De Week (van 02-05-06)
*Calexico - Garden Ruin
Ik was natuurlijk ook deze week weer van plan om veel nieuwe albumpjes te verteren. Helaas, uit pure luiheid min of meer bij Calexico blijven steken. Tsja.. Ik heb niet eens echt veel met Calexico. The Crystal Frontier was een van de "legendarische" mp3's in mijn collectie, toen het binnenhalen van een mp3 nog een half uur duurde. (Zoals ook het al vaak genoemde Burt Skins a Rabbit van Club Diana) Later verloor ik Calexico wat uit het oog, totdat ze hun vorige album Feast of Wire uitbrachten. Erg charmante, rommelige plaat. Mijn favoriete nummer van die plaat, en van Calexico sowieso, is Not Even Stevie Nicks. Garden Ruin ligt daarom zeker in mijn straatje, als "band"-plaat. Minder mariachi, meer gitaren. Vooral het slotdrieluik van Garden Ruin is prima, met het agressieve dynamische All Systems Red, de aardige pianoballade Landing Field en het hoogtepunt, gitaarballade Cast Your Coat. Een nummer dat kan wedijveren met Not Even Stevie Nicks. Nou ja, bijna dan.
*The Church - Uninvited, Like the Clouds
19 platen maken en nu pas mijn oren bereiken. Niet dat ik sta te springen om de andere 18 te beluisteren, maar toch.. Het plaatje maakte in elk geval zijn rondjes. Lekker uitgesponnen dreinende spacerock, met amusante tekstregels als "thank you to my manager for letting me live" en even later: "thank you to the Lord who created all this".
*Bruce Springsteen - Darkness on the Edge of Town
Niks nieuwe platen, de Bruce Springsteen fase gaat gewoon door. Tussen de hoogtepunten Badlands en de afsluitende titeltrack is dit een zeer aangename plaat, behoort vast wel tot de top 5 van zijn reguliere albums.
*Hukkle
*Jalla! Jalla!
*The Usual Suspects
*Ed Wood
*The Motorcycle Diaries
*Miller's Crossing
*Plan 9 From Outer Space
Poeh, Hukkle dat is alweer zowat een week geleden. Eens denken. Oh ja, tot driekwart van de film dacht ik te maken te hebben met een aangename meditatieve trip door ruraal Hongarije. Er wordt in de film niet gesproken, dus de nadruk ligt al snel op de beelden en vooral het sublieme geluid. Echt een film voor geluidsfetisjisten. Zoals ik. Fijn. Tot ik dus na 3/4e film me begon af te vragen waarom IMDB deze film in godsnaam als "Crime" had omschreven. Hmm.. Er gingen wel erg veel mensen dood. Maar ik was inmiddels in een dermate aangename staat van lome trance gesukkeld dat ik de film eerst maar afkeek om vervolgens in de nabeschouwing op internet te lezen hoe de vork in de steel zat. Gelukkig waren er ook genoeg mede-kijkers die de film vooral een meditatie op "leven en dood" vonden en dan pas een maf crime verhaaltje..
Ooit had ik een paar minuten Jalla! Jalla! op tv gezien, het leek een amusante buddy-komedie. En dat is het ook wel. Alleen is de film toch een stuk flauwer dan ik uit dat fragmentje verwachtte. Erg veel slechte grappen rond gemene honden en erectieproblemen. Wel een lieve en heerlijk postivieve kijk op de multi-culti samenleving. De Zweden weten hoe het moet.
Memo aan mezelf: kijk geen films meer op de commerciële tv. The Usual Suspects werd minstens 3 keer onderbroken door reclame. 5 keer zou ook goed kunnen. Wat een drama. En de film was ook al hopeloos. Het is altijd afgezaagd om met het vingertje te gaan zwaaien bij een kennelijke klassieker als deze (in de top 20 van Imdb) Maar toch in hetzelfde genre is Primal Fear echt een veel betere mindgame.
Biopics zijn altijd tricky. Waarschijnlijk is het een voordeel als de kijker helemaal niets van het onderwerp afweet. Zoals in mijn geval over Ed Wood. Stijlvolle film over de matige regisseur en zijn clan van weirdo's. Een film vol sfeer en een leuke cast, met zeer veel liefde door Burton gemaakt. Zoveel liefde dat hij Wood op het eind nog een succesje gunde, wat de man nooit had.
Een mindere biopic kon niet uitblijven met The Motorcycle Diaries. Alleen al omdat ik wel iets over Che Guevara weet, genoeg om de man maar een loser te vinden. Het 1e uur van de film is wel uitstekend, want dan is het tenminste nog een roadmovie door een fantastisch continent. Net toen ik dacht dat er geen politiek in de film zou zitten begon de 2e helft en dat is het mindere gedeelte. Het lukt de film helaas niet om echt duidelijk te maken waarom Che ineens radicaliseerde. Zoveel ellende zien de mannen op de motor nou ook weer niet.. Che had waarschijnlijk meer voor de wereld kunnen betekenen als hij gewoon een goede dokter was geworden.
