Jandekdag: #0760

Jandek is niet echt een artiest die je in de zomer met de ramen wijd open draait. Terwijl zijn muziek toch zompig kan zijn als een warme dag in Houston, Texas. Een vrolijke zomerhit zit er evenwel echt niet in. Op deze plaat keert hij terug naar zijn akoestische stiel. Twelfth Apostle heet het werkje. De frontcover behoort tot de mooiste in het oeuvre. We zien hierop een boom en een wit huis, het huis is rommelig maar mooi. Een foto gemaakt op een stralendblauwe dag. Als gezegd, akoestische stiel dus. Dit is een erg helder geproduceerde plaat, het wordt pas lo-fi en "muddy" als op plaatkant 2, wanneer er een hoop echo in het spel komt. De gitaar wordt dan een stuiterbal, erg desorienterend. Jandek stampt met zijn voet terwijl hij de mafste akkoorden aanslaat. Een probleem met een groot gedeelte van Jandek's oevre, en ook nu, is dat de momenten dat de muziek me raakt nooit op dezelfde momenten zitten. De "random" noten vallen soms op de juiste plaats en soms ook niet. Alleen van zijn allerbeste nummers kun je zeggen: dit nummer is, wanneer ik het ook hoor, goed. Zulke nummers ontbreken op deze plaat. Het einde van Native Land komt nog het meest in de buurt:

I lost my glasses and it’s time to run
Into summer setting sun
The native land is revolution
It’s got my Mississippi attention
When you’re all white are you all black
I’m all green and she’s all purple

Het werd tijd dat hij weer akoestisch ging, maar het grote voordeel van de meer eclectische platen is dat ze minder snel vervelen. De akoestische platen van Jandek zijn vaak de eerste 10-20 minuten aangenaam, daarna begint de immer stug volgehouden stemming ergernis op te wekken. Een en ander heeft ook te maken met welke akkoorden hij speelt. Out in the Rain is de meest begeesterde track op de plaat, de bastonen zijn duister, wat goed samengaat met de tekst en zelfs de zanglijn klinkt bijzonder geïnspireerd.

And a high brochure, you can be sure
Of a foreign land out in the sand
Down by the way of a sunshine ray
Yes you can live but you can’t tell
The fortune of our blinding love
It’s in the skies you know
Where you must go

Er is trouwens ook een nummer dat.. tromgeroffel.. The Gone Wait heet. Een songtitel die later ook nog een plaattitel zou worden. (Zoals gebruikelijk..) Moeilijk om iets over dat nummer te zeggen, het lijkt tot de betere van de plaat te behoren, maar misschien is dat wel meer een wens dan de waarheid.

Now I got time to wait awhile
Before I walk that faithful mile
And so I sit beside a window
So I can see which way the winds blow
It’s a promised land you hold in your hand

Deze plaat heeft, de teksten uitgezonderd, helaas iets gemakzuchtigs over zich. De grenzen zijn bereikt. Dit zijn de lijntjes waartussen Jandek kleurt en dit keer lijkt hij niet hard genoeg zijn best te doen om binnen die lijntjes nog te verrassen. Verontrustend. Als de hele 2e helft van zijn oeuvre aan dit manco zou gaan lijden, zou dit wel eens een lijdensweg kunnen worden.