De Week (van 25-04-06)

*About - Bongo
Ik noemde Captain Ahab vorige week Cockrockdisco, een term die kennelijk in mijn onderbewuste was blijven hangen. Ik realiseerde me namelijk niet dat het een label is, van Jason Forrest nog wel. Erg cocky of disco is About niet. Dit is eerder Indieglitchpunk. Met genoeg herrie om labelbaas Forrest tevreden te houden. Het kostte me wel een paar dagen om de popliedjes door het prikkeldraad te bereiken. De leukste deuntjes maken het me wat gemakkelijker door de toevoeging van kekke blazers. (Een tuba, bijvoorbeeld)
Toch, het is maar een half uurtje muziek en er blijft eigenlijk verdomd weinig hangen. Typisch zo'n plaat die echt wel goed is in zijn genre en ook wel ok als ie opstaat, maar verder nooit meer de kast uitkomt. Nee, met een miniem sampletje (of is het een pastiche?) van Simon & Garfunkel heb je hun klasse nog niet. (Nou is dat ook wel wat veel gevraagd..)

*Adem - Love and Other Planets
2e platen, ze blijven lastig. Om te maken bedoel ik. Adem debuteerde in 2004 heel aardig met Homesongs, een zeer aangename folktronica plaat, door mij toch nog wat onderschat. Wie weet gaat dat ook met dit werkje gebeuren, want ik heb na enkele pogingen nu geconcludeerd dat dit minder is dan Homesongs. Simpelweg minder goede nummers dit keer. Geen Statued, geen Ringing in My Ear.

*Bibio - Hand Cranked
Zelden werd het "recensenten" zo makkelijk gemaakt. Marcus Eion van Boards of Canada is fan en Bibio vice versa, dus wat voor muziek krijgen we dan? Strip alle elementen uit de platen van BOC weg tot je een gitaar plus wat effectjes overhoudt en je hebt deze plaat. En het kabbelt heerlijk voort. Melodisch sterker dan de laatste plaat van de "meesters" zelf. Hand Cranked is een aanrader voor de liefhebbers van Colleen, al ontbreken de aparte instrumenten en samples hier.

*Nizlopi - Half These Songs Are About You
In Engeland was de single JCB een nummer 1 hit, in Nederland hoor ik 'm, tijdens het zappen, helaas nauwelijks op de radio. Toch is het een fijn opgewekt folkpop-deuntje, inclusief briljante banjoversnelling. Ik kreeg er het hele weekend geen genoeg van. De videoclip komt gelukkig wel af en toe op de zenders langs, en dat is 75% van het succes van deze single. Geniale, sentimentele animatievideo over een jongetje en zijn pa op de JCB graafmachine. Die kende u al wel toch?

*Scott Miller & The Commonwealth - Citation
Ik las in de OOR dat Miller liedjes schrijft die zo vertrouwd klinken dat het wel plagiaat lijkt. Nou dat laatste kan kloppen want Freedom's a Stranger, het beste nummer van de plaat, is eigenlijk een cover van Bryan Adam's Summer of '69. Zelfs het onderwerp, nostalgie naar je jeugd, komt overeen. Al liet Adams volgens mij de seks achterwege. De versie van Miller is ook wat lichter. Miller zingt wat mij betreft op het hele album iets te zuiver. Ik ben slecht in het spotten van "autotune", maar het zou me niets verbazen. Het is net te glad allemaal, alhoewel de liedjes inderdaad een vertrouwde kwaliteit hebben.