Miller's Crossing is een film vol fantastische decors, die een stad en haar maffiosi in 1929 tijdens de drooglegging uitbeelden. Net als in Fargo is het al snel een grote bloederige bende, maar waar ik me bij die film eraan begon te ergeren, ben ik nu er kennelijk aan gewend, en zat ik de hele film op het puntje van mijn stoel om de gecompliceerde verwikkelingen te volgen.
Tot slot van de filmweek maar een echte Ed Wood gekeken. Tsja.. Vergroot de waardering voor Burton's biopic alleen maar.
Ik was natuurlijk ook deze week weer van plan om veel nieuwe albumpjes te verteren. Helaas, uit pure luiheid min of meer bij Calexico blijven steken. Tsja.. Ik heb niet eens echt veel met Calexico. The Crystal Frontier was een van de "legendarische" mp3's in mijn collectie, toen het binnenhalen van een mp3 nog een half uur duurde. (Zoals ook het al vaak genoemde Burt Skins a Rabbit van Club Diana) Later verloor ik Calexico wat uit het oog, totdat ze hun vorige album Feast of Wire uitbrachten. Erg charmante, rommelige plaat. Mijn favoriete nummer van die plaat, en van Calexico sowieso, is Not Even Stevie Nicks. Garden Ruin ligt daarom zeker in mijn straatje, als "band"-plaat. Minder mariachi, meer gitaren. Vooral het slotdrieluik van Garden Ruin is prima, met het agressieve dynamische All Systems Red, de aardige pianoballade Landing Field en het hoogtepunt, gitaarballade Cast Your Coat. Een nummer dat kan wedijveren met Not Even Stevie Nicks. Nou ja, bijna dan.
*The Church - Uninvited, Like the Clouds
19 platen maken en nu pas mijn oren bereiken. Niet dat ik sta te springen om de andere 18 te beluisteren, maar toch.. Het plaatje maakte in elk geval zijn rondjes. Lekker uitgesponnen dreinende spacerock, met amusante tekstregels als "thank you to my manager for letting me live" en even later: "thank you to the Lord who created all this".
*Bruce Springsteen - Darkness on the Edge of Town
Niks nieuwe platen, de Bruce Springsteen fase gaat gewoon door. Tussen de hoogtepunten Badlands en de afsluitende titeltrack is dit een zeer aangename plaat, behoort vast wel tot de top 5 van zijn reguliere albums.
*Hukkle
*Jalla! Jalla!
*The Usual Suspects
*Ed Wood
*The Motorcycle Diaries
*Miller's Crossing
*Plan 9 From Outer Space
Poeh, Hukkle dat is alweer zowat een week geleden. Eens denken. Oh ja, tot driekwart van de film dacht ik te maken te hebben met een aangename meditatieve trip door ruraal Hongarije. Er wordt in de film niet gesproken, dus de nadruk ligt al snel op de beelden en vooral het sublieme geluid. Echt een film voor geluidsfetisjisten. Zoals ik. Fijn. Tot ik dus na 3/4e film me begon af te vragen waarom IMDB deze film in godsnaam als "Crime" had omschreven. Hmm.. Er gingen wel erg veel mensen dood. Maar ik was inmiddels in een dermate aangename staat van lome trance gesukkeld dat ik de film eerst maar afkeek om vervolgens in de nabeschouwing op internet te lezen hoe de vork in de steel zat. Gelukkig waren er ook genoeg mede-kijkers die de film vooral een meditatie op "leven en dood" vonden en dan pas een maf crime verhaaltje..
Ooit had ik een paar minuten Jalla! Jalla! op tv gezien, het leek een amusante buddy-komedie. En dat is het ook wel. Alleen is de film toch een stuk flauwer dan ik uit dat fragmentje verwachtte. Erg veel slechte grappen rond gemene honden en erectieproblemen. Wel een lieve en heerlijk postivieve kijk op de multi-culti samenleving. De Zweden weten hoe het moet.
Memo aan mezelf: kijk geen films meer op de commerciële tv. The Usual Suspects werd minstens 3 keer onderbroken door reclame. 5 keer zou ook goed kunnen. Wat een drama. En de film was ook al hopeloos. Het is altijd afgezaagd om met het vingertje te gaan zwaaien bij een kennelijke klassieker als deze (in de top 20 van Imdb) Maar toch in hetzelfde genre is Primal Fear echt een veel betere mindgame.
Biopics zijn altijd tricky. Waarschijnlijk is het een voordeel als de kijker helemaal niets van het onderwerp afweet. Zoals in mijn geval over Ed Wood. Stijlvolle film over de matige regisseur en zijn clan van weirdo's. Een film vol sfeer en een leuke cast, met zeer veel liefde door Burton gemaakt. Zoveel liefde dat hij Wood op het eind nog een succesje gunde, wat de man nooit had.
