De Week (van 28-06-05)
*Colleen - The Golden Morning Breaks
Pas toen ik bij het titelnummer aankwam, realiseerde ik me dat de morgen aanbreekt en dat we het niet over breakbeat samples hebben. Amen! Deze plaat lijdt aan een overdaad aan belletjes. Vooral van de belletjes die achterstevoren klingelen word ik helemaal gek. En dat zegt genoeg, want ik ben the King of Reverse. Het grootste probleem met dit aangename ambientwerkje is echter een gebrek aan compositietalent. Het klinkt allemaal wat te random. Colleen is goed in sfeer en heeft een bibliotheek vol prachtige geluiden en instrumenten. Ze is echter geen groot componist. Ze maakt zulke minimale muziek dat een wat groter componeertalent toch wel een vereiste zou moeten zijn. Opvallend is dat ze tegen het einde van de plaat wat postrockregionen opzoekt. Zonder de rock natuurlijk, maar wel eenzelfde soort melodieën. Maar ook van die nummers ben ik niet helemaal overtuigd.
*Jazz - Jazzadelic 4
Een tijd terug trad ik toe tot een OOR-lezerspanel resulterend in een abonnement op "de" Jazz. Ik grapte toen al dat het jammer is dat de Playboy niet bij de NTG zit, maar ik heb buiten de waard gerekend. Jazz komt met een topless pin-up op de voorkant en nog wat meer halfnaakte dames binnenin. Wel tragisch dat de hele naaktreportage niets met Jazz te maken heeft: het is gewoon reclame voor een kleding(!)merk. En dat gun je dan de voorkant? Hebben ze zeker heel wat pecunia voor gevangen. Sowieso aardig gevuld met advertenties dit blad. Terwijl het niveau van de artikelen een stuk lager ligt dan de OOR. Hilarisch hoogtepunt: Daniel Lanois wordt in de beschrijving van de gratis (zie mij.. gratis haha..) cd (Jazzadelic, dus) verward met Daniel Lohues. Daniel Lohues goes Jazz! Haha! Ander voorbeeldje: alle cd's krijgen minstens 3 sterren in de recensie-rubriek.. Het beste in Jazz zijn de artikelen over classic artiesten die wat in de vergetelheid zijn geraakt, zoals the Four Freshmen en Dinah Washington. (Ik bedoel dat ik ze nog niet kende)
Dat bijgevoegde cd'tje is trouwens erg aardig. Heb ik eindelijk een nummer van Mist gehoord. En dat bevalt. Mist = Bauer zonder de kekke synths, maar zeker zo goed. (Als we het adagium "je bent zo goed als je laatste plaat" in acht nemen)
*South San Gabriel - The Carlton Chronicles
Een kleine comeback dankzij Stubru's Duyster. Feel Too Young to Die is inderdaad een magistraal nummer. Net als The Dark of Garage trouwens. De plaat in een keer luisteren is en blijft een hele opgave, maar de nummers afzonderlijk zijn fijn tot goed. (zeker de 2e helft)
Pas toen ik bij het titelnummer aankwam, realiseerde ik me dat de morgen aanbreekt en dat we het niet over breakbeat samples hebben. Amen! Deze plaat lijdt aan een overdaad aan belletjes. Vooral van de belletjes die achterstevoren klingelen word ik helemaal gek. En dat zegt genoeg, want ik ben the King of Reverse. Het grootste probleem met dit aangename ambientwerkje is echter een gebrek aan compositietalent. Het klinkt allemaal wat te random. Colleen is goed in sfeer en heeft een bibliotheek vol prachtige geluiden en instrumenten. Ze is echter geen groot componist. Ze maakt zulke minimale muziek dat een wat groter componeertalent toch wel een vereiste zou moeten zijn. Opvallend is dat ze tegen het einde van de plaat wat postrockregionen opzoekt. Zonder de rock natuurlijk, maar wel eenzelfde soort melodieën. Maar ook van die nummers ben ik niet helemaal overtuigd.
*Jazz - Jazzadelic 4
Een tijd terug trad ik toe tot een OOR-lezerspanel resulterend in een abonnement op "de" Jazz. Ik grapte toen al dat het jammer is dat de Playboy niet bij de NTG zit, maar ik heb buiten de waard gerekend. Jazz komt met een topless pin-up op de voorkant en nog wat meer halfnaakte dames binnenin. Wel tragisch dat de hele naaktreportage niets met Jazz te maken heeft: het is gewoon reclame voor een kleding(!)merk. En dat gun je dan de voorkant? Hebben ze zeker heel wat pecunia voor gevangen. Sowieso aardig gevuld met advertenties dit blad. Terwijl het niveau van de artikelen een stuk lager ligt dan de OOR. Hilarisch hoogtepunt: Daniel Lanois wordt in de beschrijving van de gratis (zie mij.. gratis haha..) cd (Jazzadelic, dus) verward met Daniel Lohues. Daniel Lohues goes Jazz! Haha! Ander voorbeeldje: alle cd's krijgen minstens 3 sterren in de recensie-rubriek.. Het beste in Jazz zijn de artikelen over classic artiesten die wat in de vergetelheid zijn geraakt, zoals the Four Freshmen en Dinah Washington. (Ik bedoel dat ik ze nog niet kende)
Dat bijgevoegde cd'tje is trouwens erg aardig. Heb ik eindelijk een nummer van Mist gehoord. En dat bevalt. Mist = Bauer zonder de kekke synths, maar zeker zo goed. (Als we het adagium "je bent zo goed als je laatste plaat" in acht nemen)
*South San Gabriel - The Carlton Chronicles
Een kleine comeback dankzij Stubru's Duyster. Feel Too Young to Die is inderdaad een magistraal nummer. Net als The Dark of Garage trouwens. De plaat in een keer luisteren is en blijft een hele opgave, maar de nummers afzonderlijk zijn fijn tot goed. (zeker de 2e helft)
posted by Ludo at 6/28/2005
2 Comments:
ik heb ook eens een proefabonnement op de jazz gehad, wat een verschrikkelijk blad. allemaal uiterlijkheden en glossy's enzo, geen inhoud (of in ieder geval veuls te veul gladde fusion).
het hele blad is 1 grote paradox. Mooi glad glossy papier, maar de advertenties zijn b.v. allemaal heel technisch, zo van: de beste rietjes voor je sax koop je bij A. de Boot in Den Helder..
Gelukkig krijg ik het voor niks..
Een reactie posten
<< Home