slechtste film van de week.. Nee, van het jaar. Hiermee vergeleken was Intolerable Cruelty (ook van de Coen broers) een wonder van subtiliteit.
Gelukkig keek ik de dag erna Nobody Knows, wat de slechte start compenseerde. Uitstekend, heerlijk loom en langzaam drama over 4 door hun moeder in de steek gelaten kinderen. Ook al greep de film me niet extreem bij de keel, het was toch een film om treurig van te worden.
Om Avalon valt ook niet echt te lachen. Sci-fi van de maker van Ghost in the Shell. (die film is waarschijnlijk beter?) Avalon bevalt vooral op het visuele vlak. De film is grotendeels geschoten in fascinerende sepia-kleuren. Aftandse trams in de nabije toekomst in Warschau. Het verhaaltje draait om een of andere virtual reality game. Maar ik ben geen ster in het ontrafelen van sci-fi verhaaltjes. Ik raak altijd binnen no time de draad kwijt. Ook jammer dat het soms lijkt alsof alle sci-fi films grasduinen in oude sagen van Arthur en dergelijke. Wel straf om een volledig orkest + zangeres functioneel in je film op te voeren.
Ik was wel toe aan een nieuwe portie Kaurismäki. Hondsdroevige misdaadkomedie Ariel is niet zo sterk als bijvoorbeeld Shadows in Paradise. Daar is de film niet grappig genoeg voor, bovendien is het verhaaltje, over een man met pech die uiteindelijk uit de gevangenis ontsnapt, erg dun. De films van Kaurismäki draaien natuurlijk ook helemaal niet om een verhaallijn. Smaakvolle gevangenispakken trouwens daar in het Noorden, pikzwart met subtiel aandoende rode krijtstreep.
In wederom een film van Kaurismäki, Take Care Of Your Scarf, Tatiana, is het sigaretten en drankgehalte weer een stuk hoger, richting het niveau van Shadows in Paradise, wat de kwaliteit van de film enkel ten goede komt. Curieuze roadmovie met als bestemming de boot naar Tallinn. Zou de stereotype Est een fotografende toerist zijn?