*Bin-Jip
*Sonatine
*Match Point
*Ten Minutes Older: The Trumpet
*Coffee and Cigarettes
*Barton Fink
Bin-Jip was de derde Kim Ki-Duk film in mijn leven, en de minste. Het gebruikelijke patroon is weer te ontwaren: een interessante premisse, + 1e helft, vervolgens verandert de toon. Dit keer in een combinatie van grimmigheid en gekte.
Ik had niet verwacht dat Sonatine leuker dan Hana-Bi zou zijn. Dit is namelijk een werkelijke maffia-film, iets waar Hana-Bi op uit leek te draaien, en dan toch maar niet. Beat Takeshi speelt in Sonatine een maffia-baas in een crisis. Hij en zijn clan worden naar de andere kant van Japan gestuurd om een of andere vete op te lossen. Hun hulp blijkt echter niet gewenst en dus gaan ze maar in zijn allen in een vakantiehuisje zitten, om zich te vervelen met hilarische spelletjes. Het klinkt allemaal een beetje te maf, maar het is ontzettend grappig en ontroerend. Uiteindelijk draait alles weer uit op bloedvergieten en zelfmoord, iets wat Takeshi na de film ook nog in het echt probeerde. Wat mislukte, waarop hij maar weer een film (Hana-Bi) maakte waarin het fictief wel lukt. Geniaal.
Match Point viel dan weer bitter tegen. Iets wat ik altijd al vermoedde tussen de regels van de recensies door te lezen. Het eerste uur is ontstellend slecht, saai en hopeloos geacteerd. En de mensen zijn al net zo vervelend als in die film met Jude Law en Natalie Portman, van eerder dit jaar. Verspilde moeite om de titel op te zoeken. Het 2e uur van Match Point wordt beter: meer actie, meer drama en James Nesbitt. Vervolgens dacht ik slim een "plot hole" te hebben ontdekt. Ik las op IMDB helaas nog wat redeneringen die dat onderuit haalden. Al blijft het een feit dat de Londense politie bizar slecht werk aflevert. Verder vroeg ik me tijdens de film af of hoofdrolspeler Jonathan Rhys Meyers werkelijk enige uiterlijke gelijkenis vertoont met tegenspeelster Scarlett Johansson, of dat het aan mij lag.
Ik had weinig fiducie in Ten Minutes Older. Een collectie korte films, dat zou wel net zoiets zijn als een compilatie-cd met verschillende artiesten. Overbodig dus. Dat viel mee, want van de 7 filmpjes zijn er 3 erg aardig. Herzog brengt weer een interessant filosofische documentaire en de mij onbekende Chen Kaige heeft even tragisch als komisch werkje over een imaginaire verhuizing. Het klapstuk was de film van Wenders. Ik moet meer van Wenders zien denk ik. Twelvie Miles to Trona is een soort "extended videoclip" van Souljacker part 1 en Woman Driving, Man Sleeping door Eels. Premisse: man heeft per ongeluk een overdosis drugs naar binnen en is nu op zoek naar een ziekenhuis, terwijl hij langzaam op de drugs begint te trippen. Vanaf nu staan die 2 Eels nummers voor eeuwig in de verkeerde volgorde na elkaar op het album Souljacker..
Ons moeder speelde ooit in een lokaal filmproject, een x aantal geïmproviseerde scènes op een Bredaas terras. Dat doet denken aan Coffee and Cigarettes, 11 verschillende scenes onder het genot van de genoemde artikelen. Het zou oneerlijk zijn de 2 projecten te vergelijken natuurlijk, maar wat Coffee and Cigarettes bijvoorbeeld veel slimmer doet is het gebruik van terugkerende thema's en uitspraken. Daar is ook meer tijd voor trouwens want deze film was 3 keer zo lang. Aardig tijdverdrijf, maar het beste was nog de muziek in de magische laatste scene, waarin 2 oudere arbeiders pauzeren. "Hoor je de muziek?", zegt de ene. Mahler's "Ich Bin der Welt Abhanden Gekommen" klinkt. Het beste stukje klassiek dat ik in tijden hoorde. Dus werd er meer Mahler binnengehaald.. Daarover later misschien nog 'ns.
Barton Fink stond al maandenlang op mijn "nog te zien" lijstje. Terecht. Beste Coen Bros film. De bizarre avonturen van een beginnend scenarist in het Hollywood van de jaren '40. Geweldige rollen van Buscemi en Goodman.