Een mindere biopic kon niet uitblijven met The Motorcycle Diaries. Alleen al omdat ik wel iets over Che Guevara weet, genoeg om de man maar een loser te vinden. Het 1e uur van de film is wel uitstekend, want dan is het tenminste nog een roadmovie door een fantastisch continent. Net toen ik dacht dat er geen politiek in de film zou zitten begon de 2e helft en dat is het mindere gedeelte. Het lukt de film helaas niet om echt duidelijk te maken waarom Che ineens radicaliseerde. Zoveel ellende zien de mannen op de motor nou ook weer niet.. Che had waarschijnlijk meer voor de wereld kunnen betekenen als hij gewoon een goede dokter was geworden.
Miller's Crossing is een film vol fantastische decors, die een stad en haar maffiosi in 1929 tijdens de drooglegging uitbeelden. Net als in Fargo is het al snel een grote bloederige bende, maar waar ik me bij die film eraan begon te ergeren, ben ik nu er kennelijk aan gewend, en zat ik de hele film op het puntje van mijn stoel om de gecompliceerde verwikkelingen te volgen.
Tot slot van de filmweek maar een echte Ed Wood gekeken. Tsja.. Vergroot de waardering voor Burton's biopic alleen maar.
posted by Ludo at 5/02/2006
6 Comments:
Wat betreft The Church; de andere 18 zou ik inderdaad niet allemaal checken, maar 1 van die 18, Starfish, kan ik je aanraden. Staat het 'hitje' Under The Milky Way' op.
mooi, gaat gebeuren!
kijk geen films meer op de commerciële tv
Een film beoordelen die je gezien hebt bij een commerciële zender is als een plaat recenseren die je door de telefoon hebt beluisterd. ;-) De onderbrekende reclames (5 keer wellicht?! lieve hemel!) zijn zeker niet het enige probleem. Op enkele uitzonderingen na wordt een speelfilm door de commerciëlen nooit in het originele beeldformaat uitgezonden, maar in een verkrachte, zogenaamde pan & scan versie. Ook het soms toegepaste, iets minder drastische verkleinen van 2.35:1 naar 1.85:1 blijft problematisch. Zo wordt zonder mededogen de voor het verhaal vaak zo belangrijke beeldcompositie wreed doorkliefd, wordt het natuurlijke verteltempo verstoord door extra montage, vallen personages, voorwerpen en andere voor de plot noodzakelijke informatie buiten beeld en ziet een meesterwerk er snel uit als een goedkope, doorsnee soap. Een film op zo’n manier uitgezonden is niet meer het product waar de makers hun namen aan willen verbinden (check b.v. de uitleg van regisseur Sidney Pollack in de dvd-extra’s bij diens verder niet zo interessante film The Interpreter).
Dankzij de dvd kunnen we 99 van de 100 films godzijdank thuis wel in het originele beeldformaat zien. De bioscoop blijft natuurlijk de allerbeste plek. Ik weet nog precies waar en wanneer ik The Usual Suspects zelf zag: een paar maanden voordat-ie in Nederland draaide, in volle glorie in een zaal te Parijs. Aan de sublieme fotografie door DoP Newton Thomas Sigel is niet af te zien dat het budget relatief laag was. De geniepig misleidende verhaalstructuur is prikkelend complex (terechte Oscar voor Christian MacQuarrie). Het ensemblespel is zeer geloofwaardig (mede geholpen door de collectieve lachstuip waar de acteurs tijdens het filmen van de line-upscène niet meer uitkwamen) en de rol van Kevin Spacey was de Oscar zeker waard. Er is hier te weinig ruimte om de film uitgebreid te bejubelen (check anders de verhelderende BFI-uitgave over de film geschreven door Ernest Larsen uit 2002), maar ga er gerust van uit dat de klassieke status wel degelijk ergens op gebaseerd is en dat de film een zeer originele, eigentijdse draai geeft aan film noir en heist movies. Daar kan Primal Fear, ondanks een ijzersterke Edward Norton, echt niet tegenop. Maar laat ik niet teveel zeggen over Primal Fear omdat ik die zag… op televisie. ;-)
hehehe.
wie weet dat ik na nog 200 films mijn mening moet bijstellen..
maar Kevin Spacey als ontzettende foute neppe Turkse schurk, met lang krullend haar.. Komedie :)
nou ja die werd natuurlijk door iemand anders gespeeld en de Kayser was sowieso een gecreerde mythe toch eh.. ;)
en de Kayser was sowieso een gecreerde mythe toch eh…
Bingo. :-)Volgens de commentaren op de dvd wordt de Kayser uitgebeeld door minstens 5 mensen (inclusief crew). Het wordt er niet minder ingewikkeld op.
Een reactie posten
<< Home